2.BÖLÜM
Ben büyük bir fen lisesinden mezun olmuştum ve suanda buyuk bir sirketin işletmesini yapıyorum.bir buluşmaya gitmistim beni terketip giden yüzsüzlerde o buluşmadaydı. o bulusmayi düzenleyen kisi bana öncelik verdi ve o an herkesin dikkati benim üzerimdeydi.sadece bir tek cumle söyledim."Attığınız ya da atacağınız kazıkları saklıyorum, saklıyorum ki gün gelip bana döndüğünüzde sizi ağırlayacak yerim olsun." Tamda boyle dedim.bu sözü bana gerçek bir dost öğretmişti onuda benim gibi çok kırmışlardı o şu dünyada beni en iyi anlayan kişi adıda elif. Elif bana o zor günlerimde tek yardım eden kişiydi.cunku o beni çok iyi anlıyordu.
Herkes hayret içinde beni izliyordu.herkesin yüzünde bir şaşkınlık ,bir yankesicilik vardı.o buluşma bittiğinde beni yüzüstü bırakıp giden kişiler özür dilemek için yanıma geldi bende elifin elini sıkıca tuttum ve" gidin size ihtiyacım yok benim yanımda beni asla terk etmeyecek gerçek bir dostum var" herkes suratını asarak gitti ve benim ünvanım git gide artıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEKİ KELEBEK
Randomarkadaşlar marhaba bu yazdığım hikâyede hayatımı güzelleştiren dostlarımı nasıl kazandığımı anlatıcam kesinlikle bir yerden alıntı değil tamamen içimden gelerek yazdım inşallah beğenirsiniz... ♥️♥️♥️♥️
