Coś chrząknęło w łazience, wtedy pomyślałem że to pralka, gdybym tylko poszedł żeby to sprawdzić mógłbym uniknąć tego co miało mnie spotkać, ale wtedy dla mnie ważniejsze było przeglądanie Facebooka niż jakieś zmyślone omamy. Zrobiłem się głodny więc odłożyłem telefon i poszedłem do kuchni, po drodze minąłem łazienkę, i nic nie usłyszałem co mnie jeszcze bardziej utwierdziło w przekonaniu że to nic takiego. Zrobiłem sobie kanapkę z serem i jadłem ją wracając do pokoju gdzie czekał już na mnie wygodny fotel i lektura. Usiadłem i zacząłem czytać. Książka nie była zbyt porywająca dlatego zasnąłem. Gdy się przebudziłem znowu usłyszałem ten dziwny dźwięk. Poderwałem się aby sprawdzić co jest powodem tych odgłosów. Szybkim krokiem ruszyłem w stronę łazienki, gdy zbliżałem się do drzwi coraz wyraźniej słyszałem gwar miasta. Gwałtownie otwarłem drzwi, tak że z wielkim hukiem uderzyły o futrynę. Wchodząc kontem oka spostrzegłem rąbek nogi wyślizgującej się przez okno. Pomyślałem: co to za noga? zaraz! Przecież jest środek zimy nie mogłem zostawić otwartego okna. I Od razu czułem że coś tu jest nie tak. A może po prostu jestem przemęczony? Może zapominam co robię i mam jakieś omamy? No nic chyba pójdę się położyć. Zamknąłem okno i ruszyłem z powrotem do mojego jak miałem nadzieję jeszcze ciepłego fotela. Wszedłem do pokoju i usiadłem na jak się spodziewałem jeszcze ciepłym siedzisku. Rozejrzałem się za książką ale nie mogłem jej dostrzec. Wtedy w oczy żucia mi się pognieciona kartka położona na biurku. Zaskoczony podszedłem do mojego miejsca pracy i ku mojemu zdziwieniu na owej kartce było coś napisane. Napisane było fioletową kredką, nieco koślawo: „jestem tu". Przestraszyłem się dość mocno, szybko się odwróciłem z nadzieją że spostrzegę nie znaną postać która zostawiła kartkę. Jak się mogłem spodziewać nikogo nie zobaczyłem.
