Η διαφωνία των άστρων

Η μάχη και η σιωπηλή συμφωνία των άστρων

Η νύχτα άπλωσε τα μαυροσέντονα της πλεγμένα με χρυσοποίκιλτους ιστόυς και νήματα ασημένια .Αραχνοΰφαντες  Νεφελες εστόλιζαν σαν κάνδρο τη Σελήνη υφαίνοντας παραμυθένιες πλάνες και ολονυχτίς μουρμούριζαν ,τραγούδια του Μορφέα .

Μα σαν ο Ήλιος και ο Αυγερινός αντίκρισαν την (άγγελοποιμμένη) Νύχτα, ζήλια (ε)γεμίσαν οι ουρανοί και λόγια μεγάλα είπαν...

Μάχη μεγάλη φούντωσε  για την
καλοβλεπούσα και ο Ήλιος πήρε την πρωτιά τον λόγο του να βγάλει ..

Ήλιος : Ποια είσαι εσυ που έχεις όλα τα καλλίμορφα υφαντά και την γλυκιά Σελήνη ;Να σου γεμίζουν την μαύρη σου ψυχή και το μακάβριο σου πέπλο ;

Νύχτα : Ήλιε μου χρυσέ και αρματωμένε γιατί με πολεμάς ; Εσυ παραπονιέσαι ;Ο δημιουργός της ζωής ; Ο ζωοδότης ; -Που δίχως την Ανατολή σου δεν θα υπήρχε τιποτα ,που δίχως και τη Δύση σου δεν θα υπήρχα ούτε εγώ ;- Εσυ λοιπόν γογγυσες; Η αρχη και το τέλος του νεφόσκεπη αιθέρα εζήλεψες εμένα ;

Η Νύχτα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τα μελιστάλαχτα λόγια της, και θέση πήρε η Αφροδίτη ..

Αφροδίτη: Ναι! Εσένα! Εσένα Νύχτα (!) , που χωρίς το παινεμένο σάβανο του Ηλίου μόνο σκοτάδι και αμάθεια προσφαίρεις .Γιατί να έχεις εσυ όλα τα κοσμήματα και τις ουτοπικές Νεφελες ;Γιατί να σε βλέπει η ζωή και χώρις φωνή ν' αναπολεί ;

Όταν τα άκουσε αυτά η στρογγυλή Σελήνη το λόγο πήρε μόνη της και επίπληξη θαρώ εκκίνησε να κάνει ...

Σελήνη :Ήλιε και Αφροδίτη σας ακούω ώρα τώρα με σύνεση και ευλάβεια, μα είναι ενάντια στο έργο μου, να μην υπερασπιστώ το κάνδρο που ανήκω ...
Ήλιε δυνατέ αλλά και χαϊδεμένε το στόμα σου έβγαλε φωτιές για την γλυκιά μας Νύχτα.
Ταξιδεμένος είσαι εσυ πολύ το φώς σου να χαρίζεις ,μα δεν εσκέφτηκες ποτέ την καταφρονημένη ,που μένει πίσω μόνη της για να σε συμπληρώνει.Και τότε Ήλιε μου κουτέ ,ερχομαι  κι εγώ παρέα να κρατήσω, και να δωρίσω ομορφιά ισορροπία και γνώση στην γάλανομορφη τη γή μέχρι να μεγαλώσει ....
Ναι Αφροδίτη για την αδερφή σου μιλώ ,που δεν την καλοσκέφτεσαι απ' όταν ετυφλώθηκες από της ομορφιάς τα κάλλη.
Η Νύχτα όμως ,αυτή η άγγελοπρόσωπη κυρία με την μαυροντυμένη φορεσιά ,είναι  εδώ για να χαρίσει ,την πιο γλυκιά ηρεμία ,τα πιο αέρινα όνειρα και τον πιο ανιδιοτελή θαυμασμό ,όχι αμάθεια και σκοτάδι ,παρά μόνο γνώση και ελπίδα ....

Αν λοιπόν έλλειπε κάποιος από εμάς ,από τούτο τον ποικιλόμορφο καμβά ,είτε δεν θα υπήρχε ζωή είτε δεν θα υπήρχε ομορφιά.
Και όπως λένε και στη γη:
«Η ζωή είναι όμορφη»

Ακούγοντας τα άστρα τα λόγια της Σεληνης σώπασαν και ρίξαν και το βλέμμα ..
Την επομένη , ο Ήλιος ανέτειλε ξανά και μοίρασε το φώς του εκεί ,όπου η θάλασσα η αγγίζει......Στη Δύση του ήρθε η Αφροδίτη και στόλισε την ομορφιά της ,στους μισοκοιμησμένους ουρανούς λίγο πριν το «Τέλος» .Και σαν το «Τέλος » έφθασε κι οι ουρανοί κοιμούνταν στο «Πάντα του Ονείρου» κατέφθασε η νύχτα «αγκάλη» τη Σελήνη για να προικίσουνε τη γή σαν κόρη που σμιλεύτικε με ομορφιά και γνώση ....

Και όταν ο Ήλιος και ουρανός ,η νύχτα και η σεληνη, κατάλαβαν το έργο τους και την ομορφιά τους , η κόρη τους η γαλανόμορφη και καλοσμιλεμένη εγέννησε και έπλεξε τα πιο προικισμένα δώρα.
Ξεκίνησε τον κύκλο της παρέα των γονιών της ,και ταξίδιαρα κι απ'τους δυό και δυνατή συνάμα,τον κόσμο όλο έπλεξε με προσοχή και χάδια...