Inazuma Eleven Go: De strijd van en seed

Proloog

Op de achtergrond hoor ik een zacht gepiep. Wat is dat? Vraag ik me zelf af. Duisternis is om me heen wanneer ik om me heen probeer te kijken. Mijn lichaam beweegt niet mee maar ik voel dat ik pijn heb. "Hoe gaat het met haar?" Hoor ik iemand zachtjes zeggen. Het is alsof het van ver weg komt. "Haar situatie is niet verslechtert. Ze is begonnen uit zich zelf adem te halen. We houden haar goed in de gaten." Galmt een andere stem in de duisternis.

Waarom kan ik me niet bewegen? Wie zijn die mensen die praten? Hebben ze het over mij? Er zijn zo veel vragen die door mij heen gaan, maar langzaam begin ik het gepiep en de stemmen beter te horen. Een klein licht zie ik verschijnen voor me.

Langzaam probeer ik mijn ogen te openen. Het licht is zo fel dat het zeer doet aan mijn ogen, maar ik moet weten waar ik ben. Met al mijn kracht probeer ik om me heen te kijken. Alles doet zeer. Ik zie dat ik in een kleine kamer ben. Er zijn verschillende apparaten naast me. Het gepiep komt van een klein kasje vandaan. Ik zie mijn hartslag en bloeddruk er op staan. Het gepiep gaat steeds sneller. Ben ik in een ziekenhuis? Ik wil hier niet zijn! Het lijkt alsof ik een gewicht op mijn borst heb waardoor het moeilijk word te ademen, maar ik begin juist steeds sneller te ademhalen ook al doet het zeer.

Voetstappen komen naar me toe. Een mevrouw kijk me aan met een rustige glimlach. "Rustig maar. Alles komt in orden." Haar hand houd de mijne vast. Het voelt warm en rustgevend. "Je bent in het ziekenhuis. Alles komt goed. Je bent veilig. Ik ben zuster Kudou " De mevrouw kijkt me rustig aan. Veilig van wat? Vraag ik mezelf af. Langzaam begin ik weer rustig adem te halen. Ik hoor het gepiep langzamer gaan. "Goed zo." De mevrouw knijpt zachtjes in mijn hand en glimlacht naar me. Met moeite geef ik een kleine glimlach terug.

Nu pas merk ik dat er een man achter haar staat. Ik kijk naar hem. Hij draagt een lange witte jas en houd een map vast waar hij iets in schrijft. Hij ziet me kijken en komt dichterbij. "Hallo Miyuki ik ben dokter Lee. Hoe voel je je?" Vraagt de dokter. Ik open mijn mond langzaam maar er komt niks uit. Ik probeer het nog eens maar er komt nog steeds geen woord uit, maar gekraak. Waarom kan ik niet praten? Blijkbaar was de frustratie van mijn gezicht te lezen. De dokter komt nog een stap dichterbij. "Het geeft niet Miyuki. Jou stem komt wel terug. Het heeft wat tijd nodig. Kan je je hoofd bewegen?" De dokter komt op het randje van mijn bed zitten. Met moeite knik ik ja.

De dokter knikt terug. "Gelukkig. Alles voelt een beetje stroef en beurs aan misschien, maar met tijd zal je dat niet meer voelen." Ik zie dat hij een lampje pakt uit zijn zak en schijnt het één voor één in mijn ogen en dan in de volgende voordat hij het lichtje terug in zijn zak doet. De dokter houd en vinger voor mijn gezicht. "Oké volg mijn vingen even met je ogen. Niet je hooft bewegen begrijp je dat Miyuki?" Ik knik ja en doe met moeite wat hij vraagt. Langzaam begint mijn hoofd pijn te doen van alleen maar he volgen van zijn vinger met mijn ogen. De lampen lijken zo vel op het plafon. De dokter knikt tevreden en schrijft iets op. "Miyuki ik heb een belangrijke vraag. Herinner je je iets van wat er is gebeurt?" Hoor ik de dokter vragen.

Wat bedoelt hij of ik me nog iets herinner wat er gebeurt is? Ik schud mijn hoofd om nee te zeggen. De dokter fronst en schrijft het op. "Dus je hebt geen idee hoe je hier in het ziekenhuis terecht ben gekomen en wat er vooraf speelde?" De dokter kijkt me met een neutraal gezicht aan. Ik schud mijn hoofd opnieuw om nee te zeggen. Er komt geen enkele gedacht in mij op hoe ik hier terecht ben gekomen.

"Maar je weet wel dat je Miyuki heet?" Vraagt de vrouw die blijkbaar nog steeds naast me staat. Ik was haar helemaal vergeten door de dokter. Ik kijk haar aan. Hun noemen me zo dus... dat moet dan toch mijn naam zijn? Waarom kan ik me niks herinneren... Ik kijk weg van de mevrouw en kijk voor me uit en probeer me iets te herinneren tot er opeens een deur open gaat.

"Ik dacht dat ik het ondervragen deed." zegt een lage mannen stem. Ik kijk naar de deur en zie er een oude man staan in nette kleding. Hij ziet er niet uit als een dokter of als iemand van het ziekenhuis.

"Mijn naam is detective , Miyuki." Hij sluit de deur achter hem en loopt naar me toe. De dokter staat op en staat voor me om de detective te stoppen "Detective ik denk het dat het geen goed moment is om nu de ondervraging te doen. Ze moet nog rusten." De dokter kijkt de detective streng aan.

"Dokter Lee luister goed naar me. Als je wilt dat dat meisje niks overkomt door de Fifth Sector laat je me nu bij haar. Des te eerder ik een gesprek kan houden met haar des te beter het is voor jou en voor haar." De detectives stem klinkt dreigend naar dokter Lee.

De Fifth Sector... Een pijnscheur gaat er door mijn hoofd en alles word zwart om me heen. Wanneer ik mijn ogen weer open doe sta ik voor een man. Het lijkt alsof ik geen macht heb over mijn eigen lichaam. "Ik stop er mee! Ik doe niet meer mee met uw plannen. Wat wij doen is niet goed. Het vernietigt alles waar we om geven! Net als een wild vuur dat om ons heen slaat. Ik had al moeten stoppen toen ik hoorde dat..." Mijn handen maken vuisten en ik bijt op mijn wang. "U doet er alles aan om te krijgen wat u wilt, maar nu niet meer. Ik stop er mee en u kunt me niet tegen houden. U heeft een monster van me gemaakt. Een Seed. U liet me mensen pijn doen alleen omdat u niet kreeg wat u wilde." Ik hoor mijn stem woedend galmen door de grote donkere ruimte. De man staat op en kijkt me neutraal aan. "Pas op met wat je zegt ." Zegt de man.

Ik voel mijn lichaam omdraaien en zo begin ik te lopen naar de deur. "Okumara als je nu je rug omkeert naar ons zal JIJ verantwoordelijk zijn voor de consequenties!" Hoor ik de man boos zeggen tegen me, maar mijn lichaam blijft doorlopen en zo verdwijn ik uit de donkere kamer door de deur. Een wit licht komt er over me heen. Uit reflectie houd ik mijn ogen stijf dicht.

Wanneer ik ze weer open doe zit ik in een rijdende auto met 2 volwassenen voor me. Mijn ouders... Het is donker om ons heen. Ik zie de maan en de sterren schijnen terwijl we door de bergen rijden. Ik kijk naar mijn ouders. Een vrouw kijkt me aan en glimlacht naar me, maar in haar ogen kan ik zien dat ze bezorgt is. "Je deed wat je moest doen schat. Het komt allemaal goed." Ze houd mijn hand vast. Het voelt warm en vertrouwt net als haar glimlach en stem. Ik voel mijn telefoon zachtjes zoemen in mijn broekzak. Ik laat mijn moeders hand los en pak mijn telefoon.

Er staat anoniem op. Ik twijfel om hem op te nemen maar toch doe ik het. De telefoon voelt koud aan tegen mijn oor. "H-hallo?" zeg ik zacht. Laat het HEM niet zijn alstublieft... Het kraakt even aan de andere kant van de lijn tot dat er een kille en koude stem zegt "Ik heb je gewaarschuwd Okumara. Nu zul je de prijs moeten betalen voor je beslissing. Het is zonde. Je was een goede speler. En echte aanwinst. Ik zou willen dat het anders was gegaan." De stem verdwijnt. De telefoon is opgehangen.

Mijn vader kijkt in zijn spiegel om me aan te kijken. "Miyuki.. wie was dat?" Vraagt hij bezorgt maar voordat ik kon antwoorden hoor ik een luide knal en gepiep. De auto begint te slingeren over de weg. De voorkant knalt tegen de rotswand aan. Ik hoor mezelf gillen. De auto draait hevig en voor ik het weet valt de auto van de rand van de klif. Een harde klap maakt het allemaal weer zwart om me heen.

Mijn hoofdpijn word erger. Een snel gepiep hoor ik op de achtergrond en mijn wangen voelen opeens nat aan. Het lijkt alsof mijn longen elk moment kunnen klappen van de druk. Ik open mijn ogen en zie dat er nu nog een dokter bij is gekomen. Ik zie dokter Lee iets in mijn infuus spuiten. Ik kijk de detective aan en open mijn mond. Ik voel koude tranen rollen over mijn wangen. "M-mijn ouders..." hoor ik mezelf vragen met een zachte en krakende stem. Alles doet zeer.

De detective kijkt me aan en schud zijn hoofd naar memet een verdrietige blik . Ik voel me langzaam weg zakken. Een warm gevoel gaater door mijn lichaam. Zoute tranen rollen over mijn wangen. "Het.. ismijn...schuld.." kan ik nog net uitspreken totdat warme duisternis me inslokt