მომავლის კედელი (დასრულებულია)

10

-შენი ჯერია.
-თქვენ იგებთ, თავადის ქალო...
-საერთოდ, მე უკვე თავადი ვარ, და თამაში ჯერ არ დასრულებულა,-თბილი სიცილით თქვა წითურმა და წინ მჯდომს შეხედა. აიშემ საცოდავად ახედა ქალბატონს, მერე თანხმობის ნიშნად დააქნია თავი და საბოლოოდ ქვაც გადადგა.
-მოვიგე!-წამოიყვირა წამის შემდეგ. ელენეს თვალები გაუფართოვდა.
-არა, არაა! მოდი, თავიდან დავიწყოთ!-ხმაში სიცილი ეპარებოდა. თვითონვე მიხვდა, არაფერი გამოუვიდოდა.
-არა, ახლა ჩემი ჯერია!-საუბარში ნიკალაიც ჩაერთო.
-კარგი, რა!-დაიწუწუნა წითურმა, თუმცა ზღვისფერი თვალების დანახვისთანავე თავისთვის განაგრძო წუწუნი და ადგილი ნიკალაის დაუთმო. სანამ გამარჯვებული აიშე პირველ ქვას გადადგამდა უჯრიან დაფაზე, დერეფანში სწრაფი ნაბიჯების ხმა გაისმა.
შეეშინდა ელენეს.
ადრე არასდროს იტყობდა შიშს, ალბათ, არც ახლა ეტყობოდა, მაგრამ... შეეშინდა.
ალექსანდრე სახლში არ იყო. იბრძოდა ირანელების წინააღმდეგ. იბრძოდა და ვინ იცის როგორ იყო...
ეშინოდა ელენეს, რომ ცუდ ამბავს მოუტანდნენ. ეშინოდა, რომ მარტო მოუწევდა დარჩენა, რადგან იცოდა, ოდესმე ნიკალაიც ისევ გაქრებოდა.
-დედა?-გაკვირვებულმა შეხედა ელენემ ქალს. არა, მისი იქ ყოფნა არ გაკვირვებია. აჯანყებამდე წასვლა ვერ მოასწრო, მერე კი...
-რუსები ჩამოვიდნენ ბატონიშვილთან მოსალაპარაკებლად. ირანელები კი რამდენიმე წუთში, ალბათ, აქ იქნებიან.
იმდენად მშვიდი ჰქონდა ხმა ქალს, იმდენად გაწონასწორებული, უცხო ვერც მიხვდებოდა, რომ მისი სიტყვები სიკვდილს ნიშნავდა, ოღონდ უფრო ვრცლად და ლამაზად იყო ნათქვამი.
ელენემ შეხედა დედას და მიხვდა, ეს იყო მაშინდელი ცხოვრება. მის თვალებში დაინახა სიკვდილი და არა სიკვდილის შიში. იმდენად იყო ქალი ამას შეგუებული, ვერც იფიქრებდა ვინმე, რომ ყიზილბაშები თავს ესხმოდნენ.
-ალექსანდრე აქ არ არის...-დაბნეულმა ამოილაპარაკა ელენემ.
-მერე, შენ არ დაგტოვა აქ?-დედის კითხვამ თითქოს გამბედაობა შემატა ელენეს. გოგომ გაიღიმა. ამაყად გაიმართა და ნიკალაის გახედა.
-ალექსანდრემ ნიკალაი დატოვა აქ,-თქვა და იმ მომენტში, ვერავინ შეეწინააღმდეგებოდა მას.