"Leave me alone"Mariin na sabi ni Beomgyu.
Mula sa maliit naming alitan ay napunta sa isang malaking awayan.Wala na gumuho na ang lahat.Lahat nang meron ako.Pag-aaral ko.Pamilya ko.Kaibigan ko.Buhay ko.Gusto ko pang mabuhay.
"Hindi kita iiwan!"Sabi ko.
Namumuo na ang mga luha ko sa mata.
"Lumayo na tayo sa isa't isa.Masasaktan ko lang kayong lahat"Paliwanag ko.
"Layuan mo na ako!"Sigaw niya kaya niyakap ko
siya pero tinulak niya lang ako.
Tumakbo siya at hinayaan ko nalang.
Labag man sa loob ko kaylangan kong sabihin iyon sa kanya.
Nanghina ang mga tuhod ko at galit na galit akong umuwi sa bahay.Binalibag ko mga gamit ko lahat lahat.Sino ba ako?Sino ba ako?Isa lang naman akong taong tatangatanga kaya nagkaalzheimers.Wala akong binatbat sa kaniya.Masakit man sa akin na iwan siya pero yun talaga ang kailangan.
Ang hintayin ang kamatayan
