As requested by @jeonktrx. Here's the part two :) hope you'll not be disappointed. Isa ka sa pinaka iingatan kong readers ≧﹏≦
Aina's POV
"Sino ka?"
Parang gumuho ang mundo ko nung narinig ko ang mga katagang iyon.
"Jimin naman. Wag kang magsalita ng ganyan." Seryosong sabi ko sa kanya.
"I ain't kidding. Sino ka ba?" Seryosong sabi niya din sa akin.
"Pusang ireng naman Park Jimin! Wag ka ngang mag biro ng ganyan! Hindi na talaga ako natutuwa."
"Sino ba kasi ang nagsabing nagbibiro ako?" Iritadong sagot njya ulit.
At doon na lumabas ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.
"Pwede ka na bang lumabas Miss? Hindi ko kasi gusto ang presensya mo." Walsng emosying sabi niya sabay higa at talikod sa akin.
Umalis nalang ako doon habang umiiyak. Pusang kire naman oh'oh. Tsk. Kung kailan gusto ko na sabihin na mahal ko siya, saka pa niya ako tatalikuran.
Jimin's POV
Wala naman talaga akong amnesia eh. Hindi ko naman talaga siya nakalimutan. Paano ko siya makakalimutan kung siya parin ang laman ng puso ko?
Nakarinig ako ng pagsara ng pinto kaya napapikit ako ng madiin.
"Jimin, may tanong ako."
"Ano 'yon?"
"If given a Chance, would you date Aina?"
"Oo naman. Siyempre."
"Eh ikaw Aina? If ever na manligaw sa'yo si Jimin, sasagutin mo ba?"
"Nope. I love him as my bestfriend."
BEST FRIEND. Matalik na kaibigan sa tagalog. Masisi niyo ba ako kung bakit ko siya nilalayuan? Eh kasi, gusto ko siyang makalimutan. Lumalayo ako para mawala na ang nararamdaman ko para sa kanya. Lumalayo ako kasi nasaktan ako.
Pero bakit ganoon? The more I stay away with her, the more I fall for her? Why do I miss her? Why? Because I love her that's why.
"Anak." Agad akong napabangon nung narinig ko ang boses ni mama. Nakatingin lang siya sa akin na may malungkot na tingin.
"Ma, please. Let's go back to Korea. Ayoko na dito." Pagmamakaawa ko kay Mama. Kapag kasi nandito pa ako eh, hindi ko siya makakalimutan.
Maybe many of you are thinking na OA masyado ako, but no. I'm terribly hurt. Best friend. Isinusumpa ko ang nag imbento ng salitang yan.
7 years later
Kakalapag lang ng eroplano na sinasakyan namin galing Korea dito sa NAIA. Bumalik ako dahil sa kanya. Dahil kay Aina. Hindi ko kinaya. Masyado ng mahaba ang pitong taon na pag iwan ko sa kanya.
Pagkasakay ko ng van na sumundo sa akin, agad akong nagpunta sa bahay nina Aina. Nung nakarating na ako, katok lang ako ng katok pero walang sumasagot kaya pinuntahan ko nalang si Kyle.
*ding dong*
"Sandali lang!" Rinig kong sigaw ni Kyle
"Sino y--- JIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIN!!!!!" Sigaw niya sabay yakap sa akin at umiyak.
"Oh bakit ka umiiyak?" tanong ko sa kanya.
"Pumunta ka dito dahil hinahanap mo si Aina, ano?" She said between her sobs. Tumango naman ako.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Walang hiya ka Jimin. Patay na si Aina. Limang taon na ang nakalipas."
--
HANGGANG DITO LANG KINAYA KO. SANA HINDI KAYO NADISAPPOINT. COMMENT NAMAN OH. ToT
