Φόβος.

2.

"Επιτέλους..." Ψιθύρισα.

Άνοιξα τη πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκα έξω, το στόμα μου είχε ανοίξει χώρις καν εγώ να το καταλάβω. Ήταν τόσο όμορφα όλα, τρομακτικά όμορφα.

"Καλημέρα σας." Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή
"Εσύ πρέπει να είσαι ο Kevin.." συνέχισε.

"Ναι αυτός είναι!" Είπε περήφανα ο πατέρας μου πριν προλάβω εγώ να απαντήσω.

"Καλώς ήρθες λοιπόν στο κολλέγιο Caper,είμαι η υποδιευθύντρια Cowell, σου υπόσχομαι ότι θα είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία." Μου είπε χαμογελώντας.

"Το φαντάζομαι!" Απάντησα ανταποδίδοντας πίσω το χαμόγελο.

"Θελετε βοήθεια με αυτές; Μπορώ να φωνάξω τον Max αν επιθυμείτε" με ρώτησε δείχνοντας μου τις βαλίτσες.

"Όχι, δε χρειάζεται, δε είναι βαριά, θα μπορέσω να τα κουβαλήσω μόνος" απάντησα.  Γύρισα στο πατέρα μου, τον κοίταξα και τον αγκαλιάσα.

"Να προσέχεις" μου είπε τρυφερά.

"Ναι...Και εσύ!"

"Καλή αρχή,σε αγαπώ" είπε με δάκρυα στα μάτια και μου έδωσε ένα φιλικό χτυπημα στο ώμο.

"Ευχαριστώ μπαμπά, και εγώ!".

"Λοιπόν ξεκινάμε;" Με ρώτησε η υπόδιευθυντρια Cowell και μου έκανε νεύμα να πάω προς το μέρος της.

Η μεγάλη είσοδος του κολλέγιου άνοιξε, οι τεράστιοι διάδρομοι με τους βαμμένους σε χρώμα κόκκινο τοίχους με είχε μαγνητίσει και κοίταζα γύρω θέλοντας να πειράξω ότι υπάρχει γύρω μου,σαν να ήμουν ένα 6 χρόνο παιδάκι. Η Cowell ξεκίνησε να μου μιλάει και να μου λέει για το Caper.

"Θα σου αρέσει σιγουρα εδώ, έχουμε ομάδα πόλο, ομάδα ποδοσφαίρου,ομάδα baseball,  ομάδα κινηματογράφου..."

"Ομάδα θεάτρου;" Τη διέκοψα.

"Φυσικά!" Απάντησε αυτή χαμόγελοντας.

Για τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Αν δε ειμουν χαρούμενος τώρα, θα ειμουν απλά αχάριστος!

"Θύμισε μου, σε ποια κατηγορία σπουδών ανήκεις;"

"Αρχαιολογικό κυρία."

"Χμ, τέλεια, αυτό σημαίνει ότι μάλλον θα έχεις και τον κύριο Bailey. Εξαιρετικός καθηγητής και ανθρώπος.  Όπως όλοι μας οι καθηγητές εδώ άλλωστε. Βλέπεις το κολλέγιο Caper, είναι από τα παλιά κολλέγια της χώρας και από το 1947 που ιδρύθηκε, μέχρι και σήμερα παρουσιάζει την ίδια θετική πορεία.Ολοι μας οι σπουδαστές έχουν πετύχει στη ζωή τους και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις και εσύ. Αρκεί..." Σταμάτησε απότομα, και το γλυκό της χαμόγελο είχε πια εξαφανιστεί. Το βλέμμα της τώρα πια ήταν σοβαρό, ψυχρό,θα έλεγε κανείς μηχανικό.

"Αρκεί;" Ρώτησα από περιέργεια.

"Αρκεί,να μη παραβίασεις τους κανόνες!"

"Κανόνες, ποιους κανον-"

"Μα αυτά θα στα εξήγησει, αναλυτικότερα ο διευθυντής του κολλεγίου μας ο Κυριος Baxter."

Χωρίς να το έχω καταλάβει είχαμε φτάσει έξω από το γραφείο του διευθυντή. Η Cowell άνοιξε τη πόρτα και αφού ψιθυρίσε κάτι στον   διευθυντή, μου έκανε νεύμα να μπω μέσα. Μπήκα μέσα κρατώντας τις βαλίτσες μου και της άφησα κάτω διστακτικά.

Ο κύριος Baxter, μου έκανε νεύμα να καθίσω.

"Λοιπόν, εσύ είσαι;"

"Kevin. Kevin Jones"

Εκείνος κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία τη Cowell.

"Δωμάτιο 127, Baxter." Είπε με ένα ψυχρό τόνο στη φωνή της.

Εκείνος έβγαλε μια στοίβα από χαρτιά από ένα συρτάρι του γραφείου του και τα ξεφυλισε μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα.

"Α να εδώ είσαι. Kevin Jones, 18 χρόνων."

"Μάλιστα." Απάντησα.

"Μας έρχεσαι από το Braxton Hills, μια κωμόπολη λίγο πιο έξω από την Καλιφόρνια,σωστά;"

"Ναι, σωστά."

"Από ότι βλέπω εδώ πηγες στο τοπικό λύκειο, το Braxton High, και μάλιστα ένας εξαιρετικός μαθητής!" Έκλεισε τη στοίβα από τα χαρτιά
"Συγχαρητήρια! Καλώς ήρθες στο Caper." Συμπλήρωσε καθώς σηκώθηκε και μου έδωσε το χέρι του για να με συγχαρεί.

"Ευχαριστώ πολύ, το εκτιμώ αυτό κύριε" ανταποκρίθηκα.

"Τώρα, πριν μπορέσεις να πας στο δωμάτιο σου, θα ήθελα να σε ενημερώσω για κάποιους κανόνες που έχουμε εδώ μέσα και όλοι οι μαθητές πρέπει να τηρούν! Δεν είναι πολλοι, όλοι και όλοι 3." Είπε σοβαρά και ξανακαθισε στη μεγάλη καρέκλα του.
"Αρχικά, δε επιτρέπεται η έξοδος από τα δωμάτια μετά τις 1 το βράδυ, εκτός αν το κολλέγιο έχει διοργανώσει κάποια εκδήλωση η κάποιο χορό, τότε το χρονικό όριο θα αλλάζει".

Δε μου φάνηκε περίεργο, λογικό είναι ένα τόσο μεγάλο και σοβαρό κολλέγιο να μην θέλει οι σπουδαστές του να τριγυρνούν από εδώ και από εκεί μέσα στα μεσάνυχτα.

"Δεύτερον.." συνέχισε "δε επιτρέπεται οι σπουδαστές να αφήνουν το χώρο του κολλεγίου χωρίς κάποιον σοβαρό λόγο. Για τις πρώτες ανάγκες σας θα φροντίσουμε εμείς. Ενώ υπάρχει λεωφόρειο το οποίο κάθε Σάββατο, μεταφέρει όσους επιθυμούν στο Sunnydale, για περαιτέρω ψώνια και για διασκέδαση."

"Τρίτον.." το βλέμμα του είχε καρφωθεί στα μάτια μου και όλες οι τρίχες στο σώμα μου είχαν σηκώθει.
"Κανείς δε επιτρέπεται να κατέβει στο υπόγειο."

Τα φρύδια μου μαζεύτηκαν καθώς το πρόσωπο μου πήρε την έκφραση της  περιέργειας.

"Γιατί τι γίνετε στο υπ-"

"Δωμάτιο 127, μπορείς να πήγαινεις Kevin." Πετάχτηκε γρήγορα η Cowell πριν προλάβω να τελειώσω την ερώτηση μου.
"Ο Max, θα πάρει τις βαλίτσες σου, ετοιμάσου, το ταξίδι στο Caper τώρα άρχιζει!"