In onze plaatselijke krant werd de dood van mijn opa beschreven als 'een schokkend ongeluk dat het hele centrum van Veurne tot stilstand bracht'. Voor mijn moeder betekende het een vernedering die niet in woorden was uit te drukken en een week lang gefluister van haar collega's bij de bank. Voor mij betekende het een verdriet dat een droge zee kon vullen. Vandaag is de begrafenis en alles gaat verkeerd. Mijn opa wilde niet dat iedereen in het zwart kwam. Hij wilde dat de rouwenden in duikpakken of rieten rokjes en alohaspullen zouden komen. Hij wilde een groots, overdadig afscheid met vrouwelijke bodybuilders om zijn gouden kist te dragen en als afsluiting van de dag kanonnen die zijn as de lucht in zouden schieten.
'Ik wil ook niet dat het een begrafenis wordt genoemd, Dream. Nodig iedereen maar uit voor mijn lichaambarbeceu. Dat klinkt veel leuker'
Mijn moeder is het type van grijze mantelpakjes en gepoetste schoenen, en ze schaamde zich kapot voor alles wat mijn opa deed. In de rouwadvertentie in de krant stond alleen maar: 'Begrafenis van Albert Charles McGee. Graag een donatie aan kankeronderzoek, liever geen bloemen.' Alles moest droefgeestig zijn. Een droeve geest. Zo voelde ik me dus de hele dag al.
Nu zijn we in de poepchique Torrance Lodge voor de condoleancebijeenkomst, en mijn moeder en zus mengen zich onder de Schotse familieleden die we in geen jaren hebben gezien en zoeken wanhopig naar redenen waarom we geen contact met hen hebben gehouden. Verschillende oude, naar zeep ruikende dames vinden het blijkbaar erg leuk om me te vertellen dat ik zo enorm ben gegroeit sinds de vorige keer dat ze me zagen, wat waarschijnlijk was voordat ik was verwerkt, dus nu heb ik me uit het zicht van iedereen op de trap verstopt. Laat Halley dit maar lekker opknappen. Zij is gek op aandacht. Iedereen beschouwt haar toch al als de grote ster van de familie met al haar sportmedailles, haar Duke of Edinburgh Awards en olympische vooruitzichten. Ik ben het spuugzat. Mijn opa zei altijd tegen me: 'Als je niets zinnigs te zeggen hebt, maak dan dat je wegkomt.'
Hij had ooit gedrumd in een band, tepelringen gehad en drugs genomen. Hij lag vroeger naakt te maanbaden op het dak van zijn huis, had een bungeejump gemaakt en in zijn bloodje gezwommen bij het Great Barrier Reef. Hij danste vaak door de kamer met de paspop die hij had gepikt uit een afvalcontainer van een warenhuis. Hij wilde heavymetalmuziek, sushi en een chocoladefontein bij zijn condoleancebijeenkomst hebben. Geen James Blunt en goedkope broodjes van de Lidl. Ik ga met de oortjes van de iPod in mijn oren en mijn capunchon over mijn hoofd getrokken tegen de trapleuning zitten, het schoonvoorbeeld van een probleemtiener. Ik sluit mijn ogen en beeld me in dat Jake alleen voor mij zingt, zoals ik altijd doe wanneer ik 's avonds in slaap probeer te vallen. Ik doe net of hij naast me ligt, zijn adem tijdens het zingen langs mijn gezicht blaast en mijn haar aait. Wanneer ik mijn ogen opendoe, werpt mijn moeder me een afkeurende 'Waarom werk je nou niet even mee?'-blikken toe vanuit de receptieruimte waar iedereen pudding en ijs staat weg te smullen. In de bar ernaast staan vijf kinderen, kennelijk mijn achterachterneven, ballen over de snookertafel heen en weer te rollen. Naderende voetstappen. Hoge Nikes met blauwe merktekens. Een zwarte skinny jeans. Portemonnee aan een ketting. Wit T-shirt met graffiti. Ik trek de oortjes uit mijn oren. 'Alles oké, mop?' Zegt Marc, terwijl hij een glas cola naast me op de trap zet. 'Sorry, ik werd belaagd door een oude vent die me per se over zijn prostaat wilde vertellen, Alsjeblieft.' 'Geeft niet, ik had jake,' zeg ik. Hij rolt met zijn ogen. Marc houdt meer van musicalnummers en Lady Gaga dan van rockmuziek, maar omdat hij weet dat The Regulators de soundtrack van mijn leven vormen, heeft hij speciaal voor mij een paar van hun nummers op zijn iPod gezet. Ik heb zelf geen iPod en de goedkope mp3-spelers die ik altijd koop, gaan meestal kapot of vallen in een put, dus leen ik die van Marc. Ik geef het ding met de oortjes er rond aan hem terug. 'Hou nog maar even bij je,' zegt hij. 'Ik heb in deze spijkerbroek nauwelijks genoeg ruimte voor mijn kont.'
'Waarom draag je hem dan?'
'Because, because, because, because, because ...' Zingt hij. Ik vind het soms irritant dat hij niet gewoon antwoord geeft. Ik vraag me af of dat typisch iets voor homo's is. 'Ik heb je cola een beetje extra pit gegeven,' zegt hij, "k dacht dat je wel een opkikker kon gebruiken.'
