1 Mart 2015
Bugün sensiz geçirdiğim ikinci yıl...
Ve sana yazdığım yirmi dördüncü mektup...
Evet buraya kadar dayanabildim sensizliğe. Yani iki yıl...
Aslında seni bu kadar çok sevmemin nedeni bir tek senin beni her şeyimle kabulleniyor olman.Hep yanımdaydın. Tatlımla acımla, üzüntümle mutluluğumla, tembelliğimle,tez canlılığımla, sevdiğim birini gördüğümde heyecandan yerimde duramayışım ve saçmalayışlarımla...
Şuan yanımda değilsin ama. Olsun. Zorunluluktan hepsi...yoksa bilmiyor muyum hemen yanıma geleceğini, bana sarılacağını,yine o eski günlerdeki gibi saçmalıklar yapacağımızı?
Tabii biliyorum. Hatta sen de beni özledin bunu da biliyorum. Tabi yanımda saçmalayacak kimse olmasa ben de sıkılırdım.
...
Bir şey söylemeliyim ki buna çok kırılıyorum.
Sana mektuplar yazıp duruyorum ama mektuplarıma cevap vermiyorsun.
Neden?
Yoksa yıllar önce biz çocukken dondurmanı düşürmüştüm. O yüzden mi? Bana kırıldın mı? Hâlâ kırgın mısın yoksa? Oysa ben isteyerek yapmamıştım. Özür dilemiştim senden. Eğer özür dilememle geçecekse binlerce kez özür dilerim. Lütfen bana cevap yaz. Sensiz çok boş hissediyorum.
Lütfen beni bırakma.
Tek atkadaşım sensin.
Seni çok seven
Berceste
_________________
Merhaba!
Bu hikayeyi ne zamandır bekletiyordum. Kısa bölümler şeklinde olacak. Bilgilerinize
-blackswaltz
