Ev Arkadaşı

Bölüm 1

Kapıyı açtığımda karşıma çıkan koltukta ağlayan kızdı.

"Sen?" dedim dikkatini çekebilmek için. Hayatımda ilk kez görüyordum.

"Serin ben." dedi ağlamaya devam ederken.

"Tahmin edeyim, az önce Akay senden ayrıldı." dedim, çok da tahmin etmeme gerek yoktu.

Kapıyı kapatıp ceketimi asarken kızın ağlaması şiddetlendi. Teselli işinde berbattım ama nedense Akay'ın arkasını hep ben topluyordum.

Her hafta yeni bir kızla çıkıp ayrılıyordu, terk etmek için de bizim evi seçiyordu pislik.

"Şş, geçecek." dedim alaycı tonumu bastırıp yanına otururken. "Akay nerede şimdi?"

"Az önce çıktı." dedi burnunu çekerek.

Sehpanın kenarından bir peçete alıp uzatırken benim geleceğim saati beklediğini fark ettim, gerçekten bilerek yapıyordu.

"Sen kimsin bu arada?" dedi kız yeni fark etmiş gibi.

"Merih. Ev sahibiyim." Kovma imamı anlasın diye gülümsedim, o ise başka bir şeye takılmıştı.

"Yani Akay'ın ev arkadaşı kız mıydı? Bunu bana söylemeye bile gerek duymadı mı?" Kız söylenmeye başlarken yanından kalktım. Blok dersten çıkıp dinlenmeye geliyordum ve bununla karşılaşıyordum, sabrım kalmamıştı.

Cevap vermeden odama giderken "Bir saniye ama!" diye seslendi arkamdan kız. "Açıklama bile yapmıyor musun?"

İçimden Amaan, derken ona dönüp "Lezbiyenim zaten." dedim. Çoktan terk edildiği çocuğu kıskanmak nasıl bir eziklikti gerçekten?

Cevabımdan sonra sesi kesilmişti, muhtemelen başka bir homofobikti.

Odamın kapısı aralıkken son bir kez ne yaptığına baktım, koltuğa çökmüş ağlamaya devam ediyordu. "Çıkarken kapıyı kapatırsın." diye seslenip odamın kapısını kilitledim.

Pijamalarımı giyerken bir yandan da laptopımı açıyordum, yetişmesi gereken pek çok ödevim ve izlenmesi gereken pek çok dizim vardı.

Süresinin bitmesine en az kalan projeyi seçip hazırlamaya başlarken kızın çıkıp çıkmadığını düşünüyordum. Mutfağa gitmem gerekiyordu ama çıkışımı yapmıştım, mutfağa gitmek uğruna önünden geçemezdim.

Az sonra atıştırmadan ödev yapamayacağımı kabullenip odadan çıkmıştım bile, şansıma kız yerine Akay'ı buldum.

"Sen ne ara geldin?" dedim mutfağa geçerken.

"Apartmanın önünde bekliyordum, Serin çıkar çıkmaz girdim."

"Cipsimi mi yedin sen?" dedim davranışına yorum yapmadan.

"Yo. Serin mutfağı temizlerken yerini değiştirmiştir."

Ona dik bir bakış atıp dolapları karıştırdım, kız cipsin bulgur ve pirinçle aynı dolapta olmasına karar vermişti anlaşılan.

Paketi alıp odama geçerken "Bu kaç gündü?" dedim Akay'a hitaben.

"Bu diye hitap etme, ismi Serin." dedi Akay sanki çok önemsiyormuş gibi. "Saymadım valla. Çok ilgilenmiyordu benimle, normalden kısa sürdü o yüzden."

Başımı sallayıp odama girdim. Akay'la ev arkadaşlığımız bundan ibaretti. Arada bir çift laf eder, işimize bakardık. Odalarımızda takılırdık. Bir de onun kız arkadaşlarından kurtulmasına yardım ederdim tabii. Karşılığında bulaşık işinden kurtulduğum minik bir hizmet.