'Daar is ze!' Hoor ik ergens achter me. Ik ren zo snel als ik kan , maar ik weet dat ze dichterbij komen. Als ik nu niet iets doe dan hebben ze me. 'Laat me gaan!' Schreeuw ik, ook al weet ik dat het geen zin heeft. Ik voel een stomp in mijn rug en kan mijn evenwicht moeilijk houden. Als ik nu val, dan is het afgelopen, dan is het klaar. Dan hebben ze me. Ik ren de hoek om en kom uit bij een splitsing. Er is geen tijd om te twijfelen, op goed geluk dan maar. Ik sla rechtsaf en zie dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Een doodlopend steegje, shit. Ik kijk achterom en zie ze aankomen. Ze zijn gestopt met rennen, ze weten dat ik nergens heen kan. 'Laat me gaan!' Schreeuw ik nog een keer, gewoon omdat ik niks anders weet te zeggen. 'Hou je bek, vieze trut!' Snauwt Rico. De hoop zakt me in de schoenen. Ik sluit mijn ogen, adem heel diep in en zeg zo zelfverzekerd mogelijk: 'als je me nu laat gaan, zal ik er niks over zeggen'. Ik voel een klap tegen mijn hoofd en alles wordt zwart.
Mijn naam is Meghan Post. En ik word gepest.
