Darlene's POV
"Hi Jyshin" Bati ko. Masama niya akong tinignan.
"Ay ang sungit mo pala talaga" Sabe ko.
"What do you want from me?" Kunot noo niyang tanong.
"I just want to ask you about something" sabe ko.
"Tss, what is it?" tanong niya.
"Why do you hate me?" Nagpout ako. He smirked.
"I don't know. I just hate you so much to the point that I don't want you near me" Akala mo hindi kita mai-intindihan ha.
"Anong sabe mo?" Tanong ko. Umirap siya sabay ismid.
"Wala. Pwede bang lubayan mo ako?" Parang siya lang yung sobrang sungit. Mas masungit pa ang isang to kay Finnegan ah.
"Don't hate me, if you don't know me" sabe ko. Nanlaki ang mata niya habang naka tingin sa akin.
"Y-you understand m-me?" Gulat na gulat pa din siya.
"Yeah. I'll leave you alone. I'm sorry for bothering you" sabe ko at tumalikod na.
Umupo ako sa sala at tumingin lang sa kawalan. Papa nakikita mo ba ako ngayon? Kung oo, pasayahin mo po ako mamaya sa panaginip ko. Gusto ko yakapin mo ako ng mahigpit! Kayong dalawa ni Mama. I'm sorry for abandoning you.
Napabuntong hininga nalang ako. I feel down again. What's wrong with my life? I have everything except my parents. Anong silbi ng yaman na naiwan sa akin nila Papa kung wala naman sila sa tabi ko? At ang yaman pa ata namin mismo ang pumatay sa kanilang dalawa ni Mama.
And Tony, I don't know where he is. I hope he's not dead after that man shot us. I swear that guy will rot in hell.
"What are you thinking right now?" Muntikan ko ng masuntok si Blu ng bigla siyang sumulpot sa gilid ko.
"Damn it, Bluis! You scared me" Naka hawak ako sa dibdib ko.
"Sorry. Pero ano bang iniisip mo ha? Sa sobrang tulala mo hindi mo naramdaman ang presensya ko" sabe niya. Umiling ako sa kanya.
"Saan ka nga pala galing?" tanong ko.
"Ah nakipagkita lang ako sa mga kaibigan ko" buti pa sila malayang nakakaalis ng mansion na ito.
"Ohh okay"
"Okay ka lang?" tanong niya. Hindi agad ako naka sagot. Umupo siya sa tabi ko at humarap siya sa akin.
"Kung ano man ang iniisip mo, baliwalain mo lang okay? Wag kang mag-iisip ng mga bagay na makakapagpalungkot sayo" sabe niya.
"I don't know, Bluis. It's easy for you to say that because your life is not in danger. You can go anywhere you want. You can go out to see your friends" Sabe ko. Hinawakan niya ang balikat ko.
"Akala mo lang yon pero lahat kaming magkakapatid malalagay sa panganib kung malalaman nila ang totoong pagkatao namin. We're not using our real surname outside this mansion. At sa labas ng mansion na ito hindi namin kilala ang isa't isa" sabe niya. "Kung tutuusin nga mas mahirap pa ang sitwasyon namin kesa sayo. Kapag nahuli na ang mga gumawa nito sa inyo madali ka ng makakalabas at babalik na sa normal ang buhay mo. Pero kami hinde. Habang buhay kaming magtatago sa katotohanan"
I'm speechless. Paano kaya nila nakakayang hindi magpansinan sa labas ng mansion?
"Eh paano kung may nananakit sa mga kapatid mo? Let's say sa kambal. Ano yon hindi nyo sila tutulungan?" tanong ko. Pinisil niya ang ilong ko sabay tawa.
