HASTAHANE KORİDORLARI

BÖLÜM 1- SEN ALLAH'IN BİR LÜTFUSUN!

Buraya nasıl bir giriş yapsam diye çok düşündüm ama galiba kendim gibi girmek daha iyi olur. Merhaba,

21 yaşında üniversite öğrencisiyim. Okuduğum bölüm Türkiye'de neredeyse yok denecek kadar az (4 okulda bulunuyor). Bundan önce hemşireydim, 2 yıl hemşirelik yaptım. Keşke yapmasaydım dediğim en büyük hatam ama insanlar hatalarıyla büyümüyor mu zaten? işte ben de tam da hayatımın en büyük hatasını onu gördüğüm gün yaptım.

17 yaşında hastahane koridorlarında elimde ilaç tepsisiyle karşıdan gelirken görmemle oldu. Kocaman hastahane koridorları sanki bir anda küçülmüştü ve kalbim küçük bir kız çocuğunun doğum gününde alınan hediyeleri açarken ki o heyecanı yaşıyor gibiydim. Kendimi hemşireler odasına atıp nefes nefese kalmam sadece 2 saniyemi almıştı. elimdeki ilaç tepsisiyle ne yapacaktım ya da bu tepsi neden elimdeydi, hangi odaya tedavi yapmaya gidiyordum ben? Hepsi birbirine karışmıştı, Allah'ım ne oluyordu bana? Bu zamana kadar birçok erkek arkadaşım olmuştu ama hiçbiri kalbimin böyle atmasını sağlamamıştı. Kendime çeki düzen verip odadan çıktığımda kafam yerine yavaş yavaş geliyordu. Bu elimdeki tepsi 623 numaralı odadaki ameliyat hastasının ağrı kesicisiydi. Kafam da çalan çanlar yeniden durmama sebep olmuştu. Ee bu coçuk benim gireceğim odaya girmişti. Yeniden elimdeki tepsi aklıma gelmesiyle odanın yolunu tutmam bir oldu. Odaya girerken tutmuş olduğum derin nefesin farkında bile değildim. Kapı kulpuna dokunup kapıyı açtığımda o efsane gülüşle karşılaşmam bir oldu. Allah'ım bu nasıl bir gülüştü böyle, eh be çocuk yapılır mı bu benim gibi bir stajyere. Elimdeki tepsiden ağrı kesici ilacı alıp serum askısına astım,bu arada hastanın yani babasının(evet aynen öyle hasta babasıymış , bende sonradan öğrendim) kolundaki serum da bitmişti. Serumu ağrı kesiciyle yer değiştirdiğimde il cümlesi çıktı ağzından "serum bitince ben değiştiririm. Taktığın ağrı kesici değil mi? Ondan sonra arkadaki büyük serumlarına devam mı edecek?". Şaşkındım bu çocuk serum değiştirmeyi nereden biliyordu bir kere ,ikincisi ne münasebet canım bu benim görevimdi bir kere. Tam ağzımı açacaktım ki, o bendeki afallamayı görünce;" Merak etme bende sağlık meslek mezunuyum. Az serum takıp çıkartmadım."dedi güldü. Tabi bendeki dil susar mı susmaz." Takıp çıkardığın serumlar o zaman kalmış, şuanda burada ben varım ve bu benim görevim teşekkür ederim" deyip neredeyse yarım saattir çözmeye uğraştığım serum setlerine dikkatimi vermeye çalıştım. Bu ameliyathanedekiler bu serum setlerini birbirine dolaştırmayı da nasıl beceriyorlardı acaba çok merak ediyordum. Ben bunlarla uğraşırken yanımda beliren gölgeye çevirdim başımı,"Küçük hanım sadece yardım etmek istemiştim"diyip odadan çıktı. Tabi bende o sinirle odadan dışarı çıktım. Niye sinirleniyordum onu bile bilmiyordum ya gene tutmuştu işte laz damarım. Tam zamanında tutardı ya zaten.

Kendi başıma hemşire deksinde oturmuş güzelce kitabımı okurken başımda beliren gölgeyle kafamı yukarı kaldırma gereksiniminde bulundum. Tabi ki yüzümde hastalarıma eksiltmediğim gülüşümle kafamı yukarı kaldırdım. "Evet bir şeye mi ihtiyacınız var? Serum bitti herhalde "deyip kitabı yavaşça kapatıp ayağa kalkıyordum ki "Yok serum bitti de diğer hemşire hanım gelip değiştirdi. Ne okuyorsun?" Hey Allah'ım bu neydi şimdi? Kapattığım kitabı önüne doğru itmekle yetindim. Önünde duran hasta listesine bakıp, ne yapsam diye düşünürken kendimi hasta dosyalarında eksik ararken buldum. Elime aldığım hasta dosyasını incelerken arkamda yine aynı ses " Bende iki sene oldu okulu bitireli. KPSS'ye hazırlanıyorum. ATT (Acil Tıp Teknisyeni) ataması da olmuyor ama ben yeniden deneyeceğim"dedi. Ben hala elimdeki hasta dosyasıyla 15 dakikadır aynı yerle bakışıp duruyordum. O arada ağzımdan kendiliğinden dökülen "Hangi lise de okumuştunuz? "sorusuyla kendime geldim. Banane elin adamının hangi liseyi bitirdiğinden deyip içinde vermiş olduğum savaşı veriyordum, ama aslında savaş yeni başlıyordu bilemezdim.

Hayatımın en güzel ama en berbat zamanını yaşattığı için teşekkür etmeliydim belki de... Çünkü beni o büyütmüştü, büyümek zorunda bırakmıştı...

Yeni bölümde görüşmek üzere...