ေနအလင္းေရာင္ကား ထြက္မလာေသးေပ ။ လမ္းမထက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနဆဲျဖစ္သည္ ။ ေဝဝူရွန္႕နွင့္လန္ဝမ့္က်ီး အတူတူလမ္းေလ်ွာက္လာရင္း ေျမျပင္သို႕ထိခတ္ေနေသာ ျမည္းခြာသံတိုးေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ကိုသာ ၾကားေနရသည္ ။
ေဝဝူရွန္႕ကေရွာင္ဖင္းေကာ္ေက်ာေပၚတြင္ထိုင္ရင္း တင္ပါးကိုပုတ္ေပးေနသည္ ။ ေရွာင္ဖင္းေကာ္ေက်ာထက္ရွိအိတ္ထဲတြင္ ႀကြပ္ဆတ္ေသာပန္းသီးမ်ားလ်ွံေနေအာင္ထည့္ထားျပီး ထိုပန္းသီးေတြကလန္ဂိုဏ္းကတပည့္မ်ားက သူ႕အတြက္ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ေသာသေရစာျဖစ္ေလာက္သည္ ။
ေဝဝူရွန္႕ကအိတ္ထဲမွပန္းသီးတစ္လံုးကိုထုတ္ယူကာ ပါးစပ္နားကပ္လိုက္ၿပီး လန္ဝမ့္က်ီး၏ေခ်ာေမာခန္႔ညားေသာမ်က္ႏွာကို ေဘးေစာင္းၾကည့္ရင္း ႂကြပ္ရြေသာပန္းသီးကိုအသံျမည္ေအာင္တစ္ခ်က္ကိုက္လိုက္သည္ ။
မိမိပန္းသီးေတြကုိ အရွက္မရွိစြာ ခိုးစားခံေနရတာေၾကာင့္ ေရွာင္ဖင္းေကာ္ စိတ္ဆိုးကာ နွာမႈတ္ျပီး ခြာကုိေဆာင့္ေနေတာ့သည္။ ေ၀၀ူရွန္႔က ေရွာင္ဖင္းေကာ္ကုိ ဂရုမစိုက္ဘဲ ေလးငါးခ်က္ပုတ္လုိက္ကာ သူစားလို႔မကုန္တဲ့ ပန္းသီးတစ္၀က္ကို ေရွာင္ဖင္းေကာ္ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ရင္း ေျပာလုိက္သည္။
"လန္က်န္႔ မင္းသိလား ... အဲဒီ ေစးေစးကေလ က်င္းကြမ္းေယာင္အေမရဲ့သူငယ္ခ်င္းထင္တယ္"
လန္၀မ့္က်ီးက ေျပာလိုက္သည္။ "မသိဘူး"
ေ၀၀ူရွန္႔က ရယ္ရမလား မရယ္ရမလားဆိုသည္ကို မသိေတာ့ဘဲ ေျပာလုိက္သည္။
"ငါက ျပီးစလြယ္တစ္ခြန္းေလာက္ေျပာလုိက္ရုံပါကြာ ... မင္းကုိ တကယ္ေမးေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ... ငါ ကြမ္ယင္ဘုံေက်ာင္းမွာ အဲ့ဒီအျငိဳးအေတးႀကီးတဲ့၀ိဉာဥ္ကို မွ်ေ၀ခံစားျခင္းထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့တာ ... သူက က်င္းကြမ္းေယာင္အေမကို အေတာ္ေလး ဂရုစိုက္တာကြ"
တဒဂၤခန္႔ျငိိမ္သက္သြားျပီး လန္၀မ့္က်ီးက ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါေၾကာင့္ က်င္းကြမ္းေယာင္က အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ ခ်န္ေပးခဲ့တာေပါ့"
ေ၀၀ူရွန္႔က ေျပာလုိက္သည္။
"အဲ့လုိျဖစ္ေလာက္တယ္ ... ငါအဲဒီတုန္းက က်ဲ၀ူကၽြင္းက သူ႔အေပၚစိတ္ထပ္ေပ်ာ့သြားမွာစိုးလုိ႔ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို မေျပာျပခဲ့တာ ... အခုမွသူ႔ကိုေျပာေတာ့လည္း မသင့္ေတာ္ဘူးေလ....."
