ms, jayke

0

Çaresizlik.

Bu hissi en son o gece hissetmiştim, ta ki şimdiye kadar.

"Oğlunuzun ilaçlarının ücreti fazlasıyla yüksek, karşılayıp karşılayamayacağınız konusunda emin değilim."

Bu cümle dünyamı başıma yıkmıştı, benim açgözlülüğüm yüzünden oğlum acı çekmek zorunda mıydı?

Elimden hiçbir şey gelmiyordu, bu fiyat çalışmayla elde edilebilecek bir para değildi.

Stresle elim enseme gitti, boynumdaki ısırık izine. O iz ve o gecenin acısını neden ben değil de oğlum çekmek zorundaydı?

Doktorun odasından çıktığımda farklı bir boyuttaydım, kafam suyun altındaymış gibiydi.

Tek çarem "O" muydu?

Beni bırakan o.

Beni işaretleyen o.

Tek eşim olan o.

Altı yıldır kaçtığım ona, kendi ayağımla gitmiştim o gün.

Bıkmıştım halbuki,
lanetli 'o' günlerden.
Ve o kişiden.

-

slm
1975 olarak görünüyor olabilir, kütüphaneden çıkarıp geri fln eklerseniz düzelir.
basim agriyo  yarin bolum atim mi buna