Mijn geheime capaciteiten

Inleiding:

Net zoals elke andere dag, bekeek ik de ouderwetse klok die in mijn klaslokaal hangt. Alhoewel hij niet overeen kwam met het werkelijke uur was het toch een activiteit waarmee ik me een volledig lesuur kon boeien. School is nooit echt mijn ding geweest, niet per se omdat ik een slechte student ben. Nee, mijn ergernis ligt vooral bij het gebrek aan enthousiasme van mijn leraren en de niet relevante lesinhoud. Het kon ook niet echt anders in dit miezerige dorpje waar niemand kan zeggen dat men genoeg geld heeft om een vakantiereisje te betalen . Er zijn wel enkele uitzonderingen, de rijke luiskinderen met een huis zo groot als het schooldomein.

Buiten geld heb ik ook nooit echt vrienden gehad en van liefde was er helemaal al geen sprake. Mijn naam is Noah ik ben een jongen van zeventien en volgens velen ben ik de "downy" van de school. Ik heb deze naam te danken aan het feit dat ik nogal moeilijk om kan gaan met anderen. Ik ben wel al eens vaker in de problemen geraakt waaronder; vechtpartijtjes, agressie naar mijn leerkrachten toe en af en toe eens spijbelen. Meestal is het zo dat wanneer ik aankom op school ik mijn standaardpositie aanneem. Het hoofd naar onderen gericht en de kap van mijn gescheurde jeansjasje op . Dat jasje had ik trouwens van mijn moeder gekregen, ook al kon ze het moeilijk betalen wou ze me toch een verjaardagsgeschenk geven.

Deze woensdag had ik het gevoel dat de voormiddag uren duurde en de gewoonlijke euforie bij het belsignaal was niet te bespeuren. Boaz, mijn beste vriend was vandaag ook niet komen opdagen en een sms'je sturen zoals de welgestelden het zouden zeggen was geen optie. Boaz had het thuis nogal moeilijk, zijn biologische vader heeft hen bij de geboorte verlaten en leeft vermoedelijk in de stad met een rijke dame. Zijn moeder is daarna meermaals hertrouwd en zit momenteel aan de drugs maar, aan Boaz zelf zag je geen spoor van zijn herkomst. Daarentegen hij was vastberaden een diploma te halen en dierenarts te worden. Hij wou helpen het dorp uit de put te halen en ook zijn moeder een hart onder de riem te steken. De bel had eindelijk gerinkeld en ik had mijn tas al vijf minuten eerder volgepropt met notities en tekeningetjes. Noch voor ik de klas kon uitrennen riep meneer Edwards mijn naam. 

"Noah ik denk dat we even moeten praten" zei hij.

Met een vreemd gevoel draaide ik mijn lichaam zo'n honderdtachtig graden. Uit eerdere ervaringen had ik mijn antwoord al opgemaakt.

"Ik weet niet waarover u het heeft maar ik heb er niets mee te maken".

Hij keek me verbaasd aan met een bezorgde blik.

"Nee, je zit niet in de problemen, ik maak me zorgen om je schoolresultaten."

Nooit had ik verwacht dat een docent op deze school iets zou geven om mijn punten. Ik wou een goedkoop excuus verkopen zoals; "Ik maak dat het goedkomt voor het eind van het jaar!" of "Ik weet niet wat me bezielde". Ik antwoordde dan toch maar super eerlijk:

"School kan me weinig schelen, ik vind het saai en vermoeiend en de manier waarop jullie les geven is gewoonweg kut."

Een luide bons op de tafel had de boodschap reeds overgebracht maar, ik wist dat de verbale aanval nog moest volgen.

"Geen beetje inzet te bespeuren van jou, ik zal je ouders nog contacteren!".

Het eerst rustige gesprek, was nu veranderd in een conflict waarbij mijn ouders betrokken zouden worden. School was immers een kwartier afgelopen en mijn ouders zouden weer ongerust zijn dat ik nog niet thuis was.