Spotkajmy się na końcu

PROLOG

* 5 lat później *

    Znowu tu jestem ... na granicy. Po raz kolejny nie wytrzymałam. Wszystko jest już za mną - zostałam kompletnie sama. W sercu jest już tylko smutek, pustka oraz żal, że to wszystko nie mogło potoczyć się inaczej. Ach ile bym dała aby cofnąć czas, nie dowiedzieć się o tym, nie szukać ich ... .

    Mój brat. Ach przynajmniej Jankowi się jakoś układa. Kiedy to tak szybko zleciało? Pamiętam jak jeszcze mieszkaliśmy w tej ohydnej ruderze z nimi ... . Łzy same cisną się do oczu, gdy wspominam to co nam robili. Cieszę się, że już nie musimy tego znosić, że już się od nich uwolniliśmy. Żałuję tylko jednego ... . Ale wierzę, że tam mu będzie lepiej. 

     Siedzę na torach, którymi rzadko przejeżdża jakiś pociąg. Wiatr delikatnie muska moją twarz i rozwiewa włosy. Biała lekka suknia spoczywa spokojnie na ziemi. Patrząc przed siebie dostrzegam śliczną i zapierającą dech w piersiach łąkę, na której widać mnóstwo wielokolorowych kwiatów. Delikatny wianek, który zaplotłam idąc tu, spoczywa na moich ciemno brązowych włosach. Słońce zachodzi tworząc na niebie przepiękne widoki.  

     W sercu jest ból po rozstaniu z Jarkiem. I pomyśleć, że jeszcze niecałe dwa dni temu tak się kochaliśmy. No cóż przynajmniej ja kochałam. Chłopak, z którym wiązałam przyszłość wbił mi nóż prosto w serce. Pamiętam jak jego dłonie przesuwały się po mojej skórze zostawiając rozżarzoną  ścieżkę. Ten piękny uśmiech i śliczne niebieskie oczy, które budziły mnie co dnia. Blond włosy w nieładzie, w które uwielbiałam wplatać woje palce. Uwielbiałam patrzeć na nasze splecione dłonie. Kochałam jego piękny głos, który uspokajał i koił moje nerwy nawet w najtrudniejszych chwilach. Wszystko w nim kochałam ... . 

    W końcu coś nadjeżdża. Słyszę coraz to wyraźniejsze odgłosy. Chce wstać i uciec, ale nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Machina jest już coraz bliżej mnie. Podnoszę głowę ku górze i patrzę przez chwile w przepiękne niebo, po czym zamykam oczy, a tam już tylko spokój i nigdy więcej bólu ... .