"Bilis naman!"
"Oo na!"
I was facing the mirror as I replied to my sister outside our house. I combed my curly hair and get my sling bag before finally leave my room.
"Ma, alis na po kami." Paalam ko sa aking ina na nagdidilig ng kanyang halaman sa likod ng aming bahay.
"Ingat kayo!" Mama replied.
Paglabas ko ng aming gate, nakita ko ang aking ate na nakasalubong na naman ang mga kilay habang kalong-kalong ang napakacute kong pamangkin. Kinuha ko ito sa kaniya para ako na ang magkarga papuntang simbahan.
Walking distance lang naman ang simbahan sa amin kaya napagpasyahan na lang naming lakarin.
"Hay nako. Napakatagal mo talagang kumilos! Late na tayo, baka wala ng bakanteng upuan tayong madatnan!" My sister said while her eyebrows raised up.
Hays! As always, pinaglihi talaga si ate sa sama ng loob ni Mama.
"Over acting? Chill ka lang. Marami pang upuan doon!" Sagot ko habang sinusubuan ng pagkain ang pamangkin. Mabuti na lamang dahil hindi nagmana kay ate ang pamangkin kong ito.
After 15 minutes, we finally here inside the church. We sat near the window in front of the aisle to visualize the song that we will sing together. Minutes passed, Father Matthew came and start the mass. We raised as the sign of our tradition.
"In the Name of the Father, at the Son and the Holy Spirit,"
I was quietly listening to God's words that Father delivered. Nang makaramdam ng pagkainip ay inilibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng Simbahang Katoliko. Bumaling ako sa kabilang direksyon at agad napansin ang ibat-ibang santo, gayon din sa isa pang bahagi at maging sa unahan ng simbahan kung saan nakalagay ang isang malaking rebulto ng Diyos. Sa unahan nito ay may luhuran na ginagamit ng pari, obispo, sakristan at iba pang mga kasapi ng seremonya ng simbahan.
Marami ang nag-aakala na ang Roman Catholic ay sumasamba sa diyos-diyosan dahil sa mga santo na nakapalibot sa kabuuan nito. Pero ang sabi naman ng pari, ang mga santo lamang ang nagrerepresent sa Panginoon ng panginoon at hindi ang mga santo.
"Tapos na ang ating banal na misa, humayo kayo at ibahagi ang salita ng Diyos."
Matapos bigkasin ng pari iyon ay nagpalakpakan ang lahat ng tao. Nagsimula ko ng kunin ang mga gamit na inilagay namin sa likod ng upuan na pinagpapatungan ng mga gamit.
My sister left to buy a snack for her son. I put my bag in my shoulder and about to leave when I saw a thing under the chair.
A red box.
Lalapitan ko na sana ito ng maalala ang bilin ng aking ina.
Don't ever get or claim something that is not yours.
Hahayaan ko sana ito nang may kung ano sa aking pumilit na lapitan at kunin ito. Sorry Ma, I'll give it back to the owner. I PROMISE.
Tiningnan ko ang paligid kung may nakakakita sa akin at maaari kong pagtanungan kung kanino ang bagay na ito ngunit wala na akong nakita pa. Isinipat ko ang bawat sulok nito ng walang makitang pangalan manlang ng may-ari.
I sighed.
How do I bring it back? Tanong ko sa sarili.
"Nayah!"
Napapitlag ako sa tumawag sa akin. Sa sobrang pag-iisip ko yata ng solusyon kung paano ito ibabalik sa may-ari ay hindi ko manlang namalayan na napatagal na pala ako dito sa loob ng simbahan.
Tiningnan ko si ate na nasa di kalayuan at pinaningkitan ng mata.
"Shucks! Don't shout." I mouthed at her. Sumimangot naman ang huli habang karga-karga ang pamangkin ko na natutulog.
Oh, God! Please make my sister smile even a bit.
Agad kong inilagay sa slig bag ang box nang dumako ang tingin niya sa paligid, siguro para tingnan kung may nakarinig sa malakas niyang boses?
"What took you so long?" tanong nito ng makalapit na ako sa kaniya.
"A-ah eh kase may tiningnan lang ako. Let's go!" I said and started walking.
Sumunod naman si ate sa akin at hindi na nagtanong pa. Pagkatapos ay inayos ko ang pagkakazipper ng slig bag para masiguro na hindi malaglag ang box.
"Anyway, dumating ang kuya Adam mo. Balak ko sanang ininvite kayo sa dinner? K-kung okey lang kay Mama?"
Napatingin ako sa kaniya.
Until now, my mother and sister's relationship with each other are still not as good compare to us now. Mama was so sweet and caring to me. But when they were talking, it look likes there have a invisible wall between them.
Pansin ko ang pag-aalinlangan nito ng sabihin iyon kaya sumagot agad ako.
"Of course! We'll come! I'll text Mama later. I'll just meet my best friend then." ani ko sa kaniya.
"Uhm, okey. Thank you. Ingat ka pag-uwi. Sabay na kayo ni Mama papunta sa bahay. Sabihin mo na din kay Mama na nauna na ako ha." Paalala nito bago sumakay ng taxi na kaka-para lang.
"Noted, ate." tugon ko sa kaniya bago umandar ang taxi. Sinundan ko ng tingin ang taxing sinakyan nito hanggang sa matabunan na ng mga sasakyang animo'y may karera sa sobrang bilis ng pagmamaneho. Hays, people nowadays.
Nang mapag-isa na ay kinuha ko ang phone ko sa sling bag dahil kanina pa nagva-vibrate iyon. And when I saw who was calling. I rolled my eyes.
"Yes, beb?" I said as I answered the called.
"Where are you?" I laugh a bit at the sound of her voice.
Sinagot ko naman ng natatawa ang tanong niya.
"Oh! I'm here at the highway walking nonetheness seeking where I should go, you know!"
"Ow! You're such a good friends, Nayah. You let your best friends wait for atleast 1 and a half hour!" I felt the annoyance in her voice. Talk about patient?
"Oh! I'm sorry. Where are you, by the way?" I fake my apologetic tone. I pretend that I didn't know where is she now.
"For Pete's sake, Sianayah! You said yesterday that we'll met at the Kamayan sa Palaisdaan!" Hindi ko na napigilan ang matawa sa paraan ng pagsasalita niya.
"Alright. Coming, beb! Don't be too impatient person." Natatawang ani ko sa kaniya.
"Whatever! Just please, faster! I can't take the eyes of every customers looking at me like I being dumped of my boyfriend!"
"Oww, okeeeeey!" muli kong tugon na natatawa bago pinatay ang tawag.
