Collision ||რედაქტირებისპროცესში

Chapter 1•√

მშობლებმა მიმატოვსეს და ბავშვთა სახლში ვიზრდები. არავის იცის ვინა ჩემი მშობლები. ადამიანი რა უძლური გრძნობებზე , ყოველთვის ვფიქრობდი თუ რატომ მიმატოვსეს და აქ ჩამაბარეს. აქ ერთი გოგოა რომელიც ყოველთვის მამცირებდა და მეუბნებოდა, რომ მშობლებს არ ვუყვარდი და მიმატოვეს, მე მის ნათქვამზე სულ ვტიროდი, მაგრამ ახლა ვეღარავინ მატკენს გულს რადგან ძვირფასი ადამიანები არ მყავს, დღეს ბავშვთა სახლს ვტოვებ უკვე 18 წლის ვარ მივდივარ ამ დაწყევლილი ქალაქიდან , დანაზოგი მაქ ვაპირებ უნივერსიტეტში სწავლას, ჩემი ფიქრებიდან დირექტორის ხმას გამოვყავარ.
- ები, ძვირფასო ნამდვილად წასვლა გინდა აქედან, ხომ იცი არ ხარ ვალდებული რომ წახვიდე
- კი ნატალი.
- კრგი ძვირფასო, აბა შენ იცი მომენტარები
- მეც ნატალი - მაგრად ჩავეხუტე და გამოვედი ბავშთა სახლიდან. ტაქსი გავაჩერე
- მის სად მიდიხართ - მკითხა ტაქსი მძღოლმა და ავტომობილი დაძრა
- აეროპორტში - თავი დამიქნი და გზა გააგრძელა. ცხოვრებას ახლოდან ვიწყებ დღეს აღარ ვიფიქრებ ჩემს მშობლბზე , არ ვჭირდებოდი და თავიდან მომიშორეს რა ირონია არა მომიშორეს თავიდან. ტაქსიდან გადმოვედი და აეროპორტში შევედი ლონდონის რეისი მოვძებნე და თვითფრინავში ავედი, ყურსასმენები მოვრგე და სიმღერის მოსმენა დავიწყე, ვერც კი გავიაზრე ისე ჩამეძინა.
ხმამ გამომაფხიზლა სტუარდესტამ გვამცნო რომ თვითფრინავი ეშვებოდა.
ჩემი ნივთები ავიღე და შენობიდან გავედი , ტაქსი გავაჩერე და მისამართი ვუთხარი . საქარე მინას თავი მივადე და ფიქრი დავიწყე. იმედია ჩემს სურვლის ავისრულებ და წარმატებული ფსიქოლოგი გამოვალ, ტაქსის მძღოლმა მამცნო რომ უკვე მივედით , ფული გადავუხადე და გადმოვედი . შენობას თვალი მოვავლე , არც ისეთი ცუდი იყო როგორიც წარმომედგინა, ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და შიგნით შევედი. მაშინვე რეგისტრაცია გავიარე.
- 123 ოთახი- მითხრა და გასაღები მომაწოდა, მადლობა გადავუხადე და ლიფტით მეორე სართულზე ავედი, მარჯვნივ კოლიდორში მესამე ოთახში შევედი. ოთახში ორი საწოლი იდგა, მეორე საწოლზე გოგონა იჯდა და წიგნს კითხულობდა.
- გამარჯობა - მივესალმე. ჩემს ხმაზე წიგნიდან თავი ამოყო და მომესალმა
_ გაგიმარჯოს. ახალი ხარ ხო?- მკითხა ინტერესით და ხელი გამიმიწოდა
- ები - ხელ ჩამოვართვი
-სასიამოვნოა ები, მე ჯემა მქვია - მითხრა და გაიღიმა
- ჩემთვისაც - ვუთხარი და საწოლზე ჩემოდანი დავდე და ნივთების ამოლაგება დავიწყე
- მეც დაგეხმარები- მოულოდნელად ამბობს - შემდეგ კი გარეთ გავიდეთ. აქ ერთი კაფეა იქ უგემრიელეს დონატებს აკეთებენ, ვისაუბროთ და ასე უკეთ გავიცნობთ ერთმანეთს-
- კარგი- ნივთები მალევე შევალაგეთ კარადაში
- ვსო. ახლა წავედით - ტაში შემოკრა და ქურთუკი მოიცვა. კარებისკენ წავიდა მაგრამ შეჩერდა და მობრუნდა- რას ელოდები წამოდი- მითხრა და კარებს მიეყრდნო . მოსაცმელი ავიღე და მასთან ერთად შენობა დავტოვე, ასე რომ ვთქვათ კაფე ორი ფეხის ნაბიჯზე იყო. მართლაც ძალიან გემრიელ დონატებს აკეთებენ.
- აბა მომიყევი შენს შესახებ- მითხრა და ნამცხვრის ერთი ნაჭერი პირში გაიქანა
- ვფიქრობ მოსაყოლი არაფერია. - წვენი მოვსვი და მის სახეს შევხედე
- როგორ თუ არაფერი მოსაყოლი?!- მითხრა და თვალები გადაატრიალა
- ბავშვთა სახლში ვიზრდებოდი- მოულოდნელად ვუთხარი- არავინ მყასვ, აქ იმისთვის ჩამოვედი რომ ვისწავლო და კარგი ფსიქოლოგი გამოვიდე.. - ყველაფერი მოვუყევი რაც კი გადამხდა ამ ხნის განმავლობაში.
- მაპატიე, არ ვიცოდი - დანანებით მითხრა
- პატიებას რისთვის მთხოვ. საიდან გეცოდინებოდა- ყალბი ღიმილით გავუღიმე. ამ წუთას ნამდვილად არ ვიყავი კარგ ხასიათზე
- მოდი წავიდეთ გვიანია - ვუთხარი რამდენიმე ხნიანი სიჩუმის შემდეგ
- კარგი- დამეთანხმა. კაფე დავტოვეთ და კორპუსისკენ წავედით. უკვე ღამის თორმეტი საათი იყო , ლონდონი ღამით ძალიან ლამაზია. სიცივისაგან გამაკანკალა , გარეთ ძალინ ციოდა კიდევ კარგი მალე მივედით საცხოვრებელში. ოთახში როგორ კი ავედით მაშინვე გამათმობელი ჩავრთე. კარადიდან საჭირო ნივთები გამოვიღე და სააბაზანოში შევედი , თბილი წყლის ქვეშ დავდექი. გაყუნულ სხეულზე თბილი წყალი მესიამოვნა. ონკანი გადავკეტე და სხეული გავიმშრალე, საღამურები ჩავიცვი და ოთახში გავედი, ჯემა უკვე დაწოლილი დამხვდა. თმები გავიშრე და მეც დავწექი .