Fall For You.

Una.

Nakadungaw ako sa labas ng bintana at mapayapang tinitignan ang napakagandang asul na langit na tila ba'y walang iniisip na mga problema.

Kaso ito pa rin tayo eh, pagkatapos ng lahat ng ito nandiyan parin ang problema...problemang nananatiling problema, na kung akalain mo'y magtatagal ng panghabang buhay.

Pwede bang hilingin ko sa langit na isama na lang nila ako sa mapayapa nilang pamumuhay?

Para naman mabawasan ng masamang tao ang mundong to.

Oo nga pala noh, hindi deserve ng isang hamak na tulad ko ang maging masaya... na walang ibang gawin kundi ang magbigay ng problema sa ibang taong nananahimik ang buhay.

Kung pwede lang solohin ang lahat, ginawa ko na talaga.

Eto na naman ako masyadong iniisip ang mga bagay-bagay.

Kaya hindi ako umuunlad sa buhay eh, kasi nanatili parin akong nakakulong sa sarili kong mga imahinsayon.

Mahirap mag-isa...
malungkot, nakakapagod, at higit sa lahat masakit.

Siguro tinadhana na akong maging ganito... and here I am enjoying my own company, kasi kahit naman ganito alam ko naman na walang tao ang may pakialam sakin.

But despite of all of these, I know there is still hope.

Hindi naman siguro lahat ng tao mamamatay na problemado pa rin.

Hays buhay nga naman oh parang life...

Nasa kaligitnaan ako ng aking malalim na imahinasyon ng may bumato sakin ng binilog na papel galing sa baba.

Tinanaw ko kung sino ito...
at sa di inaasahang pagkakataon siya na naman ang nakita ko.

Ano na naman kaya ang kailangan ng lalaking to?

I raised my eyebrows waiting for his words to be said.

"Nandiyan na ba si sir?" Hinihingal niyang tanong sakin mula sa ibaba.

" Aba malay ko." Walang emosyon kung tugon sa kaniya.

"Hindi mo alam eh nandiyan ka? Paki tingnan nga! Lingon ka sa likod mo ng makita mo kung nandiyan na ba." Sigaw niya, sapat lang na marinig ko.

Ang taas kasi ng kinaroroonan ko, nasa 4th floor habang siya nasa pinakababang palapag ng building.Makatanong to parang close kami, ni hindi ko nga siya kilala tapos pa feeling feeling siya diyan.

Lumingon ako sa aking likod at napairap ng makita ko si 'sungit tanda' first period teacher naming na may dalang libro.

Kailan ba siya mapapagod magturo? Araw-araw na lang siyang nagkaklase samin eh wala naman akong maintindihan dahil sa hina ng boses niya!

"Nandito na si sir." Walang gana kung sagot sa lalaking nasa baba at agad na isinarado ang bintana. Ibinaling ko nalang ang atensyon ko kay sir atleast naman may matutunan ako kaunti sa klase niya, ako nalang mag a-adjust makinig para sa kaniya.

Wala eh, kailangan nating makinig Ano sa tingin niyo rason ko para mag aral? laro-laro lang? Hindi pwede yan.

"So students our lesson for today is all about Biology and I know this day is not enough para maituro ko sa inyo lahat...This lesson will last for about 3 days. So you better listen carefully and learn a lot from me." Sabi ni 'sungit tanda' na magkasalubong ang kilay.

But am I hearing right?

Learn a lot? Sa kanya?

Eh wala nga akong natutunan sa mga tinuro niya hanggang ngayon sa last topic namin! Tapos may gana siyang sabihin na 'learn a lot from me'? Duhhhhh ewan ko na lang.

I silently sat on my chair. But then suddenly, someone arrived.

"I don't feel saying sorry because I know I arrived on time." Sarkastikong sabi ng lalaking bagong dating lang.

Tama nga naman siya. Isa pa to sa problema ng matandang to eh, ang aga-agang dumating kala mo naman estudyante din siya.

"I know Mr. Salazar, and please take your seat so we can start our class now." Mapayapang tugon ni tanda sa binatang lalaki. Siya rin pala yung lalaki na bumato sakin kanina. Umupo siya sa bakanteng upuan sa tabi ko.

Nanahimik na lamang ako at hindi na siya nilingon pa, pake ko sa lalaking to na mukhang member ng isang Gang sa dami ng nakasabit na hikaw sa kaniyang katawan, ewww disgusting duh.

I focused my attention on the person in front, blaberring those words that I'm not familiar with. Duhh I don't care atleast I listened, it's not my fault if my brain can't seem to understand everything he said, it's his problem not mine.

Time passed by and it's break time.

Dali dali kong kinuha ang bag ko at lumabas. Naglakad akong tahimik at pumunta sa cafeteria upang kumain. Nakahanap ako ng bakanteng table at doon napagpasiyahang kumain.

Minutes later...

"Can I sit here?" Someone asked. I lifted up my head and again nagkita na naman kami.

Hindi ko siya sinagot sa halip ipinagpatuloy ko ang aking pagkain. Umupo siya sa bakanteng upuan sa harap ko at marahas na kumain na mahahalata mong gutom siya.

Mabilis kong naubos ang aking kinakain at nagtungo sa C.R. Pagpasok ko sa C.R nakita ko yung mga kaklase kong mukhang clown sa kapal ng make up na inilagay nila sa mukha nila ew. Nagbanyo ako sandali at inayos ang sarili ko.

Lumabas na ako at napatingin sa aking relo 12:20, 40 mins. Before our afternoon class. I decided to go to my favorite place here in school.

The music room.

Pumasok ako sa loob at pinakiramdaman ang katahimikan.

I love silence.

Pumikit ako at mapayapang humiga sa couch na nandito sa loob.

Bago ko lang nakita tong lugar nato at syempre tumatambay na ako dito and luckily walang nakakita sakin na natutulog dito.

When I slowly open my eyes... I clearly see it and I can feel her again.

Ang isang bagay na pilit kong kinakalimutan. Pero hindi ko magawa dahil alam kong mahirap...
Mahirap nga talagang kalimutan ang isang bagay na sobrang nagbigay sayo ng saya.

I take small steps towards it and gently open it. Deep sigh. How I miss the feeling of playing piano again..

At muli I played our favorite song...'When I Look At You.' I started playing the piano, and again...

Memories are slowly coming back from the past...
the past that was clearly still fresh and what keeps me awake every night.

Tears started to flow... and yet here I am, hurting myself again. I hummed the first verse of the song and melancholy pressing the keys to sound beautifully.

Nang nasa chorus na ako ng kanta, I close my eyes feeling her hugging and singing with me.

I sang my heart out with my tears overflowing trough my face. I

When my world is falling apart.
When there's no light to break up the dark
That's when I, I
look at you...

I stopped singing, while saying these words...

"I miss you."

(Kringggg!)

Biglang tumunog ang bell.

Dali dali kong pinunas ang luha ko. Kinuha ang aking bag at lumabas na.
I immediately put my emotionless face at dali-daling pumunta sa room.

- Stay hydrated and God Bless.