I was looking at myself in the mirror. Maganda ang suot kong puti na gown. Sakto para sa kasal.
I chose to do my own make-up. Ayoko kasi ng makapal na make-up, gusto ko yung sakto lang para ma-highlight yung features ng mukha ko. I am very happy today, because today is the day.
Pagkatapos kong ayusin ang kolorete sa aking mukha, pinili kong i-half bun ang aking buhok at hinayaan ang natirang hibla na nakalugay, hindi ko na kailangan kulutin ito dahil natural na kulot ang aking mga buhok. Picture dito, picture doon. Halos lahat ata ng anggulo ko ay nakuhaan ng larawan.
Maya-maya ay tinawag na ako dahil dumating na ang bridal car. Hindi ko alam pero agad-agad akong naging emosyonal sa loob ng kotse. Pero pinipigilan ko ang aking luha dahil ayokong masira ang aking make-up.
At habang bumibyahe kami, naalala ko ang proposal sakin ni Stephen 6 years ago.
"Maria Samantha, we've been together for 3 years. And all I want to do is spend my life with you. Will you marry me?". Stephen asked me while kneeling on the floor.
Without any hesitations, I answered him.
"Ofcourse I'm going to marry you Stephen." He puts on the ring and hug me.
Natigil lang ako sa pag-iisip ng makarating kami sa simbahan.
This is it Maria. Don't ruin this day.
And when she arrive, the ceremony immediately start.
As she walks slowly to the altar, her tears keeps on streaming down her face. Ang lalaking mahal niya, ay nasa altar at naghihintay. Ngiti ang binigay sakanya ng binata, at sinuklian niya din ito ng isang matamis na ngiti kahit puno ng luha ang mukha. Wala na siyang pakielam kung masira ang make-up niya. Pati na din ang pagtingin sakanya ng mga nasa loob ng simbahan ay pinagsawalang bahala niya na din. At ng makarating siya sa tapat ng altar, lumiko siya sa kaliwa para umupo. Dahil doon naman dapat nakaupo ang bride's maid. Tinuyo niya ang kanyang luha gamit ang panyo na inabot ng katabi niya.
"Thank you." Sabi ko sa katabi ko.
"You're welcome. I've seen you two together. Akala ko kayo na. Hindi pa din pala." she said to me. I can see pain in her eyes. Pero pinili ko na lang na tumahimik dahil ayaw kong gumawa ng eksena sa simbahan.
And when the door was held open, the bride enter the church. She can see the tears of the bride. Those tears of joy, na dapat siya ang nakakaranas. Hindi yung luha ng sakit.
Finally, my bestfriend Bea, is getting married. Unluckily, she's going to marry the love of my life.
It's funny how destiny work. Wala naman akong laban sa batang nasa sinapupunan ng kaibigan ko. Wala din siyang laban sa pagmamahalan nang dalawa. Ang tanging magagawa niya ay maging masaya para sa dalawa kahit sobra-sobra ang sakit na nararanasan niya.
Dapat sila ni Stephen ang nagsusumpaan sa harap ng Diyos, hindi manlang pumasok sa isip niya na magiging saksi lang siya sa kasal na pinangarap nila. Pati ang kanta na gusto niya sa kasal niya ay ginamit nilang dalawa. Ang motif, ang bulaklak,ang simbahan. Ito ang pangarap namin na kasal, pero hindi naman ako ang ikakasal sakanya.
Isusuot na nila ang singsing, ang magsisilbing simbolo ng kanilang pagsasama. Ang kanilang wedding vows. Na talaga namang sumaksak sa puso ko.
"Bea, I've been loving you for 10 years. I can't believe that we're getting married this day. I won't promise anything to you but I will do everything to keep you and our family happy and strong. I love you." Stephen said to Bea while crying.
Kahit kailan hindi ko nakita na umiyak sa saya si Stephen. Mahal na mahal niya nga talaga ang kaibigan ko. He loves my bestfriend for 10 years? Paano naman ako? Akala ko mahal niya talaga ako. Mukhang natutunan niya lang akong mahalin. At hindi sapat ang kanyang pagmahahal para iharap ako sa altar.
Dahil sa sakit na nararamdamam ng puso ni Maria, mas pinili niya na lumabas na lamang ng simbahan at umalis. Gusto niya na lamang umiyak ng umiyak. Gusto niyang uminom pero alam niyang mas makakasama sa kalusugan niya ito. Next week ay babalik na siya sa States. Dahil kailangan niya na ituloy ang chemotherapy niya. Umuwi lamang siya sa Pilipinas para sa kasal ng kaibigan niya. Umalis lang naman siya ng Pilipinas para magpagamot, akala niya may babalikan pa siya. Wala na pala.
"Stephen, I have a stage 2 bone marrow cancer. Kailangan namin umuwi sa States para magpagamot."
"Okay. Alam kong kailangan mo iyon. Susubukan kong dalawin ka doon. Magpagaling ka ha?."
"Oo magpapagaling ako. Babalik ako dito, at sa pagbalik ko magpapakasal na tayo." pagkatapos ko bitawan ang mga salita na iyan, wala akong natanggap na sagot galing sakanya.
Kasama siya sa naghatid sa amin sa airport.
Ilang beses sinubukan gamutin ang aking cancer, pero paulit-ulit lamang dahil pabalik-balik ito.
For the first three years, palagi silang nakakapag-usap ni Stephen. Minsan na itong dumalaw sakanya dito pero saglit lang dahil may importante daw itong inaasikaso. Yun pala, ang inaasikaso niya ay ang kaibigan niya. They cheated on me. They we're so happy fooling around while I am at the hospital, crying and shouting in pain.
And then we lost our contact. Hindi na siya bumalik.Maski kay Bea, nawalan ako ng contact. I was right. They were together. Matagal na palang may panlolokong nangyayari. Sana naniwala ako sa kapatid ko nung sinabi niya na nakita niya ang dalawa na lumabas sa isang hotel. Pinili kong maging tanga at bulag.
Years after, hindi na ako nagulat ng makatanggap ako ng e-mail galing kay Bea. They're getting married. At kailangan ko pumunta para hindi nila isipin na bitter ako. And halos sampalin ako ng makita ko ang date. Our anniversarry. June 28. I immediately booked a flight. Kahit bawal sa akin ang mag-travel, nagpumilit ako. Wala kaming closure ni Stephen pero hinayaan ko na lang dahil baka ano pa magawa ko sakanya. Hindi manlang ako nabigyan ng pagkakataon na sampalin siya dahil sa panloloko niya.
Instead na next week pa ang balik ko, ngayon na lang ako uuwi sa States.Wala naman ng rason para mag-stay siya sa Pilipinas.
Recently, hindi na nagrerespond ang katawan niya sa medications and operations. Wala nang epekto ang gamot at chemotherapy sakanya. She's just waiting na kunin siya ng Diyos.
Nang makarating siya sa States, sinundo siya ng kanyang pamilya. Wala ni isa ang nagtanong sa nangyari dahil bakas naman sa mugto nitong mga mata ang sakit na nararamdaman niya. At bago pa siya makapasok sa sasakyan, naramdaman niya ang biglang pagtigil ng tibok ng puso niya, at nawalan na siya ng malay.
Nagising na lang si Maria sa isang silid. Alam niya agad na Hospital ito. Madaming machine ang nakakabit sa katawan niya.
She can't take it anymore. Ayaw niya nang makita na nahihirapan ang pamilya niya.
"Mommy, Daddy. Ayoko na po. I can't take it anymore. Maybe this is my fate. Maybe I can find my happiness when I'm with Him."
"Anak, are you sure about this?" Mom asked me.
"I'm 100% sure Mom." I smiled to her. To make sure that it is okay with me.
"Always remember that we love you, ikaw lang nag-iisa naming prinsesa.And maybe time na nga siguro para pagpahingahin ka. You've been fighting this battle for years. I love you my princess. Always remember that." Daddy said to me while crying.
And when the doctors arrived, hinugot na nila ang machine na nagpapanatili sa aking buhay.
"I love you and Thank you" I mouthed to them.
Maybe I met Stephen and Bea for a reason. All I wish is their happiness.
This is Maria Samantha Santos, and I am accepting the fact that Stephen Guevara and I we're not meant for each other.
Time of Death: June 30,2018.
1:59 am.
The End
