OKYANUS

Bir Nefes

Bir gece yarısı saatler 00:18'i gösteriyor İzmit'te ben bunları yazarken.3 Mart 2019.Yattım yatağıma çektim yorganımı üzerime.Uykuya dalma umuduyla başımı koydum yastığıma lakin ne uykum geldi ne de bir gram huzur oysa ki uyusam geçecek gibi..bu.Bu içimdeki huzursuzluk.İçimde biriktirdiklerim taşmaya yüz tutmuş boğazımı düğümlemiş bir halde.Sağa da dönsem, sola da dönsem nafile.Bir insan kendiyle baş başayken bile yutkunmaya bu kadar zorlanır mı? Diye soruyorum kendime..

Evet!
Hemde öyle böyle değil.Sanki kezzap yutturuluyor muş gibi bir acı.Son bir umut parçası kopup geliyor zihninin derinliklerinden.Sabır..
Sabırla yutkunmaya çalışıyorum.İçimde biriktirdiklerimi biraz daha bastırmak için..

Nefes.Bir nefes alabilmek için onca çaba onca acı onca sabır..
Hadi yutkundum diyelim, peki ya sonrası? Sanma sonrası ferah sonrası refah.Sen bastırmaya çalıştıkça içindekileri, daha da büyür daha da güçlenirler..Kendine hakim olmaya çalışırsın.Kontrolü kaybedersen sonrasında tekrardan toparlayamayacağını bilirsin..hissedersin derinlerde bir yerlerde bunu..
Kalbindeki ağırlıkla iyice çökersin, az dipte imiş gibi sanki biraz daha çökersin.Yaşlar dolar gözlerine, kızarsın kendine.Sen bu musun? Sen bu kadar mısın diye.Vermekte olduğun savaşın başından beri kastığın o çene seğirmeye hafif titremeye başlar.Anlarsın ki sonundasın ..son perde,son çırpınışlardasın.İçinde avaz avaz bağırırsın.Boğazların yırtıla yırtıla.Kimse görmez ve kimse duymaz..bir tek senden başka.Aldığın son darbe yıkıp geçer.Büyük bir yorgunlukla kapanır göz kapakların.
Bir vazgeciş belkide.Bir birine karışan kirpiklerinden sızar tuzlu göz yaşın ve ilerler yanağın boyunca bir yol olup.Dişlerini sıkmayı bıraktığında zor bela aldığın nefes bir çırpıda kaçı verir senden.
İçine çektiğin bir nefes işte tutarsan seni öldürecek tutmaz isen kaybolup gidecek..