Βananas

2- κεφτεδάκια

«Όχι όχι και ΟΧΙΙ. Ποτέ των ποτών! Πάνω από το πτώμα μου!!! ΔΕΣΕ ΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ, ΧΤΥΠΑ ΜΕ ΜΕ ΤΗ ΖΩΝΗ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΥΤΟΟΟΟ»

Σηκώθηκα από την καρέκλα μου, με την απόγνωση, τη φρίκη και τον τρόμο να σκιαγραφούνται στην (άσχημη) μάπα μου.

Ούτε ένα γρήγορο, υγιεινό πρωινό δεν μπορούμε να φάμε με την ησυχία μας! Θα μουν βγουν τα αυγά με μπέικον, τα κοκοκοπς, το σοκολατούχο γάλα και τα 3 τοστ από τη μύτη!

"Μα γιατί αγγελούδι μου? Δεν νομίζεις πως είναι καιρός να σταματήσεις να τρως αυτές τις αηδίες από το σχολείο σου??"

Κοίταξα τη γυναίκα που είχε την ατυχία να με γεννήσει, σχεδόν προσβεβλημένη. Γιατί, οκ, μπορεί τα φαγητά του σχολικού κυλικείου να είχαν στείλει υπερβολικά πολλά παιδιά στο νοσοκομείο για γαστρεντερίτιδα, αλλά ποτέ δεν διαπράττεις την ύβρη να αποκαλέσεις τα χοντογκ αηδία!

Μαζί με τα μπέργκερ και τα κλαμπ σάντουιτς ήταν τα δώρα των Θεών στα ανύμπορα κοριτσάκια για να πνίξουν τον πόνο τους τις κρύες, μοναχικές νύχτες του χειμώνα. Ήταν σχεδόν ισάξια με την αμβροσία.

Και βασικά, θα ήταν η αιτία που σε 30 χρόνια θα μουν ανύπαντρη και 200 κιλά :(

Σήκωσα το κεφάλι μου προς τον γαλάζιο ουρανό,(το πολύφωτο έβλεπα αλλά τέσπα)"Μόνο πάνω από το πτώμα μου θα πάρω στο σχολείο τάπερ...."

"Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο να μην φας για κολατσιό σπιτικο φαγητό! Είναι το αγαπημένο σου κεφτεδάκια!--"με το χέρι της έτεινε το τάπερ προς το μέρος μου. Ήταν χρώματος λαχανί, φωσφοριζέ παρακαλώ. Και να ήθελα να το κρύψω, δεν θα μπορούσα, αφού θα φαινόταν από μακρυά σαν μια γιγάντια πυγολαμπίδα!

 «--εχεις μείνει μισή! Θα ρέψεις χρυσό μου.»

«Ε και?»

«Τα μόνα ρούχα που θα σου κάνουν θα είναι αυτά που φορούσες 10 χρονών! Με ρωτάς εμένα άμα έχω το κουράγιο να τα ξεθάψω από το πατάρι? Έχω τόσες δουλειές!»

Πφφ, έκανε την χαζή η έπρεπε όντως να ανησυχήσω? Να θυμηθώ να πω στον μπαμπά μου να κάνουν τη μηνιαία συνεδρίαση με τον οικογενειακό ψυχολόγο μας.

«Θα γίνω ο περίγελος ολόκληρου του σχολείου!»εξήγησα.

Φτάνει που ήμουν ήδη ο περίγελος της τάξης! Πόσους προσβλητικούς τίτλους να αντέξει η άμοιρη καρδούλα μου που δεν ήθελε κανείς...?

"Και γω θα γίνω καρδιοπαθούσα από τα σαράντατρ- εεε εννοούσα από τα 36 αμα δεν τα πάρεις μαζί σου! Για αυτό δεν ακούω κουβέντα. Θα τα φας και θα πεις και δυο τραγούδια!"το βλέμμα της σκούρυνε, όπως τότε που είχα την περιέργεια να δω τι γινεται άμα βάλω αναβράζον μέσα σε κόκα κολα. "Εξάλλου τα έφτιαξα ακριβώς όπως σου αρέσουν! Με μπόλικο σκόρδο και έξτρα κρεμμύδι!"