Moim oczą ukazało się zwykle laboratorium. Weszłam do środka a drzwi zamykały się z przeraźliwym skrzypnieciem. Niby nic nadzwyczajnego i w sumie nic tam strasznego nie było. Nagle usłyszałam łkanie i blaganie o pomoc. Pod biurkiem bądź obok leżała osoba... Nie! To nie była osoba! Nie wiem co to było ale napewno nie osoba! Było Łyse chude i mogła bym policzyć wszystkie kości czy Rzebra. Blada postać nagle krzyknęła z bólu i ruszyła się gwałtownie zmieniając się z pozycji skuonej na boku na wyprostowana zbyt nagle. Ten człowiek cierpiał. Błagal o pomoc! Nagle zobaczylam że z jego palcy u rąk i nóg wydłużają się wielkie ostre pazury. Krzyk. Krzyk wypełniał moje uszy i całe pomieszczenie napawając strachem i bólem. Nie wiem kim był ale ledwo na to patrzylam ze
łzami w oczach. Chciałam mu pomóc ale nie widzialam jak.... Nigdy nie zapomnę tego krzyku! Czy oczu wzroku skierowanego na mnie pełnego bólu i przerażenia, blagajacego o Pomoc... Nagle poczulam pociagniecie za ramię i swoje imię wypowiedziane jakby z daleka, niewyraźnie powtarzające się coraz głośniej i głośniej coraz bardziej wyraźnie ...
Obudzilam się cała spocona leżąca na ławce. Czułam wzrok parunastu osób na sobie. Podnosząc glowe zdałam sobie sprawę że jestem w klasie. Wzrok każdego był na mnie i był niepokojący jakbym miała zaraz wyciągnąć nóż i zabić kazdego. Wzrok nauczycielki też wpatrywał się we mnie z przerażeniem i zaniepokojeniem. Koleżanka z ławki wcale nie miała lepszej miny. Nie wiem co robiłam ale...
To był mój 10 błąd! Nie powinnam zasypiac w klasie! Juz przemilcze że dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego kogo prosił o pomoc ten potwór. Ten człowiek...
Blagal o Pomoc moja mame...! Ale co ona miała z tym wspólnego? I czemu ją? Stałam tam ja i, zwracał się do mnie ale mówił imię mojej mamy i Blagal "ją"/mnie o pomoc....
