Geri Dönüş

Bugün de onsuz başka bir gündü artık yaşamak istiyor muydum, artık hayattan zevk alıyor muydum onu da bilmiyorum. Tam 2 sene öncesiydi onun benden ayrıldığı gündü 15 Temmuz 2018. Bu arada benim ismim William ben bir bilim adamıyım ve 24 yaşındayım ve onun ismi de Scarletti ama artık o yok, büyükbabam ile Beer Pong oynamakla çok meşgul durumda onu geri getirmemin bir yolunu bulmam gerekiyordu bir çözüm bulana dek tamı tamına 7004 kitap okudum ve işte bu oydu bu çözümdü. Ama bu iş için bana 5 kişi gerekiyordu. Nasıl bulacağım nasıl, televizyonlara haber çıkarsam deli gibi gözükürdüm düşün düşün aaha buldum tabloya bir anket yazıp karşılığındada para vereceğim tabi ya paraya kim hayır der. Tabloya 'İşçi Aranıyor' altınada karşılığında 200 dolar vereceğim yazdım ve çarşıya koştum ilk 20 dakika kimse bakmadı bile sonra orta boylarda sarışın bir adam geldi benim yaşlarımdaydı bana bu iş hakkında birkaç soru sordu sonrasındada anlaştık en azından 1 kişi hazır diyerekten kendimi teselli ediyordum adamın ismi Johndu ve hafif yakışıklı bir adamdı onada bir tablo hazırlayıp çarşıya gittik ve 1-2 saat sadece bekledik bize bakıyorlardı, tabloyu görüyorlardı ama gelmiyorlardı en sonunda 2 tane kız geldi ve işin ne olduğunu falan sordular ben onları almak istemedim ama başlıyoruz deyince bir şey de söyleyemedim arada John da birkaç soğuk espri yapıp beni güldürmeyi başarıyordu tabloları kızlara verdik ve çarşıda insanların içine daldılar ve 5 dakika sonra 2 kişi ile geri geldiler şaşırmıştım çünkü yaklaşık 2.30 saatte 3 kişi bulmuştum ve onlar 5 dakikada 2 kişi getirdiler. Her neyse artık işe hazırdık herkese 300 dolar verdim ve gidip malzemeleri almalarını söyledim eğer para artarsa harcayabilirsiniz diyerek gittim ve televizyonu açtım 4 saat sonra kapı çaldı ve hepsi elleri dolu kapı önünde dizilmişlerdi şu

John "Şu lanet kapının önünden çekilde şunları yere bırakalım "

kapının soluna doğru çekildim ve istediğim bütün parçaları bulmuşlardı yere bıraktılar şimdi sıra salonu toplamaya gelmişti koltukları masayı benim odama taşıdık ve salona makineyi kurmak için hazırlıklara başladık herkes teker teker parçaları diziyordu onlara kendi yazdığım kılavuzu verdim ve benimle bir taraftan makineyi yapmaya başladılar John yanımda 70 lerden kalmış siyah saatine baktı, saat 2.30 olmuştu ve makinenin daha çeyreğini bile yapmamıştık

"Uyumak yok"

diye bağırdım ve devam ettik ama herkes 1 saat sonra uykuya dalmıştı ve uyandığımda saat 11 idi ve

"Hadi ama götünüzü kaldırın da şu işe devam edelim"

diye bağırdım ve

"John Aaaaaah kulağımın yanında eşek çağırma"

dedi ve

"O zaman kalk"

dedim ve kahvaltı ettik. İşin başına geri döndüğümüzde herkes çok sıkılmıştı ama bitirmek zorundaydık 2 gün sonra herşey hazır olurdu aslında çok birşey olmadı o 2 gün John un ayağına bir parça düşmesinin dışında tabiki. En sonunda hazırdı ve son iş olarak mezarlığa gidip Scarleti oradan almaktı ve bunu ben yapamazdım çocuklara da bundan bahsetmemiştim işte orada ufalladım tek çare benim gitmemdi çünkü söylediğim gibi onlara haber vermemiştim ve o akşam mezarlığın yolunu tuttum. Saat 22.05 civarlarında oradaydım onun mezarlığının önündeydim elime küreği aldım ve kalbim acıya acıya hafifçe topraktan almaya başladım en sonunda kürek metal bir şeye çarptı işte bu oydu onun tabutu. Tabutu kaldırıp arabama yükledim ve evin yolunu tuttum ve çocuklar evde beni bekliyorlardı kapıya tıklattığımda kızlardan 1 tanesi kapıyı açtı ve omuzumdaki tabutu görünce şok oldu. İçeri girdim ve tabutu yere bıraktım açmaya korkuyordum ama zaten bunun için uğraşıyordum o kilidi çevirdim hafifçe gözlerimi kapatarak kapağı yukarı kaldırdım ve Scarlett işte oradaydı zarif bedeni tabutun içinde yatıyordu. Onu kucağıma aldım ve makinenin üzerindeki platforma hafifçe bıraktım artık sadece makineyi çalıştırmak gerekiyordu. Kendi odama gittim ve John'a seslenerek makineyi çalıştırmasını söyledim. Salona tekrar gitmeye korkuyordum ellerim sanki buz dolu bir odanın içinde gibi titriyordu. Sonra John'un sesi geldi

"Bunu sensiz yapamayız"

buraya gelmen gerek. İçeri gittim ve şu lanet olası kırmızı düğmeye bas işte diye bağırdım. Olmaz dedi bunu senin yapman gerek. Peki dedim ve makinenin yanındaki kırmızı butona bastım herşey bir anlığına bembeyaz oldu birkaç saniyeliğine duyu yetileri devre dışı kaldı kendime geldiğimde çığlık sesleri geliyordu. Hiçbirşey olmamıştı

Lanet Olsun, Lanet Olsun"

diye bağırmaya başladım. O anda platform yönünden öksürük sesleri gelmeye başladı. O tarafa doğru kafamı çevirdim bu Scarletti evet bu oydu kalktı ama hiçbir şey demedi, önce sadece etrafa baktı, yanına gittim ve onu yanağından öpmeye çalıştım beni itti ve

"Sen kimsin"

dedi o anda şok olmuştum ve bu sefer de farklı bir problemimiz vardı.