Oneerlijk

Oneerlijk part 2

Ik draaide me om en daar stond de broer van nina, Dave. Hij liep naar me toe en greep m'n arm beet. Ik kromp in een van de pijn. 'Waar is ze', siste hij in m'n oor. ' nina.. Ze... Ik....', stamelde ik. Ik wist niet hoe ik dit alles moest vertellen aan Dave. Hij liet me los en deed een stap achteruit. Hij bekeek me en ik zag dat zijn blik bleef hangen bij m'n enkel. Ik voelde me ongemakkelijk en begon te wiebelen op m'n benen. Hij ging op de bank zitten en verborg zijn hoofd in zijn handen. Ik bleef staan en keek naar hem. Na een paar minuten zag ik dat zijn schouders schokte en hoorden ik een luid gesnik. 'Wat heeft ze gedaan?', vroeg Dave en keek me aan. 'Hoe bedoel je?', vroeg ik met een niet begrijpende uitdrukking op mijn gezicht. 'Ze is weg', zei Dave. 'Ja, ze heeft zichzelf neer gestoken', zei ik zacht. 'Met wat?', vroeg Dave. 'Een keukenmes', zei ik. Zijn blik viel op mijn enkel en keek me geschrokken aan. Ik legde alles uit en Dave pakte een doekje voor mijn enkel.

'We moeten naar haar toe', zei ik opeens en hij keek me verbaasd aan. 'Dave ze is je zusje en mijn beste vriendin', zei ik voor dat dave iets kon zeggen. 'Ik kan het niet', zei hij en keek naar de grond. 'Anders ga ik alleen maar ik ga', zei ik. Bijna boos trok ik het doekje uit zijn handen en hinkte naar de gang. Ik trok met een pijnlijk gezicht m'n schoenen aan terwijl Dave toekeek. 'Dus je gaat alleen?', vroeg Dave. Ik keek hem aan:' ja'. Stug draaide ik me om en liep de deur uit.

Het was 10 uur en ik liep mank op straat. Ik dacht alleen maar aan Nina. Wat zou er nu gebeuren? Hoe voelde ze zich? Hoe dacht ze? Toen ik bij het ziekenhuis aan kwam zuchtte ik diep en stapte naar binnen. Bij de balie zat een meisje met lang blond haar dat prachtig was gevlochten. Ik vroeg me af of ze haar haar zelf had gevlochten maar dacht al snel weer aan Nina. Het meisje keek me aan. 'Kan ik je helpen?', vroeg ze beleefd. 'Ik kom voor mijn vriendin, Nina', zei ik en keek haar aan. Het meisje zocht iets op in de computer en gaf me een kamer nummer. 'Dank u wel', mompelde ik en liep naar de lift. Ik drukte op het knopje met een 2 erop en voelde de lift omhoog gaan. Toen ik boven was liep ik naar het nummer wat het meisje me gegeven had. Ik stond voor de deur en legde twijfelend mijn hand op de deurklink.

Ik opende de deur en keek naar het bed is de kamer. Ik zag dat Nina een beetje versuft lag. Ik sloot de deur achter me en hoorde een klik. Nina keek op en kneep haar ogen tot spleetjes. 'Wat kom je hier doen?', vroeg ze. 'Ik kwam kijken hoe het ging', zei ik en liep naar het bed toe. 'Kom niet dichterbij', siste Nina boos. 'Jawel', zei ik en liep door totdat ik naast haar bed stond. Ze probeerde recht op te zitten en haar gezicht verrekte van de pijn. 'Je doet jezelf pijn', zei ik en wilde haar terug duwen. 'Blijf van me af', zei Nina. 'Je doet jezelf pijn Nina blijf liggen', zei ik dringend. 'Nee het doet geen pijn', zei Nina maar aan haar gezicht zag ik dat ze verging van de pijn. 'Ga weg', zei Nina. 'Nee', zei ik. 'Trut, ik wil dat je verdwijnt', schreeuwde Nina kwaad. Toen knapte er iets in me. 'Je ziet het niet hea? Ik red je leven, ik kom op bezoek, ik zorg voor je, ik help je en alles wat jij doet is zeiken en schreeuwen. Weet je zoek het dan ook uit', schreeuwde ik. Ik zag dat Nina's ogen zich vulde me tranen. 'Nina...', begon ik schuldig. 'Laat maar, je hebt gelijk', zei Nina en stapte uit bed. 'Nee, je moet blijven liggen', zei ik. Nina liep naar het raam en schoof het open. 'Ik wil dit niet meer', zei Nina en ging in het kozijn zitten met haar voeten bungelend over de rand. 'Nina?', zei ik bang en liep naar haar toe. 'Ik hou van je', zei Nina en zette zich af. 'NINA!', schreeuwde ik en rende naar het raam.