Έγκυος στα 20!

κεφάλαιο 20

"Πάω να καλεσω την Μαρία να της πω οτι ολα ειναι καλα και να σου φερει πιτζαμες" μου ειπε και σηκωθηκε όρθιος.

Εγνεψα και έφυγε.  

Αγγιξα την κοιλιά μου. Πρεπει να ειμαι μολις δέκα ημερων. Γινεται μια γυναικα να ξερει τοσο νωρις οτι είναι έγκυος;

Εγκυος εγω; Που δεν μπορω να φροντισω ουτε τον εαυτο μου; 

Με πατερα τον Μανο. Ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα... αν και αυτο ειναι το πιο τρελο μου ονειρο, βασικα εφιάλτης. 

Αν το μάθει, πως θα αντιδρασει; Θα με μισησει. Θα πιστευει πως το εκανα επίτηδες για να τον κρατησω δίπλα μου. Δεν πρέπει να το μάθει, οχι επειδη δεν θελω να  χαλασει αυτο που εχει ξεκινησει να υπάρχει, αλλα για να μην με μισήσει, να μην με σιχαθεί, να μην μετανιωσει για τις ελάχιστες στιγμες μας.

Σκουπισα τα δάκρυα μου και ξάπλωσα στο σκληρο κρεβάτι.

Στην Μαρια να το πω; Στους γονεις μου; 

Ενα ουρλιαχτό απο τον διάδρομο με έκανε να ανατριχιάσω. 

Πεταχτηκα όρθια με τον ορο στο χερι. Βγηκα απο το δωματιο και ειδα με ξανθια κοπελα να κλαιει στην αγκαλια ενός ψηλου αντρα. 

"ΟΧΙ" ουρλιαζε και χτυπουσε τον ψηλο αντρα. Επιασε απο την ρόμπα τον γιατρο και τον παρακάλεσε να το φέρει πισω.

Σταματησα μια νοσοκομα που πλησιαζε προς την κατεύθυνση του δωματιο μου.

"Γιατι κλαιει η κοπελα;" ψιθύρισα

"Είχε αποβολή δυστυχως. 4 μηνων" μου ειπε χωρις να παρει τα ματια της απο τις σημειωσεις της. 

Ενιωσα τα ποδια μου ζελε που δεν μπορουσαν να με κρατησουν. Ενιωσα το στομαχι μου να πονα. 

Ετρεξα στο μπανιο και έκανα εμετο.

Μια κοπελα ουρλιαζε για ενα πλασματακι μολις 4 μηνων. Ποτε προλαβε να δεθει μαζι του; Να το αγαπήσει; Αν ρωτουσα την μανα μου, θα μου ελεγε οτι θα το καταλαβω οταν γινω μάνα.

Οχι, τι καθομαι και σκεφτομαι; Εγω βαζω πάνω απο το συναίσθημα την λογικη. Δεν μπορω να μεγαλώσω αυτο το παιδι, δεν ειναι μονο το οικονομικό το θέμα, εγω δεν μπορω να φροντισω τον εαυτο μου, θα γινω και μανα; Και αυτο το παιδι, αν μεγαλώσει , θα έχει μητέρα εμενα, αλλα οχι πατερα. Κριμα ειναι...

Όταν ήρθαν στο δωμάτιο τα παιδιά, η Μαρία έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά μου.

"πως είσαι; Φαινεται τοσο αδύναμη. Εφαγες τιποτα;Πονας; Δεν επρεπε να πιεις τοσο, ειμαι απαισια φιλη. Εκανες εμετο και εγω δεν σε εμπόδισα καν να συνεχισεις να πίνεις." Μιλουσε ακαταπαυστα. 

"Μαρια καλα ειμαι. Δεν εφαγα ακομη. Δεν ποναω και ..." κοιταξα τον Μανο που με κοιτουσε ερωτηματικα και συνεχισα χαμηλόφωνα "..πολλα ειπες"

"Εκανες εμετο στο μπαρ και δεν μου ειπες κατι. Στον γιατρο το ειπες; " με πλησιασε 

"Ναι του το ειπα. Μεθαυριο θα φυγω, πρωι πρωι κιολας. Μην το συνεχίζετε, ειμαι καλα" ξεφύσηξα και περασα νευρικα τα δαχτυλα μου μεσα απο τα μαλλια μου.

Αργοτερα ο Νικος εφυγε για να παει στην δουλεια. Η Μαρια δεν ηθελε να φυγει απο διπλα μου, οπως και ο Μανος, κατι που μου εκανε αρκετη εντυπωση.

Στο δωματιο ηρθε μια νοσοκομα. Σε παρακαλω μην πεις κατι που δεν πρεπει...