Kabanata Isa
Mandy's POV
"Mandy are you done packing your things?!" It's Mom. Abala ako ngayon sa paglalagay at pag-a-ayos ng gamit ko sa maleta. Sa kasamaang palad, lagi. Hindi kasi kami nagtitigil sa i-isang bahay, lagi kaming lumilipat ng bahay dahil sa trabaho ni Dad.
My Dad is a soldier and he's a general. Kaya lagi siyang wala sa bahay. Minsan isa o dalawang beses na lang siyang umuuwi sa bahay – weekly at mas malala buwan. At minsan okasyonal na lang siya umuuwi dito. Kaya minsa nakaka-lungkot rin na mag-isa sa bahay. Si Mom may work, si Dad my work rin. Hayys. Kaya lagi na lang si yaya at ang nakaka-bata kong kapatid ang kasama ko rito.
Pero pag naan dito sila, lagi naman kaming umaalis or an out of town vacation. Na-iitindihan ko naman sila dahil kailangan nilang mag-trabaho para sa amin ng kapatid ko. Pero hindi ma-alis sa isipan ko na mag-alala dahil sa trabaho ni Dad. But he promised he will do anything to make himself safe.
Pagkatapos kong ma-ilagay ang mga gamit ko sa maleta, dumiretso na ako sa ibaba. Nilibot ko ang paningin ko sa loob ng bahay...at wala akong maramdaman kahit ano sa puso ko. I never called this a home; it's just a temporary shelter. Masasabi kong mahalaga talaga ang sariling bahay dahil dito na bu-buo ang mga magagandang alaala ng pamilya – hindi ko rin masisi na wala akong mararamdaman na lungkot dahil hindi ito tulad ng bahay na may magagandang alaala at masasabi mong permanente.
"Mandy... are you okay?"
"I'm okay mom." Sagot ko, kinuha ko ang maleta ko at tumalikod palabas ng bahay. "Are you sure?"
"Yes." Walang bakas na emosyon na sagot ko kay mom.
Ilang oras ang lumipas, nakarating na rin kami sa Laguna. Me, mom and my little sister ang na-una sa bahay. Tinawag na si dad sa bago niyang kampo kaya kami na lang ang na una sa bahay. This is the ancestral house na iniwan ni lolo at lola kay papa dahil siya lang ang nag-i-isang anak. Tiningnan ko ang buong bagong bahay na titirhan naming. It's huge. Definitely huge than the one we left. Kung titingnan mo sobrang luma ng style pero halatang bagong pintura dahil amoy na amoy parin ang ginamit ditong pintura.
Then suddenly a loud sound coming from the door at may lumabas dito na matandang babae. Tiningnan niya kami at ngumiti. Sa tingin ko nasa 60 na siya dahil sa puting buhok at sa mga kulobot sa kanyang mukha.
"Magandang hapon po maam, ako po si Soledad Cruz, pwede niyo po akong tawaging manang Soly. Ako po ang makakatulong niyo sa gawaing bahay." Pag-pa-pakilala niya.
"Magandan hapon rin manang...Soly. Ako po si Meghan at ito naman po ang si Mandy anak ko po." Pakilala naman ni mom. Ngumiti ako at sinagot niya rin sa pag-ngiti. "At si Henna po, natutulog po sa kotse eh... na-pagod po sa byahe." Dagdag pa ni mom. Tumango naman si Manang Soly at ngumiti.
Tumingin sa akin si manang Soly, "Magandang hapon po miss Mandy."Bati niya. I smiled and greeted back.
"Halina na po kayo sa loob, tulungan ko na po kayo diyan." Kinuha niya ang isang maleta sa likod ng kotse at pumasok sa bahay. Papasok na sana ako sa bahay ng may lumbas doon na isang lalaki. Nagkakatitigan kami. I suddenly froze. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may ka-ka-iba sa katawan ko na hindi ko ma-itindihan.
Parang...parang pamilyar. And how he stares at me. But I don't know when or where.
He's eyes, pointy nose and... his lips. Napa-hinto ako sa pagtingin sa labi niya. Hindi ko ma-itindihan dahil may naramdaman akong kakaiba sa dibdib ko. Rinig na rinig ko ang tibok ng puso ko at pinagpapawisan na rin ako ng bahagya. I gulped.
He smiled. Then a word curved in his lips. May sinabi siya pero hindi ko ma-itindihan dahil wala ako sa katinuan ko.
"Mandy?"
