Φόβος.

1.

Kevin's POV

"Τελείωνε με το φαγητό επιτέλους!" Είπε ο πατέρας μου αγανακτισμένος "Είναι 2 ώρες δρόμος, θα αργήσουμε" συμπλήρωσε.

Ξεροκαταπια μια τελευταία μπουκιά από το κέικ που έτρωγα και σηκώθηκα να πάρω τα πράγματα μου.

Πήγα στο δωμάτιο μου, και κοίταξα γύρω μου, ήθελα να σιγουρευτω αν ξέχασα κάτι. Θα έλειπα για καιρό, δε θα ήθελα να μου λείψει κάτι απαραίτητο. Κοιτώντας είδα μια χάρτινη, μικρή φωτογραφία της μητέρας μου.

Μα πως θα μπορούσα να το ξεχάσω;.

Κοίταζα τη φωτογραφία, ήταν τόσο όμορφη. Τα μαύρα της μαλλιά έπεφταν στους ώμους της, ενώ τα γαλανά μάτια της ήταν σαν με κοίταζαν. Ήταν σαν να μπαίνουν μες στην ψυχή μου, σαν να την ζεσταίνουν, άφηναν μια γλυκη αίσθηση ασφάλειας. Μια αίσθηση ότι ήταν ακόμα εδώ.

Χαμογελασα, και τελικά την έβαλα στην τσέπη μου. Σήκωσα τις δύο βαλίτσες και κοίταξα μια τελευταία φορά πίσω, αυτή την φορά όχι για να δω αν μου λείπει κάτι, αλλά ως ανάγκη για να αντικρίσω το δωμάτιο μου μια τελευταία φορά. Θα αργούσα να το ξαναδώ, και έστω αυτή η τελευταία ματιά ήταν σημαντικη.

Αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου, όλα όσα είχα περάσει σε αυτό το δωματιο. Οι στιγμές που έκλαιγα μόνος κάτω από τα σκεπάσματα μου, οι στιγμές με τους φίλους που έφερνα, ακόμα και οι ώρες που ξόδευα σε αυτό διαβάζοντας σαν το σκυλί. Λύπες και χαρές, σύνδεοταν έμμεσα με αυτό το δωμάτιο. Ήταν σημαντικό..

Κατέβηκα τις σκάλες και είδα τον πατέρα μου να  περιμένει στη εξώπορτα. Κατευθύνθηκα προς εκείνον, ενώ παράλληλα αυτός ήρθε προς το μέρος μου για να με βοηθήσει. Πήρε τον ένα σακο, και τον τοποθέτησε αργά μέσα στο στενό πορπαγκαζ, έπειτα έβαλε τους άλλους δύο στις πίσω θέσεις. Άνοιξε την πόρτα του οδηγού και μπήκε μέσα, και μετά μου έκανε νόημα να μπω και εγώ.

Έκλεισα την πόρτα, και έβαλα την ζώνη μου.

"Έτοιμος;" Με ρώτησε ο πατέρας μου και χαμογέλασε.

"Πανέτοιμος" ανταποκρίθηκα αμέσως και του ανταπέδωσα το χαμόγελο.

Δε θα μπορούσα να ειμαι πιο ευτυχισμένος, έχω καταφέρει να μπω στο κολλέγιο Caper. Το κολλέγιο Caper, είναι από τα καλύτερα-αν όχι το καλύτερο- σε όλη την χώρα. Ποικίλο πρόγραμμα μαθημάτων, αξιόλογοι καθηγητές, γεμάτοι εμπειρίες και φυσικά εξαιρετική διαμονή. Φάνταζε σαν όνειρο σε πολλούς μαθητές, ο καθένας από αυτούς θα ήθελε μια υποτροφία σε αυτό το κολλέγιο. Ειναι πλέον γνωστό, ότι όσοι καταφέρνουν να αποφοιτήσουν από αυτό, βρίσκουν κατευθείαν δουλεία, σταθερή και με πολύ ικανοποιητικό μισθό. Σε πολλούς από αυτούς επίσης όταν αποφοιτήσουν με υψηλό βαθμό τους γινεται πρόταση να διδάξουν οι ίδιοι εκεί.

Λίγοι βέβαια καταφέρνουν να μπουν, θέλει προσπαθεια και αμέτρητες ώρες δουλειάς και διάβασματος. Όταν μου έστειλαν e-mail, ότι με δέχτηκαν και ότι θα φοιτω πλέον εκει δε μπορούσα να το πιστέψω. Νόμιζα ότι ήταν κάποια κακόγουστη πλακα των φίλων μου, μέχρι που το επιβεβαίωσα. Θα ήμουν και εγώ ένας από τους τυχερούς που θα σπούδαζε στο κολλέγιο Caper.

Ένα ταξίδι ξεκινούσε για εμένα με αυτό το τρόπο, θα σπούδαζα αρχαιολόγος και έπειτα θα γύριζα τον κόσμο, θα έβρισκα αρχαίους τάφους, αρχαίους θησαυρούς, θα γίνομουν ο επόμενος Nathan Drake, σκεφτόμουν και χαμογέλασα καθώς η ιδέα με τον Nathan, φάνηκε ηλίθια ακόμα και στον ίδιο μου τον ευατο. 

Κοίταξα έξω από το παράθυρο, χαζευα τα τοπια, τα ψηλά δέντρα που σκέπαζαν τον δρόμο μας, έκλεισα τα μάτια μου, και απλά άκουγα τους ήχους που έκανε το αυτοκίνητο, καθώς και ότι άλλος ήχος ακουγόταν από την φύση. Τα πουλιά που τραγουδούσαν μελωδικά, τον αερα που "σφύριζε" ενώ παράλληλα μυρωδιες, όπως αυτή του νυχτολούλουδου έπαιζαν με την μύτη μου.  Ηταν μαγεία, έτσι το χαρακτήρισα,σαν μαγεία, ήμουν επρόκειτο να πάω σε ένα μαγικό μέρος για εμένα, και αυτος; Αυτός ήταν ο δρόμος για εκεί!

"Είμαι πολύ περήφανος για εσενα" ψιθύρισε ο πατέρας μου και με έκανε να ξαναβρεθώ πάλι στο κοσμο μας.

"Ευχαριστώ.." απάντησα χαμογελώντας.

Είχα καιρό να ακούσω αυτή την φράση να βγαίνει από το στόμα του.

Μετά το θάνατο της μητέρας μου άλλαξε, είχε γίνει πιο απόμακρος. Η σχέση μας πέρασε αρκετές φορές από δοκιμασίες.

Παρόλα αυτά ήξερα ότι θα ήτανε εκεί για εμένα όταν τον χρειαζόμουν δεν μου είχε δείξει ποτέ το αντίθετο άλλωστε.

Θα τα έβαζε όλα στην άκρη για εμένα, ακόμα και την δουλειά του.

Στο δημοτικό  σε κάθε θεατρική μου  παράσταση θα ήταν εκεί, ακόμη και αν ήταν άρρωστος, αν δουλεύε θα εβρισκε τρόπο να έρθει ακόμα και αν αυτό σημαίνε ότι ίσως χρειαστεί να δουλέψει αργοτερα περισσότερες ώρες.

Σε λίγο ειχαμε φτάσει σε μια διασταύρωση, όπου είχε 2 πινακίδες.

Ο πατέρας μου κοίταξε προσεκτικά και είδε εκείνη που έγραφε για το κολλέγιο Caper.

Έστριψε και μετά απο κάποια λεπτά πέρασε μέσα από μια πόλη, το Sunnydale. Τα σπίτια ένα δίπλα στο άλλο γεμάτα στο πράσινο, ενώ τα ψηλά έλατα αγκαλιάζαν την πόλη.

Ο πατέρας μου, έστριψε έξω από τη πόλη και αρχισε να ανεβαίνει ένα λόφο. Σιγά σιγά, άρχισε να ξεπροβάλλει το κολλέγιο. Ένα μεγάλο, αριστοκρατικό κτήριο. Σαν ένα κάστρο που βγήκε από ένα παραμύθι! 

Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από την τεράστια εξώπορτα του Κολλεγίου.

"Επιτέλους!" Ψιθύρισα.