"Yıl 1964. Rio de Janeironun sokaklarında hanım ile avare avare dolaşıyoruz... Dükkana girdik. Tezgahın
arkasında yaşlı, gözlüklü bir adam...
Gözleri parlayıverdi.
"Sen Osmanli ?" Hemen benim ve hanımın ellerine sarıldı ve yine Türkçe devam etti. "Ben Osmanlı, ben Türk, ben
Yahudi" Birden durdu, Gözlerini bana dikerek "Abdülhamit sağ mi?" diye sordu.
"Yok" dedim. ", sen Sakız'dan çıktıktan
üç sene sonra rahmetli oldu".
Yüzüne bir hüzün çöktü; nerede
ise ağlayacak. "Ah" dedi, "ah ne grande sultan!"
Kısa bir sessizlikten sonra "Ama Enver Paşa sağ, si ?".
Dilim varmadı. Yaban ellerde çoktan öldü diyemedim. "Sağ" dedim, "ihtiyarladı ama sağ.
Derin bir nefes aldı. "Gracias a Dios.
Nasil der sen ? Şükür Allah. Demek Enver Paşa sağ. Yine o beyaz atına biniyor mu ? "Evet" dedim, "biniyor".
Adamın sevincini görmeliydiniz. Bir çift ayakkabı daha koydu. "Bu" dedi,
"sana hediye...
ENVER PAŞA SAĞ HA...OSMANLI PAŞASI ÖLMEZ Kİ !"
