KOR ALEV

KOR ALEV: 1.BÖLÜM

Akıl unuturdu bazı şeyleri. Peki ya kalp. Kalpte unutur muydu acıyı,sevgiyi,mutluluğu,hüznü veya aşkı.

'Kalp unutmazdı sadece saklardı bir yerlerde. Sen ancak onu gerçekten kalbinde hissettiğinde işte o zaman hatırlardı beynin.' Öyle demişti sahilde otururken yanıma gelen bilge bir adam. O bana bu sözleri söylerken ben de dönüp diyemedim ki "Benim kalbim de unuttu be amca. Yüreğim atmayı bırakalı çok oldu." Diyemedim işte. Her şeye cesareti olan ben o iki cümleyi söyleyecek cesareti bulamadım kendimde. Yüreğim yetmedi bunları söylemeye.

İşte yine aynı sahilde aynı bankın önündeyim. Denize doğru dönerek içime derin bir nefes çektim. Çektiğim nefes sabahki kābusu hatırlatırcasına ciğerlerimi yakarken bir süre kayalıkların üstüne giderek orada oturdum. Hatırlayamadığım veyahut aslında olmayan şeyler geceleri peşimi bırakmıyordu. Sürekli kābus görerek uyanmak beni artık hem bedenen hem de ruhen çok yoruyordu.  Kalbimdeki sızıyı sürekli hissederken yaşamak gerçekten çok zordu. Hele bir de o sızının sebebini bilmiyor iseniz.

Telefonumun melodisi kulaklarımı doldururken kapşonlumun cebindeki telefonu alarak ekranda yazan 'Kardeşim'  yazısını gördüğümde telefonu açtım ve hafif kulağımdan uzak tutarak karşı taraftan gelecek çığırmayı beklemeye başladım. 

"Liya nerdesin sen ya? Sabah erkenden çıkıp gitmişsin yine. Kızım sen manyak mısın? Gece 3'te dışarı çıkmak ve bu saate kadar gelmemek ne demek ya. Hiçbir şekilde senden bir cevap istemiyorum. Hemen yarım saate evde oluyorsun canım kardeşim. Çünkü annemin çok yakın bir arkadaşımı ne taşınmış yan tarafa kahvaltıya gelecekler. Hadi hadi oyalanma çabuk." telefondan gelen 'dıtdıtdıttt' sesinden sonra bu durumu gayet normal karşılayarak telefonumu cebime geri koydum. Titrek bir nefesi daha içime çekerek ayağa kalktım ve arabama doğru koşmaya başladım. 

---

Kapı ziline iki kez basarak kapının açılmasını beklemeye başladım. Ve tabii ki kapıyı Deren açtı. 

"Nerdesin sen ya?"

Hızlıca içeri girdim. "Geldim işte Deren abartma." Konuşmasına fırsat vermeden merdivenlerden yukarı doğru çıkmaya başladım. "Yarım saate hazır ol. Misafirler geliyor." Arkamdan bağırmasına pek kulak asmayarak odama girdim ve telefonumla kulaklığımı yatağımın üstüne atarak hemen kendimi odamdaki banyoya doğru ilerlettim. Acilen duş almam gerekiyordu. Yoksa terden bayılabilirdim. 

Üstümdeki kıyafetleri hızlıca çıkararak duşa girdim ve en soğuk tarafını açarak kendimi altına bıraktım. Soğuk suyu çok seviyordum. Sanki bedenimle beraber ruhumu da temizliyordu. 

---

Önden fermuarlı mini siyah eteğimi ve düz beyaz ince tişörtümü dolaptan çıkardım. Kıyafetleri yatağımın üzerine atarak iç çamaşırlarımı da çıkarıp giyinmeye başladım. En son eteğimi ve tişörtümü de giyerek beyaz spor ayakkabılarımı da ayağıma geçirdim. Aynadan kendime bakarak beğendiğimde banyoma geri giderek hızlıca saçlarımı kurutmaya başladım. Hafif de bir maşa yaptım ve makyaj masama oturup makyajımı yapmaya başladım. Biraz fondoten,rimel,eyeliner,allık ve hafif bir ruj sürdüm. Saçlarımı da hafif yana atınca hazır olmuştum.

Yatağımın üstüne oturarak telefonumu elime aldım. En yakın arkadaşım olan Mert'in mesajlarına kısaca cevap vererek ayağa kalktım ve odamdan çıkarak aşağıya inmeye başladım. Bu kocaman ihtişamlı yalıda ben,Deren, annem ve babam beraber yaşıyorduk. Evin duvarlarından bile zenginliğin aktığı bu evde yaşamak gerçekten muazzamdı. Yalan olmasın sosyetenin bir parçası olmak hoşuma gidiyordu. Saygı ve değer görmek kimin hoşuna gitmezdi ki. 

Evin çalışanı önümden elinde tabaklara hızlıca geçerken bende son basamağı da inip salona doğru yola koyulmuştum. Muhtemelen herkes içerideydi. Beklediğim görüntü beni karşılarken salonda başkalarını da görmek beni nedense huzursuz etmişti. Babam beni görerek yüzündeki en parlak gülümsemeyle konuşmaya başladı. "İşte benim diğer kızım Liya." Haffifçe gülümseyerek boş olan bir koltuğa oturdum.