ညအိပ္ခ်ိန္တိုင္းအခန္းက်ယ္ႀကီးရဲ႕ေထာင့္ေလးတခုမွာထိုင္ၿပီးဒူးေလးေထာင္ၿပီးလက္ကေလးပိုက္ကာငိုေန႐ွာတယ္Saကိုသတိရတယ္အရမ္းသတ္ိရတယ္ခ်မ္းသာတဲ့ဘဝထက္ေဂဟာမွာေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုလြမ္းဆြတ္မိေနတာကေတာ့အမွန္ပဲကုတင္ေဘးကစာအုပ္စင္ေလးေပၚမွာSaအမွတ္တရေပးထားတဲ့Hero႐ုပ္ေလးကအသက္မရိွေပမယ့္သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္ေပးေနဆဲပါပဲ💔
............
12years later⌛⌛
"Sanaya!"
"႐ွင!္ဟုတ္ကဲ့"
Fatherရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္Saကေလးေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ေနရာကေနကမန္းကတမ္းထလာၿပီး...
"fatherတို႔ေက်ာင္းကအလႉ႐ွင္တစ္ေယာက္ကဂ်ပန္ကိုပညာေတာ္သင္ေက်ာင္းသားေတြပို႔တာေလSaဝင္ခြင့္ေျဖၾကည့္ပါလား?"
"ဒါေပမယ့္.....appaကေနေကာင္းတာလည္းမဟုတ္ဘူးSaမရိွလို႔မျဖစ္ဘူးOmmaကလည္းအလုပ္နဲ႔ဆိုေတာ့. ...."
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔Saကငယ္ငယ္ကတည္းကမိဘကိုသိတတ္ၿပီးေက်ာင္းမတက္ခဲ့ဘူးေလအခုအခြင့္အေရးရိွတုန္းကိုႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔Fatherထင္တယ္Saကေတာ္ၿပီးသားပါဉာဏ္လည္းေကာင္းတာပဲတစ္ခါေလာက္ကံစမ္းၾကည့္လိုက္ေပါ့ေျဖလိုက္ပါSaရယ္"
"ဒါ..ဒါေပမယ့္.. "
Saလည္းFatherရဲ႕ႏွစ္သိမ့္အားေပးမႈေၾကာင့္ဝင္ခြင့္ကိုေျဖၾကည့္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္
္ငယ္ငယ္ကတည္းကနာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ဖခင္ႀကီးနဲ႔ေဂဟာမွာလႈုပ္အားေပးတဲ့အေမေၾကာင့္စီးပြားေရးနဲ႔ေငြေၾကးအဆင္မေျပတာေၾကာင့္ေက်ာင္းဆက္မတင္ေတာ့ဘူးေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္ေပမယ့္မိဘကိုနားလည္သိတတ္တဲ့သမီးျဖစ္တာေၾကာင့္မိဘကိုဒုကၡမေပးေတာ့ဘဲအလိုက္သိစြာနဲ႔ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူး
ဒါေပမယ့္အခုအခြင့္အေရးမွာတခါေလာက္ေတာ့စမ္းၾကည့္ခ်င္ပါရဲ႕ေအာင္ဖို႔ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတာ့မထားရဲဘူးေပါ့
(Saကေက်ာင္းဆက္တက္ရင္တကၠသိုလ္ေနာ ္sallyေလးနဲ့ေတြ့တုန္းကေက်ာင္းတက္ေနတယ္ေနာ္္)
Saဝင္ခြင့္ေျဖလိုကိ္တယ္ကံေကာင္းၿပီးSaဝင္ခြင့္ေအာင္သြားၿပီးဂ်ပန္ကိုေျပာင္းလာခဲ့တယိSaနဲ႔အတူေဂဟာကေနဝင္ခြင့္အတူေျဖတဲ့Moလည္းေအာင္ၿပီးSaနဲ႔အတူဂ်ပန္ကိုေျပာင္းလာတယ္
