The Side Of A Bitch

TSOAB Chapter 41: Suffering days

ZEE.

Naglalakad sa hallway ng magisa. Madami nagbulong bulongan. Madami na din ang may alam tungkol sa arrange marriage ni Kyle at ng unggoy. Hindi ko pa nga nakita ang unggoy but if I see her, I will make her life miserable just like hell. Mangaagaw talaga! Nasa ospital si Ian kaya ako lang talaga dito.

"Hey, Zeala" masayang bati ng bruhang unggoy.

"Hello, monkey bitch" masayang bati ko din sakanya.

"Sorry if I steal your boyfriend hahaha" tumawa pa ito at ang baho ng bunganga.

"Stop laughing please. I hate your smell." sabi ko at tinabunan ang ilong ko gamit ang kamay.

"Stop being so bitter, sweetie. I know naman na nasasaktan ka but don't worry, makamove on ka din. Oh.. akala mo sasabihin ko na etigil ko ang kasal? Swerte mo din no? BUT HELl NO! I want you to feel pain and make it a hobby. Gusto ko, araw-araw kang nasasaktan" sinampal pa niya ako. Shit.

"I'm not like you na magpulot lang ng basura sa tabi-tabi. Mangaagaw ng boyfriend! Bakit, sa huli, magiging masaya ka ba sa ginawa mo? Bakit? mahalin ka ba niya pabalik? You're just making your own mistake to make your life more miserable" sinampal ko din at masmalakas pa.

"Kung mahal ka talaga ng boyfriend mo, bakit hindi ka pinagtanggol? Bakit bigla nalang siya sumangayun sa arrange marriage na inalok ng daddy ko? It's just showing that your boyfriend loves money more than you!" ngumiti siya saakin. Fuck!@#$ parang nadown ako sa sinabi niya. parang nawalan ako ng lakas para lumaban.

"Inalok mo talaga o Tinatakot mo?--"

"MJ! Shut up! We need to talk!" Sabi ni Kyle at hinila si MJ.

Ako na naman ang naiwan. Nasa gitna ako na maraming tao nakatingin saakin at nagbulong bulongan. Gusto kong umiyak peru hindi pwede dahil makikita lang ng ibang tao na mahina ako. Oo, hindi pwedeng umiiyak ang isang bitch sa publiko.

**

3 weeks akong nababaliw. Hindi ko parin kayang mag move on. Palagi ko nga silang makikita, magsasama at magholding hands. Ang pangalan ko ang bukambibig sa university. Nakaupo ako sa isang bench sa school garden namin. Nagtataka nga ako kung bakit walang tao dito.

"Hi" meron isang babae na tumabi saakin. Si Lauren Reyes.

"Umalis ka nga" sabi ko sakanya. As I didn't expect, She turn out into a human. Naka tshirt at skinny jeans peru kahit simple ay nagiging fashionable ito.

"Ako pala ang nagpaalis ng mga tao nakatambay dito" sabi niya.

"Para maka emote ka" dagdag niya.

"Pake mo? Pakielemera ka pala! at bakit nagiging tao kana? Monster to human?" pagmamaldita ko sakanya.

"Kasi ganito talaga ako manamit" simpleng sagot niya saakin.

"And then?" cold kong pagkasabi.

"Ehh dare lang yun ng kapatid ko na magsuot ng damit na pang nerd" simpleng sagot niya ulit. Kapatid? Dare? loka pala to para sundin ang dare? Kung ako yun, hindi ako papayag.

Tuloy tuloy lang siya sa pagkwento habang ako ay sumagot sa kanya like 'Do I care?' 'And then?' 'Who cares' etc. peru siya, tuloy tuloy parin. Actually, parang magaan na ang loob ko sakanya. Sa lahat ng kinwento niya, parang I know her better and clearly. Meron nga siyang kambal na lalake. Gusto ko din merong kambal na lalake!

Natahimik kami bigla baka naubosan ng kwento si Lauren. Bigla ko naman naalala si Kyle na ikakasal sa kaaway ko.

"Go ahead, Zee. Cry it out loud" napatingin naman ako sakanya sa sinabi niya.

Tumingin naman ako sa paligid. Oo pala walang tao dahil pinaalis ni Lauren. "Pinaalis ko sila dahil alam ko na gusto mong mapagisa" sabi niya.

So.. I cry. Non stop ang pagtulo ng nasasaktang kong luha. Tama nga sila na kapag umiiyak ka ay gumaan na ang pakiramdam mo.

**

4th week na peru hindi pa din ako nakamove on. Malungkot parin ako peru kahit paano ay nagaaral pa din ako. Kahit hindi ko hobby ang magaral ay magaaral pa din ako kasi nabobored ako. Hindi ako katulad ng ilan na magmukmuk sa kwarto nila at umiiyak hanggang makamove on. Nandito na si Ian peru hindi na naman kami magsama dahil kailangan niya macatch up ang namissed niyang tests, assignments, at subjects. Sa napakamalas na timing, Na kita ko sina Kyle naguusap na nagkaholding hands.

"Zee, matamlay ka naman" sabi ni Ian.

Ngumiti nalang ako at "Hindi ako matamlay, Stress ako che!"

"Dahil sa ka---- Oy Zee, kain tayo!" Alam naman ni Ian bakit at alam din niya na gusto ko na hindi pagusapan si Kyle.

**

Nagiisa na naman ako dito naglalakad. Pauwi na ako sa bahay. Namiss ko yung paghahatid ni Kyle saakin. Namiss ko yung kapag nakauwi na kami ay magmoviemarathon kami every monday at tuesday. Namiss ko yung lulutuin niya ako ng breakfast. Namiss ko yung pagdilat pa lang ng mata ko ay siya na ang nakita ko na nakangiti. Nami--- teka! Bakit ko ba binabanggit yun? Umiiyak na naman ako. Punyeta! Umiyak na talaga ako. Dumiretso ako sa bahay at pumasok sa kwarto ko. Humiga agad ako at yinakap si Philip, Teddy buddy ko

"Hi"

"SH*T!" napamura agad ako. Hindi ko pala na pansin na si Ian ay nasa likod I mean tumabi saakin.

"Paano mo-?" tulalang sinabi ko.

"Hehe sabi mo pwede eh" ngumiti siya at nagface to face kami habang nakahiga sa kama.

"Bakit ka nandito?" bumangon ako at nakaupo na sa kama.

"Si Kyle"

**

Natataranta ako. Tumatakbo papunta sa kwarto ni Kyle. Si Kyle kasi naaksidente! Durog na durog ang puso ko. Nakarating naman ako at nakita si Kyle nakahiga na meron ng malay.

"Kyle! Mabuti okay ka. I thought meron mangyayari sayo! Thank, God you're safe and alive. Sorry sa lahat, Kyle. I miss you" yakap na yakap ko siya at umiiyak.

Pagkatapos kong yumakap sakanya ay para lang wala siyang pakealam.

"Sino ka?"

My jaw was dropped from what he just said. Sino ako? Ako ang taong mahal mo. Tumingin ako sa paligid. Si Ian napayuko at si Tita din. Alam na ba nila na nakakalimutan ako ni Kyle? Sana hindi siya na aksidente para hindi niya ako nakalimutan.

Umuwi ako sa bahay na grabeng tamlay. Agad ako nagmukmuk sa kwarto. Umiiyak at nababaliw na ako. Durog na durog ang puso ko at parang sinusuntok. Gusto ko ng kalimutan ang lahat ng problema at sakit. Gusto ko ng umalis....

Speaking of umalis, what if tatakas ako sa mga problema?