Steeds dichterbij

Hoofdstuk één

Aanschouw hoofdstuk één van Steeds dichterbij. Zoals waarschijnlijk al duidelijk was, schrijven ik (Dreaming567) en Jacqueline (TheToxicMonkey) dit. 

Hopelijk vinden jullie hoofdstuk één goed! We hebben erg ons best gedaan. Comment en vote wat je ervan vind :)

---------------------------------------------------------------

Hoofdstuk één

Riley Daniels was een knappe verschijning met zijn amandelvormige, groene ogen en korte, mooie, bruine haren. Zijn knappe gelaat was dan ook één van de redenen waarom Samantha, exact vier maanden geleden, een relatie met hem begonnen was. Vandaag was dus een speciale dag en ze waren van plan het simpel te vieren door naar een horrorfilm te kijken. 

Ze zaten in Riley’s enorme woonkamer, die voor een groot gedeelte uit marmer bestond. Zijn ouders waren dan ook rijk, wat de volgende reden was dat Samantha een relatie met hem begonnen was. De flatscreen televisie stond al aan, en met één druk op de knop, zou de horrorfilm starten. Maar Riley was even popcorn gaan halen in de keuken.

Samantha legde zich in een comfortabele houding op de lange, beige zetel. Ze pakte er nog een kussen bij, dat aan de andere kant op de bank lag, en legde het achter haar rug. Zo lag het al een stuk beter, dacht ze tevreden. 

In de tijd dat Riley de popcorn aan het pakken was, besloot ze om de prachtige woonkamer weer eens te bekijken. Ze kon er namelijk maar geen genoeg van krijgen. Aan de ene kant stond een massale open haard, die vol stond met foto’s van Riley en zijn ouders. Twee simpele, toch mooie, leunstoelen stonden aan de weerzijde van het meubelstuk, wat het er huiselijk uit liet zien. Te midden van de stoelen, stond een klein bijzettafeltje, waar een ouderwetse telefoon op geplaatst was. Waarom die telefoon er stond, bleef Samantha een raadsel, want hij zat niet eens in het stopcontact, en het was nu ook niet dat het een mooi kunstwerk was. Antiek, dat was het, hoe saai het ook was. 

Haar ogen gleden naar de andere hoek van de immense ruimte, waar een servieskast - die hoogst waarschijnlijk al jaren niet meer open geweest was - tegen de marmeren muur aanleunde. Het servies was delftsblauw. Samantha vond het afgezaagd, maar de ouders van Riley leken het geweldig te vinden. “Dat maakt deel uit van onze Nederlandse cultuur”, hadden zij haar laatst nog verteld. 

In weer een andere hoek stond niets meer dan een prachtige plant in een grote vaas. Het deed haar een beetje denken aan een palmboom. Heel mooi, maar het vloekte een beetje met het kitscherige interieur van de rest van de kamer. 

Dat bracht hen naar het enige deel van de kamer dat daadwerkelijk gebruikt werd, of zoals Riley het altijd noemde: de tv-ruimte. Onder de grote tv, die gracieus aan de muur bevestigd was, stond een strakke kast, dat ook een beetje vloekte met de rest. Op de kast stonden twee beelden, maar wat ze precies voor moesten stellen, kon ze er niet uithalen. Een enorme, beige bank en een leunstoel stonden om de televisie heen. Daartussen stond een klein tafeltje met een glazen blad, waaronder allemaal herinneringen weergeven waren. Ja, de ouders van haar vriendje waren nog al van de souvenirs. 

Na een poosje begon ze zich te vervelen en pakte ze haar telefoon uit haar broekzak om Stacy, een goede vriendin van haar, een whatsappje te sturen. Maar juist op het moment dat ze het berichtje verstuurde, kwam Riley de woonkamer binnen met een dienblad in zijn handen. Er stonden twee glazen cola en een grote bak popcorn op. Hij glimlachte zijn spierwitte tanden bloot en zette het dienblad op de tafel, voor de zetel. 

‘Ben je klaar voor de horrorfilm?’ vroeg hij en grijnsde. ‘Of wil je liever een romantische komedie zien? Want ik weet dat je dat liever kijkt,’ daagde hij Samantha uit en propte wat zoete popcorn in zijn mond.