Yes > NH

The beginning

'He Rosa, moesten we nog langs de bijeenkomsten hal?' vraag ik als ik mijn map dichtsla.

'hmm, Julia zei van wel. Maar ik weet het niet zeker' ik haal mijn schouders op,

'Dan gaan we wel gewoon even kijken.' Rosa knikt en gaat weer door met haar werk. zuchtend kijk ik naar de laatste brief die ik van Niall gekregen heb, alles is de laatste maanden zo snel gegaan.

Ik zit hier nu twee maanden met Rosa, maar het lijkt wel twee jaar! Ik mis iedereen zo, en vooral Niall natuurlijk.

ik moet steeds weer terug denken aan het feestje. toen ze begonnen te zingen, het klonk zo hemels! en vooral dat deel dat Niall me als zijn vriendin vroeg, en natuurlijk was mijn antwoord ja.

En eindelijk, na vier jaar, hebben we dan iets. Maar, jammer genoeg moest ik een kleine week later al naar New York.

Ook al mis ik iedereen zo veel, ik heb nog geen minuut spijt gehad dat ik gegaan ben. Als ik niet gegaan was, had ik waarschijnlijk namelijk niks met Niall gehad, en ik had geen diploma's gehad.

Maar toch doet het soms pijn om te horen hoe leuk ze het hebben, als ik met Didi of Louis bel, hoor ik iedereen op de achtergrond lachend en plezier maken.

En dan zit ik hier maar te studeren, gelukkig zit ik nog wel bij Rosa op de kamer.

ik bijt op het puntje van mijn pen en denk nog eens terug aan het feest.

--flashback--

"Do you want to be my girl?"

Zenuwachtig kijkt Niall me aan, 'yes' fluister ik, zo zacht dat alleen Niall en ik het kunnen horen.

langzaam komt Niall dichterbij, en als zijn gezicht een paar millimeter van het mijne is sluit ik mijn ogen. als zijn lippen de mijne raken ontploft er een bom van vlinders in mijn buik.

ik heb het gevoel dat ik ieder moment kan overgeven, maar ook het gevoel dat ik dit moment nooit over wil laten gaan.

Achter me hoor ik een hoop gejuich, langzaam haal ik mijn lippen van die van hem. Hij schenkt me een gemeende glimlach en ik draai me een kwartslag om.

Daar staat iedereen ons lachend aan te kijken, 'ik zei het toch!' hoor ik Louis triomfantelijk roepen.

ik kijk lachend de menigte rond, iedereen die er staat kijkt naar ons. Van iedereen staat het gezicht blij, tot ik Zayn naast een man zie staan. Een man die ik nooit verwacht had, ik kijk even naar Niall als bevestiging dat hij het echt is.

Als hij glimlachend knikt, laat ik hem los en ren ik meteen naar de man die ik al zeker acht jaar niet meer gezien heb.

'pap!' roep ik blij, net voor ik in zijn armen spring. achter me hoor ik voetstappen die waarschijnlijk van Niall zijn.

Ik trek terug uit de knuffel en kijk mijn vader even aan, 'waar was je al die tijd?!' vraag ik opgelucht. "

'dat komt nog wel, maar ik heb gehoord dat er nog al veel gebeurd is in de tijd dat ik weg was?' ik slik hoorbaar en knik, ik zet een stap naar achter en voel Niall's arm om mijn heupen.

'daar doe ik nog wel wat aan' zegt mijn vader daarna.

--einde flashback--

Heey pepolz!!

Dit is dus het vervolg!!!

Hopelijk vinden jullie het een beetje leuk??

Na tien votes komt het volgende hs!

Luff yaxxx