Η ιντερνετική διασημότητα κοίταζε με χαρά την κάμερα καθ'όλη την διάρκεια του live, όση ώρα απαντούσε στις ερωτήσεις των θαυμαστών της.
Πάντα της άρεσε αυτή η επικοινωνία με το κοινό,της άρεσε να βλέπει τα θετικά σχόλια προς το πρόσωπό της.
Της άρεσε να νιώθει πως κάποιος νοιάζεται.
Ο μουντος ουρανός της Κυριακής φάνταζε σαν έναν μονότονο πίνακα μέσα από το παράθυρο του δωματίου της,κάτι το οποίο παραδοξος δεν φαινόταν να την ενοχλεί ούτε στο ελάχιστο.
Η ματιά της έπεσε τυχαία στα τετράδια και τα βιβλία που υπήρχαν μπροστά της,αυτά που βρίσκονταν στην άλλη άκρη του γραφείου για να μην φαίνονται στην κάμερα.
Σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες θα βρισκόταν σε μια αίθουσα όπου θα της ζητούσαν να απαντήσει σε ερωτήσεις που δεν είχε καταλάβει και να δώσει απαντήσεις που δεν είχε απομνηνευσει.
Ευτυχώς όμως που είχε τους θαυμαστές της να της δίνουν θετική ενέργεια και να την κάνουν χαρούμενη.Να την κανουν για λιγο να ξεχασει το ποσο καταπιεσμενη ενιωθε κατω απο το βαρος της ζωης της.
Έστρεψε το βλέμμα της στο chat.
"Αυτοκτόνα καταθλιπτικό φρικιό."
Χρειάστηκε να διαβάσει το σχόλιο πάνω από πέντε φορές για να συνειδητοποιήσει τι έγραφε.
Κοίταξε το όνομα του χρήστη και έμεινε παραλυτη μόλις κατάλαβε ποιό ήταν το άτομο που είχε γράψει αυτο το τόσο πικροχολο σχόλιο.
Ο νταής της.Το τέρας που την κακοποιουσε εδώ και τόσα χρόνια είχε βρει τον λογαριασμό της.
Το μόνο μέρος στο οποίο αισθανόταν ασφαλής.
Σιγά σιγά όλο το chat άρχισε να μετατρέπετε σε μία επίθεση στην νεαρή ιντερνετική διασημότητα.
"Ψωφα."
"Θα προτιμούσα να φάω έναν ζωντανό αρουραίο από το να σε ξανά δω μπροστά μου."
"Είσαι σπάταλη οξυγόνου"
"Πόσους περαστικους τρομαξες σήμερα με την ασχήμια σου?"
"Θα ήσουν πολύ πιο όμορφη με μία θηλιά γύρω από τον λαιμό σου."
Και τότε ήταν που κατάλαβε.
Όλοι αυτοί ήταν οι φίλοι του νταή της.
Όλοι αυτοί θα την έσπαγαν στο ξύλο μόλις έφτανε στο σχολείο την επόμενη μέρα.
Όλοι αυτοί την μισούσαν.
Η νεαρή έφηβη δεν ήξερε πλέον τι να κάνει.
Η ματιά της έπεσε πάνω στο ημερολόγιο που είχε κρεμασμένο στον τοίχο διπλα της.
Μάιος,ένας μήνας κατά τον οποίον,σύμφωνα με τον γιατρό που την είχε διαγνώσει με σχιζοφρένεια,θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική,διότι εκείνο το μήνα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να πάθει ψυχωτικα επεισόδια.
Η κοπέλα έστρεψε ξανά το βλέμμα της προς την κάμερα,αυτήν την φορά χαμογελώντας με εναν δυσοιωνο τροπο.
"Σήμερα θα μάθουμε πως να μην ζεις."είπε ηρεμα λίγο πριν αρχίσει να χτυπάει με δύναμη το κεφάλι της πάνω στο ξύλο του γραφείου.
Και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά,μέχρι που η μύτη της άρχισε να αιμορραγεί και πιτσιλιες απο αιμα ειχαν αρχισει να πεφτουν στην οθονη.
Και ο ανυποφορος ηχος σταματησε μονο οταν η ίδια σταμάτησε να αναπνέει.
