Danger || Cedric Diggory fanfic.

Hoofdstuk 11 - De Eerste Opdracht

Ik hou m'n adem in wanneer ik het signaal hoor wat aangeeft dat ik de arena in mag.

De tent is compleet verlaten, en juist nu heb ik wat zelfvertrouwen van iemand nodig.

Ik tril van top tot teen terwijl ik uit de tent loop.

Het is doodstil.

Mijn maag maakt drie dubbele loopings terwijl iedereen vol spanning me aanstaart, wachtend tot ik levend verband word.

Ik frons. Waar is die draak?

In het midden van de arena zie ik het gouden ei, maar geen spoor van een draak te bevinden.

Mijn eerste instinct is om direct op het ei af te rennen en het te pakken, maar een stem in mijn hoofd stopt me.

Te makkelijk.

Ik kijk om me heen en stop dan direct, met wijde ogen.

Links van me, op nog geen twintig meter afstand, staat de draak.

De draak waar ik nu vol oogcontact mee maak.

Zo snel als ik kan spring ik van het soort plateau af en duik ik achter een rots.

Ik hoor iedereen geschrokken naar adem happen en de rots en alles achter me gloeiend heet worden.

Dat scheelde weinig.

Ik kijk achter me en zie hoe de draak in beweging aan het komen is.

Ik kijk om me heen en zie vijf meter verderop een grotere rots.

Ik denk niet na en sprint er met alle macht naartoe.

Ik voel hoe mijn voet blijft haken achter iets en zonder dat ik tijd heb om te reageren smak ik met mijn gezicht naar voren op de grond.

Ik korean van de pijn en kruip zo snel mogelijk overeind. Mijn hele gezichtsveld draait terwijl ik probeer nog optijd achter de rots te duiken.

Net wanneer ik een vreugdedansje in m'n hoofd wil maken dat ik het heb gehaald, schiet er een afgrijselijke pijn door mijn rechterarm.

Alles prikkelt en ik voel mijn huid wegbranden.

Ik laat me achter de rots vallen en snak naar adem.

Tranen rollen over mijn wangen van schrik en pijn, en ik doe mijn ogen dicht voor een paar seconden, opgekruld achter de steen.

Dan hoor ik ineens iemand mijn naam schreeuwen.

Of nee, meerdere mensen.

Ik doe mijn ogen open en kijk op, de menigte scannend.

Dan zie ik ze. Harry en Hermione. Ik trek een gezicht.

Ze schreeuwen iets, maar ik weet niet wat.

Dan hoor ik één woord wat mijn aandacht trekt: 'Bezem.'

Natuurlijk. Hoe kon ik dat vergeten zijn?!

Ik krabbel snel overeind en haal mijn staf tevoorschijn.

'Accio Firebolt!'

Ik had na het gesprek met Moody direct aan Harry gevraagd of ik zijn Firebolt bezem mocht lenen, aangezien hij een veel betere bezem heeft dan ik, en na veel zeuren mocht het gelukkig.

Misschien kan dit me nog redden ook.

Ik probeer de draak af te leiden door te blijven verplaatsen van plek, constant in beweging.

Op een gegeven moment hoor ik een soort 'whoosh' geluid en kijk ik omhoog.

Ik maak zowat een sprongetje van geluk; het heeft gewerkt.