[Himura Hideo] One and Only

Bright Like Sunshine

ฮิมุระ ฮิเดโอะ กลับบ้านเร็วกว่าปกติ และค้นพบด้วยความประหลาดใจว่ามีบางสิ่งที่ดูเปลี่ยนไป

รองศาสตราจารย์หนุ่มหรี่ตามอง

"อลิซ นายทำอะไรกับหัวนาย?"

นักเขียนตัวเล็กไม่ได้เงยหน้ามองเขาด้วยซ้ำในตอนที่ตอบ

"ฉันนึกว่านายเป็นคนช่างสังเกตเสียอีก" คนตัวเล็กยังคงพิมพ์อะไรต๊อกแต๊กๆอยู่บนโน้ตบุ๊ค ทว่าริมฝีปากยกยิ้มนิดๆ "ฉันเปลี่ยนสีผมไง"

โทคิเอะซังยกชามใส่ขนมหวานพร้อมถ้วยชาออกมาจากในครัว บ่งบอกว่าพร้อมดูโทรทัศน์

หญิงชราเจ้าของบ้านส่งยิ้มให้ฮิมุระ "อ้าว อาจารย์ กลับมาแล้วเหรอคะ" ว่าแต่เธอก็มีสีหน้ากรุ้มกริ่ม "อาจารย์ ชอบสไตล์ใหม่ของอาจารย์อลิซมั้ยคะ"

อย่างที่โทคิเอะและอลิซว่า เจ้าตัวแสบของเขาไม่เพียงแค่เปลี่ยนสีผมให้สว่างขึ้น ผมยุ่งๆที่เคยปรกหน้าปรกหน้าก็โดนตัดแต่งจนเข้าทรงมากขึ้น (แม้ว่าจะยังฟูอยู่ก็ตาม) ดูรวมๆแล้วก็...แปลกตา

ฮิมุระเดินวนรอบๆ ตัวอลิซ ทำเอาเจ้าตัวต้องเงยหน้าขึ้นมองตาขวาง

"อย่ามองฉันด้วยสายตาเหมือนตอนสำรวจที่เกิดเหตุจะได้มั้ย"

ฮิมุระทำหน้าบึ้ง นึกอยากบอกว่าสีผมใหม่นั่นทำให้เขาขัดใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็รู้อีกนั่นแหละว่าขืนพูดออกไป เขาโดนงอนแน่ๆ ชายหนุ่มจึงเพียงแต่กระแอม เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย

"ทั้งสองคนกำลังจะดูอะไรกันน่ะ"

อลิซบุ้ยใบ้ไปทางจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายภาพเพลงอินโทรเข้าละครช่วงบ่าย "ละครเรื่องโปรดของโทคิเอะซังไงล่ะ วันนี้ตอนจบแล้วด้วยนะ"

ฮิมุระหันมาเลิกคิ้วใส่ "แล้วนายรู้ได้ยังไงว่านี่จะตอนจบแล้ว"

อลิซไม่ตอบ แต่โทคิเอะซังหัวเราะคิก

"ก็แหม...อาจารย์อลิซนั่งเขียนนิยายอยู่ตรงนี้ ก็ต้องได้ดูไปด้วยอยู่แล้วสิคะ" หญิงชรายิ้มกว้าง "แถมยังเดาพล็อตถูกเป็นฉากๆ สมกับเป็นนักเขียนฝีมือยอดเยี่ยมแห่งญี่ปุ่น"