Dünyanın çekilmez olduğunu herkes bir gün söyler ve bir gün o his onlar için geçip gider. Neden ben..
Neden herkes dünyayı tekrar sevebiliyor da ben hep şüpeyle yaklaşıyordum her şeye.
Mutlu olmayı haketmiyor muydum?
Peki NEDEN?
Herkesin geçmişinde ki kalıntıları yok etmesi zaman alırdı. Evet, bazıları ertesi gün unuttuğunu söyleyebilir. Ama oda yaranın kolay kapanmadığını zamanla anlar. Unutmak istememekle başlarız, "hayır !'' deriz. Unutamam. Vicdan azabı çekerim unutursam. Benim suçum deriz.
Unutmadığımızı söyleye söyleye unutmaya başlarız.Biraz olsun geçer, daha iyiyizdir. Unutmak zordur, acıtır, sancılıdır. Ama mutlaka geçer. Bazıları gülerek unutur, bazıları ağlayarak.
BEN GÜLEREK UNUTMAYA KARAR VERMİŞTİM.
Benim hikayem... Evet, herkesin hikayesi gibi aynı yere çıkacağa benziyordu. Ama ufak farklılıklar can alacak kadar acıydı. Yinede;
'Gülümse' demekle huzur buluyordum. En azından en yakınımdakilerin ' Üzülme, geçecek 'demelerinden daha iyi hissettiriyordu.
Ben her zaman anlatarak rahatlardım. Anlatıp rahatlamak iyi hissettirirdi bana. Yine öyle yapsam fena olmazdı. Ama sadece beni hiç tanımayan, konuşmayan, dinleyen, dinledikten sonra giden ve ben her istediğimde gelen biri lazımdı. İşte o zaman rahatlayacağıma emindim.
Aniden kolumun çimdirilmesiyle kendime gelmiştim.'' Hey acıdı '' diye haykırınca Oğuzhan kaşlarını çattı.
''Kendine gel be şaşkın, mutlu ol diye buraya geldik. Yine neyi düşünüyorsun bakalım sen? '' Diye sorunca istemsizce kızarmıştım. Beni üzgün görmesine dayanamıyordum. O benim neredeyse kardeşimdi. Hem ufak bi yalandan bişey olmazdı.
''Sadece annemi. '' Dedikten sonra yüzü yumuşadı. Annemi düşünmeme dayanamıyordu.
''Üzülme kanka.'' dedi. Yine beni sinir etmeye uğraşıyordu sanki. 'Üzülme' denmesini her ne kadar sevmesemde kardeşime kızamıyordum.
'' Doğa bak ne diyeceğim, istersen çıkalım buradan. Kanka akıl edemedim ki hayvanat bahçesinden sıkılacağını hayvanları seviyosun diye düşünmüştüm, salak kafam. Hadi sinemaya gidiyoruz.'' dedi. Bilirim ben kankamı kıyamazdı bana o.
''Tamam zaten harbiden sıkılmıştım iyi oldu.'' dediğimde irice gözleriyle bana bakarken gülümsüyordu. '' Gerçekten çok açık sözlü olduğunu bi kere daha kanıtladın kanka. '' dediğinde bende ona bakarak gülümsüyordum.
O sırada Oğuzhan' ın çantasından gelen duman- bal şarkısını duyunca Gülçin' in aradığını anlamıştım. Gülçin ile Oğuzhan' ın arasını ben yapmıştım. Gülçin bana hoşlandığı söylemişti. O zamanlar Oğuzhan' ı tanımıyordum ama bende bunu duyduktan sonra durmadan, gidip onunla tanıştım ve konuşmaya başladık seviyeli konuşuyorduk sonra kanka olduk ve ben konuşma arasında Gülçin hakkında bişeyler araya sıkıştırıyordum oda zaten beğeniyomuş Gülçin' i ama söylemiyomuş, bana onunla konuşsana dediğinde çok heyecanlanmıştım çünkü biliyodum ki bu gün yarın kavuşacaklardı.
İşte 2 senedir gayet iyi bi çift olduklarını herkese kanıtlamışardı.
Bense hala yanlızım. Yanlızım derken tabiki arkadaşlarım var onlara sözüm yok ancak bana biri şarttı. Bi erkek, beni dinleyen yanımda olan birine ihtiyacım vardı.
Sinema yolundaydık ve ben susuyor o da biriciğiyle konuşuyordu. Gülçin' e böyle derdi.
''Tamam biriciğim asıl sen kendine dikkat et, daha iyimisin şimdi? '' dedi ve Gülçin'in cevabını bekledi. Sonrada cevap verip telefonu kapattı,
"Ne diyor?"
"Dikkatli olun dedi, filme girerken onu aramamı istedi." dedi ve güldüm.
"Hey, neye gülüyorsun sen ?" Dedi
"Hiç, öylesine. Ne tür bi filme girelim?" Dedikten sonra "sen nasıl istersin?"diye sordu. "Farketmez. " dedim ve "neyse orada karar veririz." Demesiyle beraber yola devam ettik.
Filmi seçtik ve mısırımızı alıp koltuğumuza oturduk. Arkama yaslanmamla birlikte ışıklar söndü.
Film güzel başlamıştı bi erkeğin ailesi ve ilişkileri arasındaki sorunları konu almışlardı. Aynı ben gibi diye geçirdim içimden, aynı ben...
Karakterlerin mimikleri, duyguları, hatta sözleri her seferinde canımı yakmaya başlamıştı. Korkmaya başladığımı hissettiğimde gözümde ki yaşı sildim ve kırmızı gözlerle Oğuz'u süzdüm. Ona baktığımı farkettiğinde bana baktı ve yüz ifadesi değişti.
"Doğa iyimisin, neler oluyor daha filmde ağlanacak sahneler gelmedi." Dediğinde artık göz yaşlarımı tutamadım ve serbest bıraktım.Ayağa kalktım ve ani bi kararla salondan fırladım. Koşuyordum nerdeyse her hafta geldiğim koskoca AVM de nereye gideceğimi bilemeden koşuyordum. Aniden iki elin beni sarıp karnımdan çekilmemle kendime geldim.
Oğuzhan' ın bana sarılmasıyla hıçkırıklara boğuldum.
"Sakin ol kanka, üzülme, geçecek."diyen Oğuzhan' dan kollarımı çektim ve istemsizce kaşlarımı çattım.
"Ne? Geçekten bunu bana söyleyecek misin? İnanamıyorum sana. Anlasana Oğuz geçmeyecek unutmayacağım. Sence o anların hepsini unutmam doğrumu? Babamı unutamam, o anları unutamam."
Bağırmıştım. Belkide ilk defa Oğuzhan'a öfkeyle bağırmıştım. Bana kızabilirdi, küsüp gidebilirdi. Ama beni çok şaşırttı ve tekrar sarıldı.
"Gülümse, sana yakışıyor kanka" dedi. O anda dünyanın en iyi kankasının Oğuzhan olduğunu bir kez daha anlamıştım.
Bana ilk defa gülümse diyordu. Ondan bunu istemeden, söylemeden yapmıştı.
Aklıma eski anlarım gelmişti olaydan sonraki hayatımı hatırlamıştım.
O zamanlar gülmeyi kendime haram kabul ediyordum. Gülemezdim, yemek yiyemezdim, konuşamazdım, MUTLU olamazdım. Olmamalıydım. Olursam vicdan azabı çekiyordum kendimi iyi hissedemiyordum, 3 ay böyle yaşadım en sonunda beni güldürmeyi başaran Gülçin olmuştu. Ozamanlar ihtiyacım olan o sihirli kelimenin beni iyileştirdiğini bilmiyordum. 'Gülümse ' demesiyle Gülçinin : adeta kendime gelmiştim. 3 aydır içinde olduğum kabustan siğirli kelimemle sıyrılmıştım ve eski bene dönmüştüm. NEŞELİ DOĞA'YA.
