50 wishes on my last 50 days

1ST DAY

Nandito ako ngayon sa loob ng kwarto at nagmumukmok.Hindi ko mapakalma ang sarili ko at hindi ko magawang tumigil sa pag iyak.

"Callis please open the door". narinig kong sigaw ni mommy.

Hindi ko na kaya.Bakit ba kasi umabot sa punto na malapit na akong mamatay.I hate this life.

"Hon,please call Rylle now siya lang makakapagpakalma kay Callis". sumigaw ulit si mommy.halatang nagaalala sila.Balak nilang tawagan si Rylle ang boy bestfriend at kababata ko.Siya lagi ang nagcocomfort sa akin sa mga oras na down na down ako.Alam nilang siya lang ang makakapagpigil sa akin sa gusto kong gawin.

Pero bago pa niya ako maabutan ay kinuha ko na ang kutsilyo sa cabinet at tinutok sa pulso ko.

Mas lumakas pa ang iyak ko.Naaalala ko pa din ang nangyari kanina.Mula sa pagpunta ko sa Hospital hanggang sabihin ng doctor na may taning na ang buhay ko.Kung mamamatay din lang naman ako bakit ko pa patatagalin.

Inihanda ko na ang kutsilyo at dahan dahang nilapit sa pulso ko.Bago ko pa man mahiwa ng malalim ay biglang bumukas ang pinto.Nakita ko si Rylle na alalang alala ang mukha at nakatingin sa akin.Agad siyang lumapit sa akin pero pinigilan ko siya.

"Ha-Hanggang diyan ka lang.Wag kang lalapit itututoy ko to!".nanginginig ang buong katawan ko at mas napaiyak ako ng malakas.Nakatayo lang siya sa harap ko at pili akong pinapatahan.

"Callis,ibaba mo yan".

"No!".

"Wag mo yang itutuloy.Nandito na ako.I will help you".

"You can't help me!".napailing ako at hindi pa rin makakalma.

"Yes I can,nag promise ako Callis do you still remember?Hindi ako mawawala sa tabi mo no matter what happens".

"I want to die right now!Sa tingin mo madaling mabuhay ng ganito?I have cancer mamatay lang din naman ako hindi ko na papatagalin".kitang kita ko ang pagaalala sa mga mata niya.Hindi ko kayang makita siya ng ganito.Mas nasasaktan ako.

"Callis,please pwede natin tong pagusapan".

"Ayoko na!Tatapusin ko na tong lahat!".

"You can't".

Bigla akong napatigil dahil sa sinabi niya.Tama siya.Hindi ko kaya dahil mahina ako.Pero sobrang sakit na.Kung mamatay din naman ako bakit ko pa papatagalin?

Magsasalita na sana ako kaya lang naunahan ako ni Rylle.

"Isipin mo ang parents mo,ako at ang ibang taong nagmamahal at ayaw kang mawala.Sa tingin mo matutuwa sila kapag ginawa mo yan?Madami ang malulungkot Callis".

Napatingin ako sa parents ko na nasa likod ni Rylle,iyak sila ng iyak.Hindi ako makapaniwalang nasaktan ko sila.

Biglang nanghina ang tuhod ko at unti-unti akong napaupo.Nabitawan ko ang kutsilyo at saka tumingin kay Rylle.Lumapit siya sa akin at biglang akong yinakap.Hindi ko napigilan ang iyak ko.Sobrang sakit na para bang sumasabog ang damdamin ko.Rylle saves me again.Ilang beses na niya akong niligtas.

"Ang hina hina ko".napailing ako habang patuloy pa din sa pagiyak.

"No,you're not.Pinili mong mabuhay at lumaban.Your strong Callis".patuloy pa din akong pinapatahan ni Rylle.Hinarap niya ang mukha ko sa kaniya saka pinahid ang mga luha ko.

"This is the last time na gagawin mo to.I don't want to see you crying again,nasasaktan ako sobra".tumingin siya sa akin ng diretso "Promise me".ngumiti siya sa akin habang ako hindi alam ang isasagot.

"I can't".matipid kong sagot.

"You're Callista Morgan the strongest person i know,I believe you can".ngumiti siya at hinawakan ang mukha ko habang naghihintay sa isasagot ko.

Huminga muna ako ng malalim bago ako sumagot.

"I will".pagkatapos kong sumagot ay yinakap niya ulit ako at bumulong.
"That's my bestfriend".he whispered

**********

Nandito na kami ngayon ni Rylle sa isang park at nakaupo sa isang bench.Pinaayos kasi ang pinto ng kwarto ko dahil sinira pala nila yon para makapasok.Sabi din ni Rylle ba dapat din daw akong lumabas ng bahay para hindi ako laging nagmumukmok sa bahay.