"Heart Beats" (One Shot Story)

Time Heals All Wounds

"I want to donate the following for transplantation after my death:

Heart - Check"

It was my wedding day. It should be the best day of my life. The best thing to happen to me. The day that I will promise to loved him forever. The day we will make a bow and say our "I do's".

But things went wrong! And it changed my life! Not just my life, but his life!

"Arghhh"-Napahawak na lamang ako sa ulo ko. Napatingin kagad ako sa kamay ko. Dugo! May dugo! At bigla ko na lamang naalala ang lahat. Ah! Oo nabangga nga pala yung limousine na sinasakyan ko. Napatingin din ako sa damit ko. Puno na ito ng dugo. Napa-iyak na lamang ako.  Bakit ngayun pa ito nangyari? Bakit kung kailan pa sa wedding day ko! Bakit ako pa? Wala na kung iba pang tinanung kundi puro ang salitang "BAKIT".

Inaninag ko ang paligid at alam ko na kagad na nasa Hospital ako. Laking kinaganhan ng mukha ko ng makita ko na papalapit sakin ang mga Doktor. Pero laking gulat ko ng lagpasan lamang nila ako. I was really confused that time. Titignan ko sana kung bakit nila ako nilagpasan pero nahumaling ang tingin ko sa bintana at sa paparating na black XUV na sasakyan. Napangiti na lamang ako ng bumaba siya. Si Richard, my soon-to-be-husband. Binilisan ko ang pagbaba sa hagdan at sinalubong siya.

"Babe!"-saad ko sa kanya.

Akala ko ay yayakapin niya ko sa halip ay nilagpasan niya lang din ako na para bang hangin lang ako sa paningin niya. Sinundan ko na lamang siya.

"No! No! It can't be!"-Richard

Napaluhod na lamang ito. Ngayun ko lang siya nakitang ganito. Sino ba ang taong iniiyakan niya ng ganun? Unti-unti akong lumapit sa kanya upang damayan siya. Niyakap niya ng mahigpit ang babaeng nasa operating room. kaya't hindi ko makita ang mukha nito. Ang kanyang puting damit ay para bang binuhusan ng dugo.

"Tell me! She's still alive right? Right?"-Richard

"Sir, I'm so sorry but her brain suffered the most in the accident so we need to..."-sabi ng isang mediko sa tabi niya.

"No! You can't do this to me! Babe, wake up!"-Richard

Babe? Anu bang pinagsasabi mo. Don't joke like that! Nandito ako! Tumingin ka sakin! Ano ba? Bakit ayaw mu kong pakinggan! Inalog ko na siya ng malakas pero hindi pa rin niya ako tinitignan. Babe! Please look at me! I'm here! I'm still here! Napaluhod na ko sa tabi niya.

"I'm sorry! sOb! sOb!"-Napalingon ako at nakita ko si Mom at Dad.

"Why!"-That's the only question that he asked to my parents. I don't really understand the situation.

"I'm sorry! My baby, she already suffered a lot at ayuko pang mahirapan pa siya!"-My mom said while crying!

"No! She can still fight and you take her away from me! "-He said with venom.

"Sir! I'm sorry to say but she already lost your baby at the accident."-Saad ng mediko.

"Baby? What are you talking about? Oh my God!"-Sa pagkabigla ay napaupo si Mom sa sahig habang inaalalayan siya ni Dad.

Unti unting napatunghay si Richard sa kanyang narinig at lalo lamang itong napahagulgol. At dun ko pa lang nakita ang mukha ng babaeng pinag-uusapan nila.  

Napaluhod ako at napahawak sa tyan ko. My unbornchild. My soon to be child! Napaiyak na ko sa sakit ng nararamdamn ko. Why is it me! Aghhhhhhhhhhhhhh!

Isang linggo na ang nakakalipas ng malaman kung patay na pala ako. Pero nandito pa rin ako sa mundong ibabaw. Bakit?  Marahil ay mayroon pa rin akong misyong hindi pa natatapos.