(Arkadaşlar , paylaşmış olduğum şiir 'aslibahtiyaar' adlı kullanıcıya aittir.Bu genç ve başarılı arkadaşımızın şiirlerini takip etmenizi kesinlikle öneririm. Zaten şiirlerini okuduğunuzda bana hak vereceksiniz. Bu şiir de aslibahtiyaar arkadaşımızın "kırık kalem " adlı şiir kitabından alınmıştır. )
Kadın, sonbahardı. Kuruyan ağaç gövdeleri, dallardan düşen yapraklardı. Öyle güzel sesi vardı. Canı acısa bile soluğunu çıkarmazdı oysa. Severken, ölüyordu. Hem sevip hem ölmek mümkün müydü oralarda? Toprak döksünler üzerine, güzel kokusuna güzellik katar.
Adam, yağmurdu. Asla elini uzatamazdı yapraklara. Yapraklar, tenine batardı. İnsanlar deseniz, ondan kaçarlardı. Hiçbir zaman barışmadı kendisiyle. Bu yüzden yağmurdu adam. Ağlardı. Ağlarken içine atmazdı. Yapraklarda denizler oluştururdu. Ya da okyanuslar. İkilik. Ritimler dağılsın buralara, çamurlar dolu. Ağlayacaksa, ritimlerle aksın gözyaşları.
Yağmur, ellerini uzatamazdı yapraklara.
Adam, kadına dokunamazdı.
Kadın, adamla büyürdü.
Adamın gözyaşları, kadındı.
