Kaç ayrılık geçirdi bu sonbahar . Ama hiçbiri bizim ki kadar acıtmamıştır canını . Hiçbir şeyin gidişi senin ki kadar zor olmamıştır . Hiçbir vazgeçiş senin ki kadar yormamıştır insanı . Soğuk bir sonbahar sabahı , ıslak ve kurumuş yaprakların arasında yalnız kalmak , kimsesiz kalmak her şeyden zor . Bu sonbahar sensiz çok daha soğuk . Sevmiyorum sonbaharı . Sevemiyorum . Benden bu mevsimde ayrıldın çünkü . Geride bırakacaklarını , beni düşünmeden bu mevsimde başkasını sevdiğini söyledin . Bu mevsimde aldatıldım ben . Mevsimin ne suçu var gerçi . Tek suç benim . Ben sevdiremedim sana kendimi . Daha güzel olsaydım severdin belki , değil mi ?
Annemin gidişinden farksızdı gidişin . Sessiz , sedasız ve başka bir tercih var . Belki annemde daha iyi bir çocuk olsaydım beni terk edip gitmezdi . Tek sorun bende belki de . Çok bağlanıyorum . Çok seviyorum , hiç gitmeyecekmiş gibi seviyorum . Birde yanlışlıkla çok güveniyorum . Hiçbir ders alamıyorum hatalarımdan . Sürekli düşüyorum , sürekli kanıyor vücudum . Ama hiç vazgeçmiyorum . Kaybedip yere düşüyorum , ayağa kalkıyorum yeniden savaşıyorum . Sonra kaybedip yine yere düşüyorum . Kaybetmekten vazgeçemiyorum yada peşimi bırakmıyor . Yalnızlığımı bile kaybettim ya da o bile beni terk etti sizler gibi . Şuan bir başkasınınsın , biliyorum . Bir başkasının gecelerindesin , hayallerindesin . Belki de seninle geçirdiğimiz aylarda kurduğumuz tüm hayalleri onunla beraber kuruyorsun . Belki ona da kadınım diye sesleniyorsun . Merak ediyorum ama o da endişeleniyor mu senin için ? Seni sevişini bile seviyor mu ? Uzun yazılar yazıp hiç gitmemeni diliyor mu ? Küs olduğunuzda ağlıyor mu sürekli ? Sanmam.
Bak gökyüzüne şimdi . Beni gör . Tüm yıldızlardan soyutlanmış , karanlığın içinde , kayboluşun derinliğine sürüklenmiş o parıltıya bak . Bak ve beni gör . Aynen öyleyim . Karanlığın içindeyim . Parıltımı kesiyor karanlık , sesimi kesiyor , görüşümü kesiyor . Tek başıma duruyorum orada . Yıldızların istemediği bi parıltı olarak tek başıma duruyorum ve seni izliyorum . Yaşattığın onca şeyden sonra yine de mutlu olmanı istiyorum . Mutlu etsinler istiyorum ve yanındakini beni üzdüğün gibi üzme istiyorum. Kimse hak etmez üzülmeyi . Sen bile hak etmiyorsun . Üzülmek benim gibilere layık bir şey . Çok sevip karşılık alamayanlara özgü bir duygu , bir haykırış , bir simge . Üzülmek , senin bende yarattığın boşluk .
Üzülmek sensin
Üzülmek sevilmemek aslında
Tüm sevilmeyenlere ithafen ...
