E N I G M A

CHAPTER 1

JEZEREE'S POV

Nagising ako dahil sa malakas na pag kalagabog nang kung ano mang bagay sa sahig. Papikit pikit ko iyong tiningnan. Tsk. It fell again. I immediately picked it up and headed to the bathroom to wash my face.

After that, nagpalit ako into gym clothes. I reached for my phone and checked the time, 10:32 am.

Naghanda lang ako ng kape for my breakfast, at pagkatapos ay pumunta ako sa kakurega ang tagong part ng apartment na ito. It is located at the basement of the apartment, while my room is on the 4th floor. I go here every morning to train myself.

Binuksan ko ang isang tagong pinto patungo sa aking "office" if you will.

Different combat weapons are hanging on the wall, from glocks and hand guns to shotguns and assault rifles. A bit extreme, I know. Ang lahat ng iyon ay koleksyon ng aking ama. So it means na it's never intended for anyone.

But now, I got a best use for it. Lalo na't wala na siya. I opened a drawer containing all the pocket knives I have and reached for the fixation bowie and started my daily training.

It's been 4 years. Ilang months rin akong nagkulong sa apartment na ito. Ilang gabi rin akong binangungot, nanunumbalik lahat ng takot at sakit na nararamdaman ko. September 27. Ito yung araw na nawala ang pamilya ko sa akin, my birthday. The day na dapat ay napakasaya ko. I don't know kung ano ba ang ginawa ng pamilya namin para lang mangyari sa amin ito.

Nakatatak 'pa din sa isipan ko kung anong nangyari sa araw na iyon.

Flashback

----

I woke up at a room with people I don't know looking at me."N-nasan ako?!" I jumped.

"Miss, humiga ka muna." sabi ng ale sa aking harapan.

I suddenly remembered what happened last night. D-dad! Mom! Kuya Jonas! Pa-alis na ako ng aking kama nang biglang sumakit ang tuhod ko, I was bruised from falling,

"Miss! Kumalma ka muna please. Saan kaba galing? Nakita ka naming kagabi sa gitna ng kalsada. Nasan ang mga magulang mo?" one of the lady said.

Sabihin ko ba sa kanila ang nangyari? Paano kung kasabwat sila? Paano kung patayin din nila ako? I chose to be quiet. Tinignan ko lamang sila at hindi na nagsalita pa.

"Sige iha, magpahinga ka muna, tawagin mo kami kung may kailangan ka, at pakisabi ang pangalan ng mga magulang mo para ma-contact namin, ok?" the lady said.

Kailangan kong umalis dito. Baka buhay pa sina Dad, baka hinahanap nila ako. Pagkalabas nila, I checked the time. 1:00 pm, I decided to sneak out ' pag 1:30 na. I hope wala na sila sa labas.

Sumilip muna ako pagka bukas ko ng pintuan. Walang tao. I slowly walked towards the left hallway but I saw them in the distance. Shvt! I quickly turn away and walked the opposite way. I was wearing hospital gown kaya a nurse approached me.

"Ma'am, saan po kayo pupunta?" she said.

"A-ahm, sa CR po sana." I replied.

"Ah, go straight lang po, then liko po sa may kanan. Samahan ko po kayo?"

"A-ah! Ok lang! K-kaya ko naman po." I said nervously.

Tumango lang siya then went the opposite way. Kailangan ko nang mag madali, baka hinihintay na nila ako. I found the comfort room and went inside, walang tao. I don't really have a plan, so I don't know what to do.

Tumingin ako sa salamin at nakita kung gaano kadungis ang mukha ko, I didn't bothered myself to wash kasi sayang lang sa oras. Fortunately, I saw the small window on the other end of the comfort room. Kinuha ko iyong basurahan upang gamiting tuntungan, then I squeezed myself to go out.