Yalnızlık,insana olgunlaşmayı öğretirmiş .insan kaybettiklerinin yokluğunu hissettiğinde anlarmış. Yokuş yukarı çıkmak gibi nefes nefese rüyalarından uyandırırmiş. Ve kaybetmek nefes alamamakmış bunları asla öğrenmek istemezdim çünkü sonradan öğrenmek insanın boğazında Bir yumru oluşturuyor ve o yumruyu yutmak çok güç hazmetmek çok zor. Her nefes aldığında ölmek çok zor.
*********
Annemle babamı çok küçük bir yaşta kaybettim. Onlardan bana kalan tek şey ablam oldu. Annemle.bsbsm gözümüzüzün önünde vuruldu . Ben daha 4 yaşındaydım Ablam 6 yaşındaydı . kucağımda erimisti,beni mutlu eden eller. Dört yaşıma dair hatırladığım tek şey Ablamınn çığlıkları. Elimdeki kanlar . ambulans sesi. Herşey bir anda olmuştu.
Ama benim adım azra aktaş ise ben onları bulucam ve 13 senenin hesabını,bana ablama yarattıklarını ,göz yaşlarımın her bir zerresini onlara sorucam ablamın çektiği acıların binkatini onlara cektiricem.
Düşünsenize 4 yaşındasınız. Ve aileniz herseyiniz, hayatınız bir anda elinizden kayıyor. O adamın yüzünü hatırlıyorsunuz. Ve bu kişi babanızın en yakın arkadaşı . Belli bir yaşa geldiğinizde sırf onu bulmak için elinizde daha fazla bilgi bulundurmak için avukat olmaya karar veriyorsunuz. İşte benim hayatım bu. İşte ben buyum içinde yaşından büyük kin biriktirmiş bir kızım .
