"Homecoming " ( To love you back)

Chapter 1

Naranasan niyo na bang iwanan ka ng mga pamilya mo? Na sila yung lakas mo,sa lahat ng gagawin mo. Na sila yung inspirasyon mo sa lahat, sila yung dahilan kung bakit lumalaban?

Kasi, ako OO. Nararanasan ko na lahat yan.
Wala akong ibang nararamdaman sa pamilya ko kundi galit na galit ako sa kanila. Galit na galit ako dahil para bang Hindi nila ako anak? Dahil kung tinuring nila ako, parang kinuha lang ako sa damuhan nung iniwan ako ng tunay na magulang ko tapos inampon at Hindi ako tanggap.Nawalan ako ng gana sa lahat, because family is my strength for everything. They are the reason why I was born and why I am still here. Pero, parang sila nadin yung sumuko na suportahan ako eh. Wala eh,yan yung pinakita nila sa akin Simula nung nag ka isip ako. Palagi akong pinagalitan ng mommy ko, sinisigawan na Hindi ko alam kung ano ang kasalanan ko. I'm not really close to my mom, at she's the strict one sa family namin, I'm close to my dad, sa kanya ako open.
We are leaving here in Japan na simple lang, yung may kaya kami   . Siguro nasa mga 8-12 years old ako nun nung palagi akong sinisigawan ni mommy

Flashback

"You know what Yumi?! Your just a failure ! Pinapahiya mo lang pamilya natin ! Bakit di ka kagaya ng Ate at Kuya mo? Napaka inutil mong bata ka ! Ikaw ang malas sa pamilya neto. Hindi na kita kayang buhayin pa dahil sa katigasan ng ulo mo na lumalaki. Ewan ko sayong bata ka ! "

Hindi ko napigilan na umiyak dahil sa mga sinasabi ni mommy. Masyado akong nasaktan sa mga sinasabi niya, Hindi ko alam kung ano ang kasalanan ko. Siguro? Dahil Hindi ako top sa honor list sa school namin? Kaya kinakahiya ako ni mommy? Or siguro Hindi lang niya ako mahal? Or siguro ampon lang siguro ako? Hindi ko alam, huma hagolhol lang ako nun, dun din yung time na ilang beses akong nag attempt na mag suicide kasi, I felt like I'm so messerable when I'm with them. Pero, nahuli nila ako. Galit na galit nana man si mommy nun', sinigawan niya ako

"Ano?! Mag papakamatay ka diyan?! Ha?! Para mapansin ka?! Para pag usapan ka sa lahat? Para sisikat ka? Para maawa sila sayo dahil sa ginawa ko??! Gawin mo ulit yan at ako na ang tutuloy sa buhay mo. "

Hindi ko kinaya. Iyak lang ako ng iyak nun' . That was the time nang humingi ako ng tulong kay Daddy,Ate,at kuya ko. Aalis ako sa bahay namin, I wanted to stay with my tita sa pilipinas gusto ko dun mag aral. Pumayag sila dahil na awa  nadin sila sa akin Kaya sila na nag prepare ng mga gamit ko nun.Hinatid ako nina Ate,at kuya sa pilipinas. Iyak lang ako ng iyak sa airplane nun habang nasa byahe kami. Mahal na mahal ako nina ate at kuya. Kaya sabi nila si kuya at daddy  na bahala sa school tuition ko at si ate naman sa allowance ko. I'm still thankful despite of what happened, nandiyan padin sila para sa aki.

-End of flashback-

Kaya after nun, kila tita eve na ako nakitira,sinusuportahan nila ako. Sila yung tumayong magulang sa akin. Dun ko din sinabi na ipa kita ko sa kanila, na kaya akong makipag sabayan. Elementary, palagi akong honor student, in the end of the school year sa recognition palagi akong 1st honor. Proud na proud si Ate at kuya sa akin,pati nadin si daddy. I was grade 6 nung na dinig ko yung volleyball na word, curious ako kaya I asked my tita about that. And parang inspired ako nung time na yun kaya pinag training ako ni tita sa school namin nun, at nag tuloy tuloy na yung training ko. Pagka highschool ko, nakatanggap ako ng scholarship sa mamahaling paaralan sa Las Piñas, at mag laro ng volleyball. I grab the opportunity , para wala ng gagastusin sina tita at tito. Pinayagan naman nila ako dahil yun ang hobby ko eh. Kaya naging varsity ako , at Middle blocker ako sa school namin. Minsan na din akong nag lalaro para sa palarong pambansa, I'm so happy dahil volleyball yung dahilan na kalimutan ko yung nakaraan ko sa Japan. Di ko na siya inisip. In highschool,I graduated as With high honor, and my iba pang awards, kaya I'm really thankful na nabawi lahat ng pagod at hirap ko sa academics and trainings , and I was able also to maintain my grades. Senior highschool came, that was the time I take my path to Nazareth School-National University, to continue my studies. But sadly, matagal akong Hindi nakapag laro dahil I'm with the team B, so minsan Hindi na bibigyan ng more of playing time. Nawala ako sa condition ko, that was the time nung pinag laro kami mga team B, nag ka injury ako and I need to sit out. Grabe yung break down ko nung time na yun,iyak ako ng iyak kasi gusto ko talagang mag laro pero dahil nga nawala ako sa condition ko,kailangan pa mangyari. Sinisisi ko nanaman yung nangyari, naalala ko na naman yung sinabi sa akin ni mommy. And that was the time when depression hits me,and anxiety attack. I have to under go a therapy, every week. Pero Hindi na ako nakahabol sa Grade 11 nun,tapos na ang season.And its really hurt na nangyari to sa akin. At yun din yung time na kakilala ko yung tinaguriang bestfriend ko. I'm so happy dahil nagkaroon ako ng kaibigan like her. Chill lang kami, open kami sa isa't isa. Jaycel may be annoying person, pero she's carrying,soft person siya, madali mong makausap,and hindi  niya ako jina-judge sa past ko, instead she lighten me up,to always pray,and fight for my dream. That was the time when I change myself,change for the better.

_______________________________

A/N:
Here's my first update for this story !
And yes ! Hello JaYumi fans ! It's gonna be a dramatic story here, expect a heavy scene.
Ayumi B. Furukawa and Jaycel Ann Delos Reyes are the main characters of this story. And its gonna be a girl to girl story kaya RATED SPG to.
Please, no tagging JaYumi fans!

Please do Vote and live a comment below 👇