Oneerlijk

Ik kijk naar de foto van mij en Nina en glimlach. Er rolt een traan over m'n wang en ik pak een andere foto. Op de foto staan 2 meisjes van een jaar of 8 in een Halloween kostuum, klaar om snoep te gaan halen en mensen bang te maken. Ik mis Nina. Ik herinner me alles nog. Elke seconde, elke minuut en toen opeens. Opeens was Nina weg. En niet voor even, nee Nina blijft weg. Voor nu, voor morgen, voor altijd. En ja het voelt nog altijd als mijn fout. Want hoe het ging zal ik je vertellen.

Ik keek Nina aan, haar gezicht was bleek en onder haar ogen lagen zwarte kringen. Ze zag er moe en verward uit. 'Ga weg', zei Nina en keek me strak aan. 'Nee, ik blijf hier', zei ik en zette een stap in haar richting.'laat me alleen, ik wil het', siste Nina terwijl ze een stap achteruit deed, bang dat ik op haar af zou komen. 'Nee, je hebt hulp nodig dat weet je', zei ik. Ik probeerde kalm over te komen, want ik wilde Nina niet bang maken. Ze liep naar me toe en bleef vlak voor me staan. ' ik ben iemand die je alleen moet laten als ik dat zeg', beet Nina me met een scherpe toon toe. M'n adem stokte in m'n keel, ik was bang dat ze iets van plan was dus ik ging niet weg. 'Nee, je bent m'n beste vriendin ik laat je niet alleen nu je me nodig hebt', zei ik met tranen in m'n ogen. Opeens zag ik dat haar haar van achter rood was in plaats van bruin.

Ik schrok, het was bloed. Ik keek om me heen en er lag overal bloed op de grond. De kamer van Nina was opeens donker. ' je had hier niet moeten komen', zei Nina met een verwarde blik in haar ogen. 'Jawel, ik kom precies op het goede moment', zei ik met een trillende, bange stem. 'Nee trut je snapt het niet, ik wil je niet, ik wil niemand! Je moet weg', schreeuwde Nina en haar ogen werden groot en donker rood van kleur. Dit was niet goed dat wist ik meteen en ik was helemaal niet van plan weg te gaan. Ik moest haar vertrouwen winnen dus loog ik snel:' luister, dit is normaal. Je bent in de war'. Nina keek me aan en siste:' ik ben gek dat weet je'. 'Nee je hebt hulp nodig', zei ik. 'Ik? Hulp?', zei Nina met een spottend lachje op haar gezicht. Ik werd bang als ik naar haar keek. Eigenlijk wilde ik hier zo snel mogelijk weg maar ik kon haar niet laten zitten. Nina had me nodig.

Nina liep naar me toe en keek me aan. Toen greep ze met beide handen m'n naar m'n keel en kneep hem dicht. Ik hapte naar lucht en probeerde me los te schoppen en trekken maar het had geen zin. Ze lachte hard en vals en kneep nog harder. 'Iedereen dacht HA die Nina kan toch niks dus waarom aandacht aan haar besteden?', zei Nina met tranen in haar ogen. Ik wist altijd al dat Nina het haatte genegeerd te worden maar dit... ' jij was de enige die ik alles kon vertellen maar alsnog vond je me zielig en zwak', ging Nina verder met een koude donkere stem.'niet waar', piepte ik. 'O nee?'. Ze keek me aan met een ijzige blik.

Ze liet me vallen en ik hapte naar lucht. Ze draaide zich om en pakte iets van haar bureau. Voor ik wist wat ze in haar hand had kroop ik naar de deur. Nina zag dat ik weg wilden en greep m'n voet beet. ' ach, wil je nu weg? Vind je dat ik gek ben?', zei ze en keek me strak aan.'laat me los', piepte ik. Ze trok aan m'n voeten sleurde me door haar kamer. op haar vloer lag nog steeds het bloed en ik voelden het langs m'n lichaam glijden. Het was kleverig en warm. Ze sleepte me haar kamer uit en ik probeerde me los te maken. Ze trok hard aan m'n voeten en duwde me de trap af. Ik voelde een scherpe pijn in m'n enkel en kwam hard neer. M'n been lag open en het bloed droop langs m'n enkels. Nina stond boven aan de trap.

Ik keek verschrikt. Nina wierp een blik op m'n been die nog steeds bloedde. Ze zakte door haar knieën en viel voor over op de grond. Ik probeerde op te staan, strompelde naar boven en keek naar nina. Nina lag op de grond en toen zag ik wat ze in haar hand had. Ik draaide Nina om zodat ze op haar rug lag. Ik schrok en belde 112. Ik tilde Nina naar beneden en probeerde het bloed te stelpen. Ik Had dit kunnen voorkomen dacht ik. Nina had zichzelf neergestoken.

De ambulance kwam snel en ze werd weg gebracht. Ik kreeg het nummer mee en ik werd gebeld als ze bij bewustzijn was. Ik belde de broer van Nina om het aan hem te vertellen.

Ik liep terug het huis is en lid direct naar boven naar de kamer van Nina. Ik zocht in al haar laden en vond een paar schriften en een heleboel foto's. Ik bladerde de schriften door en kwam er achter dat het dagboeken waren. Ik las dingen die ik nooit van Nina had verwacht. Ik kon de haat en woede haast voelen waarmee ze de woorden en zinnen op papier had gezet. Ik keek naar mijn rechter enkel en zag dat hij dik was en nog steeds niet gestopt met bloeden. Ik ging naar beneden naar de keuken op zoek naar een doekje toen ik de deur open hoorde gaan.