Thoughts

πρώτες αναφορές στις προσωπικές μου απόψεις

Το πρωτο λαθος του ανθρωπου ηταν που πίστεψε οτι του ανήκει κατι. Η πεποίθησή οτι εχει δικαιώματα πανω σε κατι. Σε εναν ανθρωπο σε μια εκταση γης σε εναν πλανητη. Προσποιουμαστε πως εχουμε εξουσια πανω του και νοιώθουμε ενταξει με αυτο. Νιώθουμε πως ισχύει. Σε μια απελπισμενη προσπάθεια να νιώσουμε πολιτισμενοι μοιράσαμε και παραδωσαμε γη σε ανθρωπους που δεν ανηκε ουτε σε εμας και τωρα δεν ανήκει σε αυτους, ακομα και αν το πιστεύουν. Αλλα τι μας ανήκει πραγματικά; Γιατι σιγουρα δεν ειναι ουτε το έδαφος στο οποίο πατάμε ουτε ο ουρανός που χωρίς την έγκριση του έχουμε για τέλος και αρχη. Αυτο που μας ανήκει πραγματικά ειναι ο εαυτός μας. Αυτο που είμαστε και τιποτα παραπάνω. Οποτε αξιοποίησε το σωμα σου, το πνεύμα σου, την ψυχη οπως εσυ ο ιδιος επιθυμείς και οχι οπως η κοινωνία σου, η οικογένεια σου και οι αποψεις τους επιθυμούν. Ζησε όπως εσυ ο ιδιος επελεξες και οχι οπως οι αλλοι επέλεξαν για εσενα.

Αισθανόμαστε ασφαλής στην ιδεα πως καποιος καπου εξουσιαζει ελεγχει και καθοριζει την ζωη αντι για εμας επιβεβαιώνοντας την ανικανότητα μας να υποστηρίξουμε και να δικαιολογήσουμε τις επιλογες μας, τις πραξεις μας, τα λαθη μας, ανικανοι να μοιράσουμε ευθύνες σε καποιον που μπορουμε να κοιτάξουμε είτε ειναι ενας φιλος ενας συγγενείς ή ακομα και το πρόσωπο που βλεπουμε στον καθρέφτη μας. Αντι για αυτο ριχνουμε ευθύνες σε καποιον ή σε κατι αόριστο καποιον που δεν μπορουμε να δουμε να και με θαρρος να του πουμε "εσυ το προκαλεσες αυτο" περιμένοντας την αντιδραση ,την απαντηση. Αλλα δεν εχεις κατι να φοβασαι, δεν εχεις να αγχωνεσαι για μια απάντηση, για μια αντιδραση οταν ξερεις οτι αυτη δεν θα σου ερθει, τουλάχιστον οχι ευθέως, καθως, οπως εσυ ο ιδιος πιστεύεις, οι τιμωρίες θα έρθουν και ο καθενας θα λαβει αυτο που του αξιζει. Και εν τελη εχουμε την ιδεα πως εμεις είμαστε ο κόσμος για εμας δημιουργήθηκε και οσο και αν λεμε οτι καταλαβαίνουμε το ποσο ασήμαντοι είμαστε απέναντι στο άπειρο ακομα και τοτε συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε με την πεποίθησή οτι ειμαστε εμεις και κανενας αλλος. Προσπαθησε να αναλογιστεις τον πληθυσμό ανθρώπων, οικογενειών, προβλημάτων και θα τρομαξεις. Ο ανθρώπινος εγκεφαλος δεν σε αφηνει για παραπάνω απο μερικα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιησεις το ποσο μικρός εισαι μπροστα σε κατι τοσο μεγαλο. Το ποσο ασήμαντος θα ηταν ο χαμος σου στον πλανήτη εκτος απο αυτους που σε ηξεραν οι οποιοι ειναι ελάχιστοι μπροστα στο υπόλοιπο χάος. Και ολο αυτο δεν ειναι καν για τον πλανητη. Στην τελικη και ο ίδιος μας ο πλανητης να καταστρεφόταν, με εμας επανω τι συνέπεια θα ειχε στο υπολοιπο άπειρο; Οποτε στην τελικη αυτο που εσυ αποκαλείς ζωη εγω αποκαλω ευκαιρία. Ζησε στο σωμα που εισαι και εκμεταλλεύσου το. Στο κατω κατω αν τα σκεφτεις ολα αυτα, δεν εχεις και λογους να εισαι δυστυχισμένος.