; I'mma lazy person, expect slow updates—always lol.
_____
Andito ako sa train station at kasalukuyang nakikipag siksikan. Halos isang planggana na ng pawis ang naipon ko, naglalaban na ang mga amoy. Kung sana umaga ako pumunta eh.
Di nakatakas saking paningin ang pagsilip sa kanilang kinabukasan.
Just by staring I can see life and death.
I am thirteen when I got this shit. Ito ay namana ko sa'king lola, lahat sila nun gulat na gulat na akala nila naputol na ang salinlahing 'to. And they even say na blessings to, money is revolving around there head, and ruling in their hearts.
I can see the glimpse of everyone's future, but I fvcking can't see mine.
Kasalukuyan akong nakaupo sa upuan habang nakayuko dahil sa mga iniisip ko.
Mabuti narin at nakipag siksikan ako kaya nakaupo pa'ko. Kinuha ko ang aking cellphone at headset at pinatugtug ito ng malakas. I wanted to run, but no matter how hard I try, I can't escape anymore.
Huli akong lumabas ng tren dahil sa ayokong makipagsiksikan, lakad-takbo na ang ginagawa ko para makapara ng taxi.
Nasa labas na'ko ng train station at nag-aabang ng taxi, alas otso palang pero ang init na kaya ng makapara deretso na'ko sakay.
"Kuya, sa 'de monte University po." Magalang 'kong tugon at tumingin na sa labas. Pinagpapawisan pa'ko kaya linakasan ko yung aircon.
Habang nakatanaw, I accidentally slip at kuya driver's future... D-death.
I can see 5-10 years ahead.
My heart skipped a bit of what I saw. Kaya pagkadating ay mabilis nakong nag bayad at naglakad papasok sa unibersidad.
I'm afraid of changing it, I'm always blaming myself why? Why do I need to see those things?
Habang papasok sa unibersidad, d ko mapigilang di mapaluha at sisihin ang sarili ko.
Bakit ba ako?
Smartactic
